Afgelopen dinsdag vond er een open dag plaats op het Centrum voor Psychotherapie in Lunteren, alwaar ik mijn 5-daagse therapie volg. Zo’n 6 maanden eerder vond deze open dag ook plaats. Afgelopen dinsdag kwam mijn vader langs, eerder dit jaar mijn drie beste vrienden. Toch best wel bijzonder om de mensen die het meest dichtbij mij staan de plek te laten zien alwaar ik zo hard werk, dagelijks ben en probeer een betere versie van mijzelf te worden..
Natuurlijk is het best onwennig om mensen uit je eigen omgeving je therapie-omgeving, je groep en de therapie te laten zien. Ik vond dit dan ook best wel heel erg spannend. Wat zouden ze wel niet denken en vinden? Zouden ze het wel kunnen begrijpen? Maar deze laatste vraag gaf ook juist de doorslag om vrienden en familie uit te nodigen, juist als ze het zagen konden ze beter begrijpen wat ik hele dagen deed en waarom ik soms afspraken afzei, omdat de therapie zo vermoeiend, intensief en zwaar is.
En zo kwam mijn vader afgelopen dinsdag rond 13.30 op het terrein. We begonnen met een kopje koffie in de woonkamer alwaar we om 13.45 begonnen met de opening en de grote therapieruimte. Ik mocht het spits afbijten door als één van de twee cliënten mijn ervaringsverhaal te delen. Ik wilde graag alle bezoekers, mede clienten en staff mijn ervaring delen over hoe ik mijn therapie heb ervaren en waarom het doorzetten in de therapie zo belangrijk is. Je vindt het verhaal hieronder:
Daar sta ik dan opnieuw voor een grote groep mensen. Zo’n 9 maanden terug stond ik dit ook, alleen dan voor een grote groep collega’s. Ik vertelde deze dat ik ze ging verlaten, dat het werk mij allemaal niet meer lukte, alswel dat ik ook in al mijn vriendschappen, contact met familie en al mijn hobby’s vastliep. Het ging allemaal niet meer, een gesprek 1 of 2 keer per week met een therapeute was niet voldoende, ik had iets intensievers nodig: een behandeling op het centrum van psychotherapie in Lunteren.
En zo zette ik de meest spannende stap van mijn leven. Van op vrijdag mijn laatste mail op het werk beantwoorden naar op maandag hier dit therapiecentrum binnenstappen. Tikkertje spelen bij pmt; kleien en schilderen bij creatieve therapie, terwijl ik zo blij was dat ik handvaardigheid allang achter mij had gelaten; ademhalings- en ontspanningsoefeningen bij mindfullness. Hoe, hoe, hoe moest mij dit dan gaan helpen??
Langzaam leerde ik mijn weerstand los te laten, en leerde ik mij verbinden met een groep mensen. Ik vond erkenning met mensen die het ook zo moeilijk hadden, kon leren van de adviezen van anderen. Ik leerde dat naast praatsessies, sessies als pmt, creatieve therapie en mindfullness mij dichter bij mijn echte gevoel lieten komen. En zo werd deze spannende enge plek waar ik nooit naar toe wilde, een veilige plek, waarbij ik mijn moeilijke dingen durfde te bespreken en veel milder naar mijzelf durfde te gaan kijken.
Misschien sta ik over een tijdje dus wel weer voor een dergelijk groep mensen, misschien wel weer voor collega’s. Ik vertel die graag over deze bijzondere plek hier in Lunteren. Een plek waar je jezelf 30 keer tegenkomt en soms het liefst van wilt verdwijnen. Maar ook juist een plek waarbij je leert dat als je blijft, je steun kan ontvangen, je met nieuw gedrag kan experimenteren en echt een verbeterde versie kan worden van jezelf. Dus daarom ben ik blij dat ik de stap hier naartoe heb durven te zetten, en dat ik ben gebleven. Nog 5 weken, en dan ben ik klaar om dat hier buiten ook weer te laten zien. Wat mag ik dan trots zijn op mijzelf. En wat gun ik jullie, mede cliënten en bezoekers, ook dat jullie dat zullen worden op jullie zelf! Want stiekem als je jezelf eens wat minder veroordeeld en ook kan kijken naar de dingen die wel lukken, en kan denken als iets niet is gelukt; morgen weer een dag; dan wordt het leven echt een stukje leuker. En dat heb ik hier toch maar mooi geleerd..
Natuurlijk bracht ik dit verhaal nerveus en praatte ik soms te snel. Toch kreeg ik veel complimenten over mijn verhaal en kon het zelfs sommige mensen ontroeren, als ook mijn vader. Hierna deelde nog een andere client haar verhaal en stelde de staff zich voor en gaf een hoofdbehandelaar een uitgebreidere uitleg over de therapie en het centrum in Lunteren.
Hierna mocht ik mijn vader, of de vorige keer mijn vrienden, rondleiden. Ik liet zien wat ik bij creatieve therapie had gemaakt, wat we deden bij tuintherapie of psychomotorische therapie en de keuken waarin wij corveetaken moesten doen. Na deze rondleiding van een half uurtje hadden we met onze groep een Psycho-sessie. De vorige keer speelde we in deze sessie een casus na, nu gaven we door middel van een rollenspel meerdere modi’s weer uit schematherapie. Hoe reageert iemand vanuit een gekwetst kind, vanuit een boos kind, vanuit een boze beschermer, en hier hadden we een discussie over. Tevens was er ruimte vanuit de bezoek om vragen te stellen. Bijvoorbeeld over de term ondermijdende ouder, en dat dit zo’n negatief associatie geeft voor de ouders. Na een levendige discussie werd ook deze sessie afgesloten en was er nog een sluiting waarin enkele bezoekers en cliënten hun ervaring deelde van die dag, waarna er in de huiskamer nog plek was voor een drankje, waarna rond 16.30 de dag werd afgesloten.
Het was natuurlijk best raar om mijn vader en vrienden op bezoek te hebben, onder meer ook doordat ik al zoveel over hen had gedeeld. Desalniettemin ben ik ze zo dankbaar dat ze zijn gekomen en ben ik ook gezegend met de betrokkenheid en belangstelling van hen. Door dit open inkijkje op deze dag heb ik het idee dat ik nog beter met ze kan praten en delen, en daarmee zijn deze open dagen zeker meer dan geslaagd geweest..
