Ik ben de afgelopen jaren erg gewend om verbonden te zijn aan bepaalde functies en aan het participeren in vrijwilligerswerk. Waar de meeste mensen dan gelijk denken aan het verzorgen van ouderen, koffie schenken in het buurthuis of het bijhouden van het groen in de wijk, deed ik vrijwilligerswerk wat veel dichterbij mij lag. Verbonden aan mijn tafeltennisvereniging bijvoorbeeld of werkzaamheden voor een betere acceptatie van homoseksuelen, zonder betaling, dus vrijwilligerswerk.

Als student op de universiteit is dit begonnen, al was ik gedurende mijn middelbare schooltijd ook best actief voor mijn tafeltennisvereniging al daarnaast. Maar gedurende mijn studententijd had ik natuurlijk meer tijd voor vrijwilligerswerk. Ik wilde wat betekenen voor jongeren die nog worstelden met hun geaardheid en werd hiervoor vrijwilliger bij een homojongerenorganisatie, waarna ik na commissiewerk in het bestuur ging, eerst als secretaris en later als voorzitter.

Daarnaast ging ik voorlichting geven op middelbare scholen, basisscholen, leraaropleidingen en op andere plekken waar hier behoefte aan was (bijvoorbeeld in een inrichting). Daarnaast bleef ik voorzitter, en verzette ik zo behoorlijk wat uren voor de LHBT-beweging. Als voorzitter verloren we ons pand en moesten we samen met het COC op zoek naar een nieuw pand. Hierbij was ik zelfs participerend in een mediation, bracht ik al een bezoekje aan de notaris en vonden we uiteindelijk een nieuw pand.

Dit nieuwe pand kreeg een eigen bestuur en werd een eigen stichting, alwaar ik opnieuw in het bestuur aantrad. Tevens ging ik voor de John Blankenstein Foundation workshops geven bij sportverenigingen en participeerde ik tussendoor nog in een commissie voor mijn opleiding en als penningmeester van mijn tafeltennisvereniging. Ik was graag actief en betrokken bij de dingen die ik deed. Nee zeggen vond ik ook moeilijk en van alle werkzaamheden heb ik ook heel veel geleerd.

Langzaam werd ik te oud en was ik te druk voor het voorzitterschap bij de Homojongerenorganisatie Dito!, en nam ik vanwege werk ook afscheid van het voorlichtingsteam. Opleidingscommissies waren dus ook voorbij en ook het bestuur van mijn tafeltennisvereniging had ik gedag gezegd. Ik was dus alleen nog verbonden aan de John Blankenstein Foundation, Blogger voor Profvoetbalpraat, en bestuurslid in Stichting Roze Huis Nijmegen, van de stichting van het pand voor roze verenigingen in Nijmegen.

De John Blankenstein staat de rest van 2016 on hold, het is even niet te combineren met mijn behandeling. Tevens heeft het bestuur van Roze Huis Nijmegen zijn functies overgedragen aan een nieuw bestuur, om precies te zijn gisterenavond. De uitdaging was er na ruim 3,5 jaar ook wel uit en het is tijd voor nieuwe uitdagingen. Echter, door mijn behandeling momenteel heb ik ervoor gekozen om even een stap terug te doen, en even geen nieuw vrijwilligerswerk aan te gaan.

Ik voel mij ergens een beetje onthand. Ik had vrijwel alle avonden wel vergaderingen, mail weg werken of andere werkzaamheden en momenteel heb ik gewoon helemaal niets meer. Ik ben dan nog wel verbonden aan de blog op profvoetbalpraat, maar niets structureels meer verder. Dit voelt wel erg raar, en ergens voel ik mij door de prestatiemaatschappij een faler. Juist in deze participatiemaatschappij zou ik ook vrijwilligerswerk moeten doen. Maar ergens is het natuurlijk nu beter om volledig op mijn behandeling te focussen.

Ik zal mijn positie dus moeten accepteren en misschien kan mijn racefiets nu iets vaker uit de schuur of kan ik mijn abonnementsgeld van Netflix er beter uit halen of mijn boeken uit mijn boekenkast eindelijk eens lezen. Stom dat ik mij er schuldig over moet voelen. Toch raad ik het iedereen, met mate, aan om aan vrijwilligerswerk te doen. Je doet zoveel ervaring op voor werk, je leert samenwerken, je leert conflicten oplossen en brandjes blussen en vooral levert het vaak heel veel dankbaarheid en veel gezelligheid op. Ik heb de helft van mijn vrienden leren kennen via vrijwilligerswerk.

Ik raad wel aan om vrijwilligerswerk te doen dat dichtbij jou ligt. Houd je van de zorg en heb je daar veel mee, dan is het natuurlijk prima om iets voor het gehandicapte kind of iets voor de oudere medemens te doen. Heb je echter daar niets mee, dan zijn er natuurlijk nog tal van andere mogelijkheden. De sportclub, natuur in de buurt, voor andere kwetsbare doelgroepen, met kinderen, zo gek valt het niet te bedenken of er is wel vrijwilligerswerk in. Niemand kan er toe verplicht worden, maar zou het niet mooi zijn als we allemaal een steentje bijdragen? Ik doe even een stapje terug, wie stapt er juist in?…