Het gaat weer even heel wat minder. Ik ben verdrietig om alles om mij heen. Ik ben boos op alles en iedereen. De zon doet pijn aan mijn ogen, muziek doet pijn aan mijn hoofd. Steeds minder kan mij schelen en alles vat ik steeds negatiever op. Ik post weer meer negatieve dingen op twitter (puur met betrekking tot mijzelf) en mijn eigenwaarde daalt ook weer, langzaam verdwijnt de hoop van de behandeling. Steeds meer pijn, welkom terug depressieve klachten..
Ik ben de afgelopen jaren erg gewend om verbonden te zijn aan bepaalde functies en aan het participeren in vrijwilligerswerk. Waar de meeste mensen dan gelijk denken aan het verzorgen van ouderen, koffie schenken in het buurthuis of het bijhouden van het groen in de wijk, deed ik vrijwilligerswerk wat veel dichterbij mij lag. Verbonden aan mijn tafeltennisvereniging bijvoorbeeld of werkzaamheden voor een betere acceptatie van homoseksuelen, zonder betaling, dus vrijwilligerswerk.
Afgelopen maandag was nauwelijks te bevatten. Een jong meisje van 22 dat het leven moest laten en zowel de staff als vele cliënten desolaat achterliet, naast alle andere warme mensen om haar heen. Ik draaide daarom in de avond het volgende nummer..