Alweer twee maanden dat ik bezig ben met mijn traject in Lunteren. Wat vliegt de tijd voorbij! Van cognitieve gedragstherapie van eens in de twee weken, naar praktijkondersteuner voor psychische hulp bij de huisarts naar individuele schematherapie met 1 a 2 sessies in de week naar een 5-daagse dagbehandeling op het Centrum van Psychotherapie in Lunteren. Maar eigenlijk was er daarnaast nog een veel grote plek waar therapie nog veel meer tot uiting kwam: namelijk in café Mets..

De (LHBT-gerelateerde) bar in Nijmegen, was een plek voor mij waar ik helemaal mijzelf kon zijn. Ik ben er op date geweest, heb er als voorzitter van homojongerenorganisatie menig keer gespeecht, heb er dansjes gedaan, maar bovenal heel erg vaak aan de bar gezeten. Nee, ik heb verre van een alcoholprobleem, maar wel was het fijn om therapiesessies te beleven aan de bar in het café. Met een biertje of een baco bleef ik vaker nog wat langer dan vrienden of durfde ik alleen er heen te gaan. Mijn favoriete barman Kevin stelde mij altijd op mijn gemak en ik kon zo alles weer wat beter bevatten, als dat het fijn was om de beste gesprekken te hebben. Ook voor slechts 20-30 euro per avond, waarvoor ik ook nog eens lekkere drankjes kreeg.

Vanavond wordt de bar heropend. Iets meer een eetcafé, andere eigenaar, maar nog steeds een erg gezellige plek. Kevin is al een tijdje weg, als dat Rian en Rian dus ook zijn vertrokken. Beide dames hebben veel werk gestoken in het mooie café wat ik als prachtige plek heb ervaren. Zo veel verschillende mensen die zichzelf durfde te zijn, menig avond bleef ik daar weer te lang, was de wekker de hel, maar had ik toch even mijn hart kunnen luchten.

Menig avondje zag ik daar een leuke jongen, waar ik niet op af durfde te stappen, beleefde ik bijzondere avonden en sprak ik vreemde mensen die mij verbaasde, zag ik bizarre taferelen, hoorde ik bizarre muziekjes, lag ik helemaal dubbel, sprak ik mij uit, smeet ik geld over de bar, was het er stikheet en vol tijdens de Roze woensdag, Vierdaagse of bij een ander feestje of zat ik er op donderdagavond alleen aan de bar. Nee, ik kijk met heimwee altijd terug naar dat café, mij eerste echt vertrouwde gaybar.

Ik kon helaas niet bij het afscheid zijn en ook vanavond kan ik het openingsfeestje niet mee maken. Maar dat neemt niet weg dat ik nog wel wat woorden wilde wijden aan dit bijzondere café. Met het voorlichtingsteam epische borrels, met homojongerenorganisatie Dito! menig activiteit. Een roze kroegentocht, dronken naar huis, mijn eerste one night stand opgedaan, stiekem zoenen, als serieuze dates hebben plaatsgevonden in dit café. Speciaal bier, shotjes, mixdrankjes, het was wel aan mij besteed.

Ik kan niet genoeg benadrukken dat dit café mij door mijn scriptietijd heeft heengeslagen, mij moed inpraatte voor tentamenperiodes, mij al mijn problemen liet vergeten of mij mijn hart liet luchten. Ik zag jongens en meisjes zich ontplooien van onzekere wezens naar trotse nichten en potten, waar je niet omheen kon. Ik zag mensen opbloeien, waaronder ik zelf de eerste keer schoorvoetend binnentreden en hopen dat niemand mij zag, totdat ik menig avondje er niet was weg te slaan en dat ik bijna hoorde bij het interieur en dat mij helemaal niets kon schelen. Ik durfde hier ook gewoon alleen heen te gaan.

Eenmaal werd ik achtervolgt uit het café en werd ik uitgescholden en half bedreigd, en toch weerhield mij dat niet uit het café en was het mijn veilige plek. Ook met de barkeepers na Kevin, en nu ook vast met de nieuwe eigenaren. Door mijn persoonlijke situatie ben ik tegenwoordig wat minder in de kroeg, maar desalniettemin zal je mij hier nog steeds wel eens vinden. Wat een hele fijne, veilige plek zal het blijven, en alle herinneringen zullen zeker niet vergeten worden.

Bedankt café Mets voor de mooie jaren en succes met de nieuwe jaren nieuwe eigenaren!

Het was mooi, en misschien wordt het nog wel mooier!!