Het ging al even wat minder. Misschien kwam het door het afscheid in de groep van een een persoon waar ik een fijne klik mee voelde. Misschien kwam het door het afbouwen van mijn medicatie. Misschien kwam het door onrust van mensen in mijn groep, mede ook doordat daarbij een dierbare bij was verloren en/of dat anderen klein geluk hadden bij een geboorte bij een dierbare van hen. Misschien kwam het door beste vrienden met dates, mooie reizen, nieuwe huizen, en alle andere stappen, die zo immens ver weg lijken van mij. Misschien kwam het door een mail van een leidinggevende en hoe ik werd gemist op het werk, door onder andere mijn expertise en hoe goed ik ingevoerd was in alle dossiers..

Met veel tegenzin sleepte ik mijzelf daarom naar Lunteren. Ik miste mijn samenreis cliënten al gelijk en toen ik aankwam merkte ik al gelijk dat er een grote groep behandelaren waren bij de opening. Meestal waren deze er ook niet al 10 minuten voordat de opening begon, maar vandaag was dat wel het geval. Ik kreeg hier gelijk een onheilspellend gevoel van. Sommige zagen er ook erg neerslachtig uit. Ik moest gelijk aan zelfmoord van een cliënt denken. Wie misten er? Ik zag gelijk dat mijn eigen groep compleet was, maar dat er enkele andere cliënten uit andere groepen mistte. Het zou toch niet?….

Na de groepscontroles nam dan ook een hoofdbehandelaar het woord met de mededeling dat er verschrikkelijk nieuws was. Ik hield mijn adem in; de stagiaire van creatieve/beeldende therapie was vrijdag aan een natuurlijke dood overleden; een hartstilstand. Mijn hemel, ik wist niet wat ik hoorde. Onze groep had haar niet bij sessies, maar we zagen haar wel bij evaluaties. Ze heeft nota bene mijn flap ook nog geschreven gedurende mijn evaluatie en ook zag ik haar regelmatig door de wandelgangen, of op het station, een erg mooi meisje van 22 jaar oud, die echt midden in het leven stond.

Een ongelofelijke stilte en verdriet viel om mij heen. Sommigen kenden haar niet, anderen hadden haar iedere week bij sessies en waren erg geraakt door dit verlies. Ik zag behandelaren breken, en voelde een erg gespannen sfeer. Iemand kwam te laat binnen waarvoor het verhaal nog een keer kort werd verteld. Ik dacht aan haar vriend die ze had, aan haar zus, aan haar ouders, aan haar vriendinnen, aan haar schoolgenootjes. Een meisje, 6 jaar jonger dan dat ik ben, ongelofelijk.

De sessies vandaag gingen niet door, wel was de opening extra lang, als ook de sluiting en was er daartussen een sessie waarin met eigen groep werd stilgestaan bij dit verlies. Wat deed het met iedereen? Voor mij zelf raakte het veel. Het deed gelijk ook denken aan het verlies van mijn neefje, ook zo plotselinge dood met een motorongeluk. Maar een natuurlijke dood met een hartstilstand op de 22e is al helemaal niet te bevatten. Zo oneerlijk dat het leven zo ineens is weggenomen. Zo’n jong, mooi meisje, zo mooi en betrokken bij anderen, en dan zelf opeens een hartstilstand na een opleidingsdag van je opleiding, zo midden op het station.

Mijn neefje overleed vlak voor zijn 22-ste verjaardag. Ik dacht aan mijn tante en oom, die het nog zo moeilijk hebben. Ik dacht aan mijn eigen worsteling in het leven. Waarom werd het weggenomen van een meisje die alles had? Kon ik niet beter in haar plaats gaan? Als ik niet deze stap tot therapie had genomen en gewoon was blijven doorwerken was ik dit verlies nooit tegengekomen. Een storm van talloze irrationele gedachte bliezen door mijn hoofd. Er was boosheid, er was pijn, ik had de behoefte aan een structurele knuffel, maar wist ook dat dat geen realiteit kon zijn.

Ik kom net thuis. door een fikse onweersbui gelopen van het station. Het bowlen met de groep heb ik afgezegd, mijn lichaam en hoofd wilden even niet. Natuurlijk, relativeert het ergens alles, waar ik moeilijk over doe, en het bestaan. Anderzijds maakt het mijn eigen schuldgevoel weer groter. De beslissing over tafeltenniscompetitie volgend jaar moest vandaag gemaakt worden. Een hele moeilijke, waarvan het niet eens zeker is of ik wel in de hoogste klasse mag spelen, door mijn matige seizoen vorig jaar. Ik voel mij schuldig over de negatieve gedachtes en emoties tot waar dit toe leidt. Ik kan ook gewoon niet normaal met het leven omgaan, ik had die dode moeten zijn is een gedachte dat zich nestelt in mijn hoofd. Het voelt als een egoïstische gedachte waardoor mijn haat en schuldgevoel over mijzelf alleen nog maar groter wordt. Buiten begint het weer harder te regenen, ik steek wat kaarsjes aan. Voor het verlies, het verdriet. Wat kan het leven toch ontzettend oneerlijk zijn…