Vandaag kreeg ik de definitieve bevestiging dat ik maandag mag beginnen met werken. Hoewel de arbeidsovereenkomst er nog steeds niet ligt vanuit de detacheringspartij, wordt ik maandagochtend gewoon op werk verwacht. Ook de goedkeuring van mijn vrije dagen zijn rond en ondanks mijn moeite met lopen door mijn verstuikte enkel kijk ik er erg naar uit om maandag weer te beginnen met werken! Mijn werkloze dagen zitten erop!
Het was de afgelopen weken best een beetje afzien. De laatste weken in Lunteren ging het goed met mij en was het voor iedereen duidelijk dat mijn proces erop zat. Het afscheid (vandaag alweer 6 weken geleden) was mooi en ook de dagen in de week erna verliepen goed, eveneens als de week op vakantie in Gran Canaria. Sindsdien is het echter weer een beetje kwakkelen en aanklooien en werd het op sommige dagen pijnlijk duidelijk dat ik nog nazorg nodig heb.
Allereerst volgde er een griepje en lag ik in de dagen voor kerst ziek op de bank. Ik zei een kerstdiner met vrienden af, zei een feestje af en ook leuke koffiemomentjes en een leuke dag helpen verhuizen waren niet aan mij besteed. Rondom kerst verbeterde ik langzaam maar kwam wel dat eenzame gevoel naar boven van opnieuw kerst vieren met mijn ouders en mijn zus en haar zwager. Voor het zoveelste jaar op rij zat ik naast/tegenover niemand, en de rest van de aanwezigen wel en was 2e kerstdag een dag zonder echte plannen.
Eenmaal uit dit eenzame gevoel kwam er een nieuw virus mijn lichaam binnen sluipen dat ervoor zorgde dat ik oud&nieuw niet in staat was om te vieren met vrienden. Opnieuw zei ik leuke dingen af en was ik tot zeer weinig in staat. Langzaam kroop ik hier weer uit en was ik in staat om weer een beetje te gaan sporten. Het winterweer sloeg toen helaas in en ik pleurde op mijn bek met hardlopen. Opnieuw een beetje rust bewaken was de nieuwe opdracht. Gelukkig was ik op tijd hersteld voor mijn eigen nieuwjaarsborrel en het spelen van de gelderse kampioenschappen tafeltennis. Helaas ging het in de training 3 dagen daarna wel weer mis, een verstuikte enkel, en is het opnieuw de afgelopen dagen been omhoog, ijskompres erop en rust houden. De doorligplekken van bejaarden in het bejaardenhuis zijn er niets bij vergeleken met de doorligplekken op mijn lichaam van de afgelopen weken, en we weten allemaal hoeveel vrijheid de ouderen in de zorg krijgen tegenwoordig.
Het vele liggen op de bank met griepjes en blessures deden mij weer terug denken aan de depressieve dagen en soms ging mijn stemming hierin mee. De conclusie is helaas dan ook nog steeds dat ik moeilijk met teleurstellingen en tegenslagen kan omgaan en dat hier doelen voor mijn nazorg aan gekoppeld zullen worden. Tevens is het directer hulp durven vragen, mijzelf hierin vertrouwen en steun durven toelaten een secundair doel waarin ik in 2017 ook meer progressie in kan maken. Aanstaande dinsdag zal ik hierover in gesprek gaan met mijn huisarts en aanstaande donderdag zal mijn eerste therapiegesprek bij mijn therapeute voor mijn behandeling in Lunteren weer beginnen. Een volle agenda in mijn week dat ik weer begin te werken dus. Al begin ik ook vrij rustig, met vier dagen van vier uur, opbouwend in 8 weken naar vier dagen van 8 uur. Zodra ik daarop zit (als het goed is 13 maart) begint mijn contract van 6 maanden, en ben ik dus verzekerd van werk t/m 10 september.
De werkloze periode was zwaar, maar ook leerzaam en ik denk om eerlijk te zijn dat ik zeker wel klaar ben om na 42 weken weer aan het werkende leven te beginnen. Het gaat best goed met mijn goede voornemens, mijn telefoon is al meerdere keren bij afspraken niet meegegaan en ook heb ik al meer dan 500 bladzijdes gelezen, veel gezellige koffiedates gehad en veel fruit genuttigd. Het sporten blijft nog een beetje achter, maar dat is goede zelfzorg in verband met bovenstaande omstandigheden. Kortom, ik heb de werkloze dagen overleefd, benieuwd hoe de werkende dagen vanaf volgende week zullen gaan. Dan ben ik in ieder geval nog meer verheugd op de vrijdag en roep ik net als velen van jullie op dit moment: W-E-E-K-E-N-D!!
