Daar ging ik vanmorgen weer, de trein van 7.42 uur vanaf Nijmegen om maar op tijd bij de Opening te zijn van een nieuwe therapieweek, een nieuwe therapiedag. Iedere dag begint mijn therapie om 8.45 uur. Een kwartiertje met de vier groepen samen van het cluster waarin ik mij begeef. Vier groepen van 9 mensen, 36 cliënten in totaal, vergezeld tijdens de opening door 3-5 behandelaren..

In de trein word ik meestal wakker met wat tweets en snapchat verhalen. Ik voeg in de trein meestal ook een eigen nieuwe foto toe van mijn slaperige hoofd die weer tegen een nieuwe dag opziet van therapie. Rond kwart over 8 kom ik dan aan op station Veenendaal-de Klomp, alwaar ik mij rustig op de fiets kan begeven richting het terrein van therapie.

Het merendeel van de mensen uit mijn groep, en ook van de overige groepen uit mijn cluster, verblijft klinisch in de therapie. Dit betekent dat deze cliënten ook eten en slapen op het terrein. Ik heb ervoor gekozen om dagklinisch te gaan, omdat ik deze stap al heftig genoeg vond en de vrijheden van een eigen bed, zelf koken en de vrijheid om ook in de avond nog te doen wat ik wil erg belangrijk vind. Daarnaast wist ik dat ik voldoende discipline zou hebben om in de avonden ook mij aan therapiedoelen te houden en om dagelijks heen en weer te reizen. Ik heb zelf ook geen angst of moeite met het openbaar vervoer, zoals sommige andere cliënten wel hebben en daarvoor een klinisch verblijf hebben gekozen. Tevens is het niet zo dat ik in de avond per se terugval. Ik heb hiertoe gekozen om mij nog de vrijheid te gunnen van een eigen bed, en om zo doordeweeks ook nog eens thuis met vrienden te kunnen eten.

Soms kan ik rond kwart over 8 samen fietsen met enkele andere mensen die dagklinisch zitten, ofwel uit het andere cluster, ofwel uit de nazorg die ik nog ken uit de fase dat ze nog in de hoofdbehandeling zaten met mij. De klinische cliënten gaan aan het eind van hun behandeling ook allemaal dagklinisch, om alvast te wennen aan het ook weer in de maatschappij staan. En natuurlijk ben ik ook weer niet de enige dagklinische cliënt uit mijn cluster.

Rond half 9 kom ik meestal aan op het terrein en heb ik meestal te weinig tijd voor een kop koffie waar ik zo naar verlang. Je mag namelijk geen drinken meenemen naar sessies en dit geldt ook voor de opening. Dit is één van de dingen die mij erg frustreren, en het schoolse karakter met regeltjes symboliseert. Ik ben meestal één van de eerste die gaat zitten in de openingsruimte en steeds meer cliënten druppelen één voor één binnen, alwaar de behandelaren op het laatste moment binnenkomen, samen met wat laatkomers die de deur dicht doen rond 8.45 uur.

De opening wordt geleid door de cliënten zelf, en er hangt een rooster op het bord met wie iedere dag aan de beurt is voor de opening of sluiting (Jup, schools he ;)). De opening begint vervolgens met groepscontroles van de vier groepen, met de mededelingen wie er niet aanwezig is en of er bekend is waarom, dat vervolgens wordt gedeeld. Vervolgens wordt er aangegeven of de staff compleet is, en geven de cliënten aan of ze in de “afbouw” zitten, wat betekent dat ze in de laatste drie weken van hun behandeling zitten.

Vervolgens wordt er aan de klinische mensen gevraagd wie er te laat was bij het ontbijt (dikwijls heb ik deze zelf overgeslagen, blij dat ik mij niet voor hoef te verantwoorden), en moet er hierover een verantwoording worden afgelegd. Mocht dit meermaals voorkomen bij een cliënt, dan worden hier extra kritische vragen over gesteld en in het ergste geval moet hierover een werk-/reflectieblad over worden ingevuld. Dit is een blad om te reflecteren op je eigen gedrag, bijvoorbeeld als je een afspraak niet bent nagekomen, waarvan het gedrag van te laat komen een voorbeeld is.

Nadat er aandacht is besteed aan de mensen die te laat waren bij het ontbijt wordt het woord gegeven aan een behandelaar die een mindfullness oefening doet. Aarden met de voeten op de vloer, een actieve houding en nagaan waar je je ademhaling het meest gewaarborgd. Ik geloof niet super in deze oefeningen die vooral bedoelt zijn om in het hier en nu te blijven en niet te verzeilen in je negatieve gedachtepatronen.

Na deze oefening van een paar minuten wordt er gevraagd naar de belevenissen van cliënten over de mindfullness. Gezien de mindfullness oefeningen worden voorgelezen uit een reader, met daarin zo’n 15-20 oefeningen, kan ik iedere oefening inmiddels wel dromen. Meestal deelt iemand naderhand iets over hoe de oefening ging en of deze als prettig of onprettig kon worden ervaren.

Meestal zijn er hierna nog zo’n 5-10 minuten over voor mededelingen. Dit kan gaan over plannen over de dag, over nieuws bij staff, uitvallen van sessies, of over andere bijzonderheden. Soms zijn de laatste paar minuten stil, omdat niemand meer wat te delen heeft, maar soms wordt iemand ook gewoon afgekapt midden in de zin, omdat de opening altijd strak om 9.00 wordt gesloten. Vooral aan dit laatste moest ik eerst heel erg wennen, omdat ik de menselijke maat daarin heel erg mis.

In ieder geval is het hoog tijd om mij alweer voor te bereiden op de opening van morgen, waarvan ik uiteraard niets wil missen. Zo hebben jullie in ieder geval een beeld van hoe mijn dag iedere dag begint..