Ik ben blij dat het best goed gaat met mijn familie en vrienden. Ik ben veel te sensitief voor het geval dat het minder met ze gaat. Ik gun ze absoluut ook het allerbeste en als er iets is, sta ik erg graag voor ze klaar. Desalniettemin valt 2016 niet bepaald mee. Terwijl ik mij door heftige weken therapie ploeter hoorde ik over afstuderen met hoge cijfers, over verlovingen, over samenwonen, over nieuwe relaties, over promoties, over toekomstig ouderschap en over verre reizen. Ik gun het mijn vrienden en familie allemaal, maar ja jaloers ben ik zeker ook…

Het schijnt totaal niet oke te zijn om toe te geven dat je jaloers bent. Ik denk alleen dat iedereen dit gevoel en deze emotie kent. Ik kan mijzelf er absoluut ook erg om haten als ik deze emotie voel en ik kan mijzelf ook verafschuwen door het feit als ik blij nieuws krijg dat dat de eerste emotie is die ik voel. Natuurlijk feliciteer ik de persoon in kwestie altijd wel, maar tegen de mensen die dichtbij mij staan geef ik ook meestal wel mijn eerlijke gevoel toe. Dat ik ook op mijn 28e zo graag is zou weten hoe het voelt dat iemand stapelverliefd op je is en je volledig de moeite waard vindt. Of hoe het is om te promoveren, en je wordt gewaardeerd in het werk wat je doet, in plaats van te ploeteren in therapie. Ik gun het mijn vrienden echt en zie het absoluut niet als afgunst, echter ik zou het mijzelf ook zo gunnen. Het is alleen een emotie die ik moeilijk onder controle heb, en ik vind het stom dat ik mij ervoor zou moeten schamen.

Je kan toch ook kijken naar de dingen die je wel hebt, in plaats van de dingen die je niet hebt.

Bovenstaand zinnetje hoor ik meermaals en het is een waarheid als een koe. De mensen in Afrika zijn nog jaloers op alles wat ik wel heb, en dat is natuurlijk ook waar. Echter denk ik dat je sommige verlangens niet volledig kan loslaten. Ik heb een huisje, een warme club vrienden, een steeds warmere band met familie en mag over financiën ook niet klagen. Ook op het gebied van gezondheid kan het natuurlijk erger. Het neemt niet weg dat een aantal basisbehoeftes zoals liefde/genegenheid, waardering er altijd wel blijven en dat ik die best nog wel mis. Vandaar dat ik toch nog wel met enige jaloezie kijk naar het nieuws van enkele vrienden.

Het komt voor jou ook echt nog wel..

Deze zin vervloek ik inmiddels ook al 12 jaar. Zeker nu op mijn 28e levensjaar (“Je bent pas 28!”) en ik heb gehoord dat het mij ook echt allemaal nog komt aanwaaien. Na 12 jaar op rij dat het ongeveer niet zo is geweest vind ik dit een makkelijke opmerking die ik nog maar moeilijk kan voelen. Ook al is 28 jaar nog jong, ik loop de ene na de andere housewarming af van jongere mensen die gaan samenwonen en/of van mensen die met iets moois afstuderen. Natuurlijk ben ik ook al afgestudeerd, maar met een 6 en een trap na van mijn begeleider dat ik hem onvoldoende had bedankt, nee met trots kijk ik niet echt bepaald terug.

Kan je niet gewoon blij voor mij / de ander zijn?

Ik probeer dat van harte en ergens diep in mij zit dat wel. Als je echter al zo vaak 3e wiel aan de wagen ben geweest, je weet dat relatie en kinderen ervoor zorgen dat je minder beroep op de vriendschap kan doen en als je zelf erg in de put zit en de ander volledige euforie toont is dat ergens best moeilijk. Ik voel absoluut de blijdschap voor de ander, maar ik zou het mijzelf ook zo gunnen.

Het is eigenlijk heel egoïstisch, ik vertel je het voortaan wel gewoon niet meer..

Voor dit laatste ben ik het meest bang, maar ik ben blij dat ik tegen redelijk veel goede vrienden inmiddels mijn jaloerse gevoel durf te delen en ze snappen waar het vandaan komt. Sommige mensen snappen het inderdaad niet, maar daartegen laat ik ook minder mij kwetsbare jaloerse gevoel zien en doe ik meer sociaal wenselijk. Maar deze mensen staan niet het meest dichtbij mij.

Een relatie, samenwonen, een promotie, afstuderen, ouderschap is ook niet alles…

Nee, dat klopt. Maar toch wordt het niet voor niets vol euforie gedeeld op social media of in het echt. Ik snap absoluut waarom en ook wel dat er nadelen aan zitten. Alleen een tweepersoonsbed hebben waarbij 1 kant altijd als halve kledingkast kan worden gebruikt, dagelijks in een vrouwenwereld je begeven in therapie en niet kunnen praten over voetbal of je nuttig voelen in werk is best pittig. Eenzaamheid, sleur van dingen die alsmaar niet lukken en gebeuren en wanhoop omdat op je 28e het nog steeds niet zo gaat zoals je wilt en er nog zulke gedachtes in je hoofd blijven hangen maakt het zwaar.

Bovenstaande cliches zal ik nog menigmaal horen, net als dat niet alles op een weegschaal hoeft worden gelegd, ik mij ook gelukkig mag prijzen en het allemaal echt wel goed komt. Ik ben liever eerlijk over dat ik daar soms over twijfel, over dat ik het de ander gun, maar dat ik hoop dat het niet ten koste gaat van onze vriendschap en dat ik blij ben dat het eerlijk tegen mij wordt gedeeld, maar dat ik de euforie soms niet zo kan voelen. Sorry voor mijn jaloezie, maar ik weet zeker dat ik er niet de enige mee ben, en ben er liever gewoon eerlijk over. Ik hoor in plaats van bovenstaande cliches dus liever wat meer begrijpelijke woorden. Dat ik er eerlijk over ben past nou eenmaal het beste bij mij. Ga ik mij nu weer opmaken voor een housewarming van een 22-jarige vriend, net vol afgestudeerd en die nu dus gaan samenwonen. Jups, natuurlijk ben ik blij voor hem.