Afgelopen vrijdag nam ik afscheid van 2 mensen in therapie. Niet twee mensen uit mijn groep, maar wel twee mensen die ik zag bij de opening, lunch, sluiting en tussen alle sessies door en die in hetzelfde therapiemilieu rondliepen. Het waren de laatste twee mensen die deel uitmaakte van dat milieu toen ik 29 maart startte. De volgende die afscheid zal nemen zal zijn: Thomas Pruijsen…

Jawel, nog maar 3 weken en dan is het zover, dan zal ik het centrum van psychotherapie achter mij laten. In de laatste drie weken zal er uitgebreid stil worden gestaan bij mijn afscheid. Ik heb een afscheidsbuddy gekozen en zal morgen mijn foto (zie header) ophangen op de vlag van nog 3-2-1 weken. Tevens zal ik mijn motto opschrijven op het bord:

Waarom geloven in de angst en daardoor iets niet doen, als je ook kunt geloven in je eigen kracht om het wel te doen…

Dit motto is zo passend bij mij, omdat ik door de therapie heb geleerd om nog meer mijn eigen koers te varen. Om de meningen van anderen meer naast mij neer te leggen, en juist te doen waar ik zelf in geloof, hetgeen ik ook probeer te doen hier op mijn blog. Genoeg waarschuwingen van mensen om niet zo open te zijn kan ik makkelijker naast mij neerleggen en juist geloven in mijzelf en dat het juist goed is om mijn kwetsbare ik meer te laten zien en om daarvoor steun/hulp te vragen.

De komende drie weken zal ik dit dan ook veelvuldig in de vele sessies benadrukken. Dat ik klaar ben om mijn eigen pad verder te bewandelen en om mijn dromen na te jagen. Dat als iets vandaag nog niet lukt (bijvoorbeeld had ik de voorbije tijd over alle sessies nog veel meer willen bloggen), er altijd weer een morgen komt waarin het wel kan lukken. Dat ik leer te leven zoals het goed voelt voor mij, zonder daarbij de constante drang om mij te verantwoorden naar anderen. Ik ben waardevol zoals ik nu ben, de ander is behulpzaam, de toekomst biedt kansen en de wereld is onrechtvaardig, maar dat leer ik steeds beter te verdragen, zonder dat ik mij in ieder debat hoef/moet mengen. En zeker dat laatste is in de huidige wereld best belangrijk.

Natuurlijk gaat het nog met ups en downs, en kijk ik zowel erg uit naar mijn afscheid; als dat ik het stiekem nog best spannend vindt om weer te moeten presteren en de veilige omgeving van therapie achter mij te laten. Maar het eerste gesprek op mijn werk verliep erg positief, als dat ik na mijn therapie leuke plannen heb in december met feestjes, een vakantie en leuke dagen met vrienden.

De komende drie weken zal ik nog meer leren stil te staan bij alles wat ik heb bereikt. Aankomende donderdag bijvoorbeeld door al mijn aantekeningen door te nemen en te reflecteren op mijn gehele proces. Tevens vindt volgende week maandag 21 november, de dag nadat ik de zevenheuvelenloop heb uitgelopen, mijn laatste evaluatie plaats en zal ik horen vanuit de groep en staff hoe die nu tegen mij aankijken en over wat ik allemaal heb bereikt.

Tevens leg ik een boekje neer waarin iedereen afscheid van mij kan nemen, en plan ik met verschillende behandelaren afscheidsgesprekjes. Kortom, het zullen best intensieve moeilijke weken worden waarin mijn afscheid dus echt centraal staat. Best onwerkelijk, maar afscheid nemen van deze intensieve therapie gaat dan nu toch echt beginnen..