Het gaat weer even heel wat minder. Ik ben verdrietig om alles om mij heen. Ik ben boos op alles en iedereen. De zon doet pijn aan mijn ogen, muziek doet pijn aan mijn hoofd. Steeds minder kan mij schelen en alles vat ik steeds negatiever op. Ik post weer meer negatieve dingen op twitter (puur met betrekking tot mijzelf) en mijn eigenwaarde daalt ook weer, langzaam verdwijnt de hoop van de behandeling. Steeds meer pijn, welkom terug depressieve klachten..
Er zijn mensen die denken dat het ligt aan de afbouw van mijn antidepressiva. Ruim vier weken geleden alweer ben ik teruggegaan van 150 mg sertraline naar 100 mg. Het is absoluut het geval dat ik daarna weer erg veel last had van bijwerkingen, maar dat ging gelukkig na 10 dagen wel weer over. Er zijn echter ook meer stemmingswisselingen, dat ik het ene moment positief terugkijk op bijvoorbeeld de aanwezigheid van goede vrienden op de open dag, maar een moment later met het gevoel ach het waren maar vrienden en een relatie heb ik ook nooit en ze kunnen toch wel zonder mij. Dat ze er waren op de open dag was dus ook zinloos denk ik dan. En dit kan verschillen op één dag en gaat erg vaak heen en weer.
Andere mensen denken weer dat het ligt door alles wat er is gebeurd de afgelopen weken. Twee sterfgevallen, 2 keer was ik bij de uitvaart. Veel verdriet, verder veel heftigheid verder in therapie en wist veel te raken. Het is daarom niet zo gek dat het op dit moment weer even wat minder gaat.
Hierop aansluitend zijn er ook mensen die denken dat het komt doordat de therapie aanslaat. Ik deel meer en voel daarom de pijn van vroeger. De pijn van eenzaamheid, van ruzie om mij heen, van een beter presterende zus en zo maar door. Dit komt allemaal meer ter sprake en daardoor voel ik mij weer meer somber en komt alles zo hard binnen en aan.
Tevens zijn er mensen die denken dat het komt door dingen in therapie. De groep met alleen maar vrouwen, ikzelf als enige dagklinische in de groep (de rest allemaal met klinisch verblijf daar), de keuze voor module seksualiteit met 2 andere vrouwen, voor de rest geen mensen die die module hebben gekozen. Verder de module “zelfbeeld”, met daarin ook alleen maar vrouwen. Ik mis een stukje erkenning met mensen in de groep, milieu en modules. Ik merk dat ik hier vooraf meer op had gehoopt of verwacht en dat dit mijzelf weer in een stukje sociaal isolement, eenzaamheid brengt.
Tenslotte zou het kunnen komen door dingen buiten therapie. Gisteravond stelde ik mij verkiesbaar voor de technische commissie van mijn tafeltennisvereniging, deze gaat over de samenstelling van de competitieteams, en dit kost slechts weinig tijd. Er was één andere kandidate, die het afgelopen jaar ook had gedaan. De andere persoon werd verkozen met 10-4 (en een aantal stemmen onthouding/blanco). Ik was teleurgesteld en daar ga ik momenteel nog niet erg goed mee om. Het deed mij ook beseffen dat ik op een functie met meerdere kandidaten het nog nooit was geworden. In eerste instantie voor het bestuur van mijn homojongerenorganisatie, coordinatorschap van voorlichtingsteam, sollicitaties, en nu weer deze functie. Altijd werd de ander verkozen boven mij, alleen als ik de enige kandidaat was werd ik verkozen. Ook met mijn werk, was het slechts CV opsturen, en iedereen die dat had gedaan werd aangenomen. Nooit was het echt op basis van mijn kunnen en kwaliteiten dat ik werd verkozen boven een ander. Niet bepaald goed voor mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen.
Ik moest in een hoosbui na de ALV waarin ik dus niet werd verkozen terug naar huis. Ik was verder ook eerder (kritisch) aangesproken op iets, als wel dat dit eerder van de week ook al was gebeurd en dit pijnlijk binnen kwam. Ik zie even mensen om mij heen die wel alles krijgen wat ze willen en dat ik zelf opnieuw met allerlei teleurstellingen te maken krijg. Alles verloren op een tafeltennistoernooi, het contact met zoveel mensen als erg moeilijk ervaren, weinig reactie krijgen van goede vrienden (geen verwijt, snap dat het moeilijk is om met mij om te gaan of het gevoel er is dat alles wat je zegt toch niet goed is), vakantiefoto’s van veel mensen, door het zeiknatte weer vaak moeten fietsen. Even is alles weer moeilijk en doet alles pijn.
Ikzelf denk dat het komt door al het bovenstaande. Door de afbouw, door de therapie die aanslaat, door de heftige voorbije weken, door het gemis van bepaalde dingen in therapie, door nieuwe afwijzingen en kritische opmerkingen, door het gemis in contact, door dingen uit het verleden die weer opspelen en oplopen, door alles. Ik weet alleen niet hoe ik er weer uitkom. De enige boodschap voor mijzelf luidt dus: “Hang in there Thomas”, verdragen en het aangaan, zover dat nu lukt. Het is verdomde zwaar, maar een andere boodschap is er nu niet. “Hang in there Thomas”, ook al is het gvd zwaar.
