Het is alweer 4 maanden geleden dat ik gedag zei op mijn werk en één van mijn moeilijkste stappen in mijn leven nam. Ik ging in fulltime therapie, ik stopte met werken en ik koos ervoor om volledig aan mijzelf te gaan werken. Inmiddels weet ik al niet meer beter dat ik mij dagelijks naar Lunteren begeef en daar allerlei sessies bijwoon en de meest heftige dingen deel tegen vrouwen, die ik soms slechts een paar dagen ken.. ik ben precies op de helft van mijn behandeling.

Het blijft een hele rare gewaarwording om het leven te beseffen dat ik nu leid (lijd?). Ja, dit is paradoxaal met het feit dat ik ook al niet meer beter weet. Maar het geeft precies aan hoe ik tegen mijn behandeling aankijk en hoe dubbel het eigenlijk werkt in mijn hoofd. Het ene moment zie ik inderdaad progressie, ik durf meer moeilijke dingen te delen, mijzelf nog meer uit te spreken, negatieve dingen wat meer los te laten en te leven in het hier en nu. Ik durf meer aan te geven waarom dingen zo moeilijk voor mij zijn, ben iets meer benaderbaar op moeilijke momenten, durf om hulp te vragen op de moeilijkste momenten en kan meer kwaliteiten van mijzelf benoemen en zien. Relativeren gaat mij beter af, net als het voelen van lichaamsensaties of andere gevoelens.

Desalniettemin is er nog geen traan gelaten, zit ik in een vrouwenwereld en ga ik iedere dag naar huis met het gevoel “OMG, WTF, wat is er vandaag allemaal weer gebeurd?”. Een suïcide dichtbij, twee uitvaartdiensten, een stop op het bloggen, mij voor al mijn gedrag moeten verantwoorden, soms aanlopen tegen het verschil in problematiek heftigheid, in verschil in discipline en motivatie, in verschil in achtergrond en intelligentie, in een grap die als heel triggerend door een ander kan worden ervaren en niet op eieren mogen lopen, maar toch zoveel tranen en heftige dingen zien als je iets hebt proberen te zeggen of een probleem bij jezelf hebt aangestipt.

Ik vind het dus erg moeilijk om de vraag te beantwoorden die iedereen stelt: voel je je al beter? Zie je progressie? Het ene moment absoluut, het volgende moment word ik boos voor het leven dat ik heb, voor het missen van de olympische spelen, tour en zomerfeesten. Voor de wekker iedere dag om 6.30 en het niet hebben van vele dingen die ik zou willen en mijn omgeving momenteel wel is gegeven. Dat wil zeggen huisje, partner en dat soort dingen. En denk ik HOE DAN?? HOE MOET IK TUSSEN AL DEZE ELLENDE VAN ANDERE MENSEN BETER WORDEN? En voel ik mij nog beroerder en voel ik wanhoop/boosheid dat toch niets mij gaat helpen.

Ik zet hier bewust boosheid, irritatie, neer want het is duidelijk dat ik nog steeds erg moeilijk bij mijn verdriet kom. Er zit nog steeds een muur omheen van boosheid en irritatie, die in therapie ook wel de afstandelijke beschermer wordt genoemd. Ja, voor praktische zaken en bepaalde gevoelens durf ik mijzelf kwetsbaar op te stellen en aan te geven dat ik mij kut voel en de ander iets meer toe te laten. Echter op mijn meest moeilijke momenten durf ik dat nog niet, houd ik juist iedereen op afstand en zal een potje lopen “janken” mij echt niet gebeuren.

Ik ga dingen aan, houdt inmiddels een boekje bij met alle dingen die ik iedere dag toch goed doe, en gebruik zelfs bepaalde basisdingen in uit het “zweverige” mindfullness of zet mijzelf op pauze, neem rust om stil te staan bij hoe ik mij voel. Echter, tegelijkertijd wuif ik dit ook nog weg, word ik alweer misselijk bij het woord voelen, maak ik liever enkele sarcastische grappen, en maak mij zorgen over de ander en toon hier belangstelling voor. Niet allemaal even bewust, maar vooral door de emoties die bij anderen zichtbaarder zijn en mijn “gezonde volwassene” die dan automatisch zorg wil dragen voor de ander en doordat ik dit altijd zo heb gedaan, dat dit mijn vaste patroon is geworden. Ik heb mijzelf geleerd om weg te gaan van mijn verdriet, dat ik dat niet mag zijn, niet mag voelen en daardoor kan ik er nu zo moeilijk mee omgaan, en ken ik niets anders dan boos worden of geïrriteerd raken als ik dat voel.

Kortom, er is nog een hoop werk aan de winkel. En het blijft moeilijk om toe te geven, maar dat zou daadwerkelijk ook wel eens in deze behandeling kunnen zijn. Mijzelf nog meer richten op mijn gevoel, dit niet uit de weg gaan, maar dit aangaan, en durven te bespreken wat mij dan zo verdrietig maakt. De angst hiervoor durven uitspreken en delen, mijzelf hier minder om veroordelen en juist bekijken waar dit vandaan komt en hoe ik hier beter mee om kan gaan en hier mensen bij toe durven te laten. Er nestelt zich momenteel direct een stem in mijn hoofd: “Waarom heb je dat de eerste 18 weken nog niet gedaan nietsnut”. De stem is direct het antwoord, er is vrijwel altijd een veroordeling of angst zodra het gaat over verdriet van vroeger of in het nu. “Je stelt je aan”, “Dat was helemaal niet zo”, “Je zit alleen maar in de slachtofferrol”, “Je kan je verdriet toch niet voelen” en al zulke gedachtes. En in de eerste 18 weken ben ik tot dit inzicht gekomen, dat is al heel wat!

Hoewel dit laatste zich ergens nog nestelt als dat probeer je jezelf alleen maar wijs te maken, maar eigenlijk heb je nog niets bereikt en verpest je je eigen behandeling toch weer en kost je de samenleving alleen maar geld… weet ik ergens beter en zet ik door, juist voor mijzelf. En dat is absoluut winst. Dat ik mijzelf voldoende waard vind voor de behandeling en ik ergens nog niet wil beseffen dat bovenstaand verhaal “mijn verhaal” is en dat mijn leven nu mijn leven is. Ik hoop dat ik daar de komende 18 weken wel bij kom en dat ik ook iets ontwikkel om met mijn verdriet, angst om te gaan en dit juist durf te delen en hier nog meer verbondenheid bij kan toelaten. Laten we daar morgen al eens beginnen door iets te vertellen over deze blog.. ik hoef mij als man niet stoerder voor te doen..