Ik had vanmorgen het gesprek op mijn werk met mijn nieuwe leidinggevende. Begin november had ik al een gesprek gehad met mijn oud leidinggevenden, die mij ook de mondelinge afspraak hadden toegezegd dat als ik mijn behandeling zou afronden en stabiel zou zijn, dat er dan in principe ruimte was voor mij om terug te komen op het werk. En zo geschiedde, en zo had ik vanmorgen het gesprek met mijn nieuwe leidinggevende over mijn nieuwe werkzaamheden, het contract en alles wat van belang is bij mijn nieuwe aanstelling.

In het gesprek begin november was toegezegd dat ik waarschijnlijk vanaf begin januari weer aan het werk zou kunnen, en werden enkele waarschijnlijke werkzaamheden besproken. Dit klonk mij destijds al wel meer als muziek in de oren. En met dat positieve gevoel ging ik het begin van de middag dus naar mijn werk. In een leeg gebouw (iedereen is natuurlijk lekker vrij/met vakantie), begon het gesprek om 13.00.

Als positieve noot bespraken we eerst hoe het met mij ging, mogelijke signalen van dat het minder gaat, op welke dingen speciaal gelet moeten worden en mijn ideale schema van opbouw van uren. Vervolgens hadden wij het over mijn contract. Hier kwam de eerste kleine teleurstelling: Het ging maar om een contract van 6 maanden, met weinig uitzicht op verlenging. Waarschijnlijk wordt het door mijn opbouw van uren aan het begin wel een contract van 6,5/7 maanden, maar dit werd verder nog uitgezocht. Ook voor de aanmaak van mijn nieuwe account zou nog meer tijd nodig zijn, daardoor werd voorgesteld om mijn contract pas in te laten gaan op 1 februari. Ik gaf aan dat ik hoopte niet heel januari thuis te zitten, waardoor het streven 16 januari werd.

Verder hadden wij het nog over mijn schaal en de komende werkzaamheden. Er werd geprobeerd om mij in te zetten op korte opdrachten, zodat ik die in mijn periode in ieder geval ook nog kan afmaken. En verder over een aantal stukken waarmee ik mij kon inlezen. Tevens werd er een lijstje opgelezen over mogelijke taken en kon ik aangeven welke mij daarbij wel interessant leken en welke niet, al zou ik waarschijnlijk wel bij al die taken betrokken worden. En daarmee liep het gesprek ook op zijn einde.

Het gevoel wat bij mij bleef was vooral over het ultiem tijdelijke contract, en dat ik waarschijnlijk dus hard moet gaan solliciteren en hoeverre mijn blog en openheid daar misschien in de weg mee gaan staan, al geloof ik nog steeds in mijn openheid. Tevens bekeek ik alles een beetje door een gitzwarte bril: is dit alles wat ik met afronding van mijn wetenschappelijke opleiding kan? Is dit echt waar ik sta op mijn 28e? De gezonde dingen van weer rustig aan het werk gaan, dat er veel rekening met mij werd gehouden, dat ik vanuit werk wel weer verder kon kijken en dat 2 weken later beginnen ook weer niet rampzalig is voelde ik even niet. Ik voelde alleen maar dat ik op het gebied van werk even niet sta waar ik wil staan, en dat dat ook al geldt met liefde, rijbewijs en op vele andere levensgebieden. Ik weet dat nu weer aan het werk gaan een positief aanknopingspunt is. Het voelt alleen even moeizaam, ook al kom ik in een erg prettig team en is het een nieuwe mogelijkheid. Ik voel alleen de teleurstelling van het tijdelijke karakter, en dat ik zo wordt “gestraft” voor mijn psychische klachten. Had ik mij ook te willoos opgesteld en had ik meer moeten eisen? Ik denk dat ik mijzelf op zich wel goed en eerlijk heb gepresenteerd, alleen mijn carrière blijkt ook nog weer een erg grote horde… Back to work in 2017, het pad is nog lang niet uitgestippeld, ik hoop alleen dat ik volgend jaar eens met meer zekerheid de jaarwisseling inga..