Mijn mailbox is echt helemaal leeg. Mijn actielijstje is afgerond of de taken zijn gedelegeerd. Mijn stukken zijn de papierbak in gegooid. Mijn kluisje is leeg gemaakt. Mijn email is ingesteld als afwezig en mijn Iphone 6, kluissleutjes en badge zijn ingeleverd. Er zit niets anders meer op, maar aan werken in 2016 is een einde gekomen..

De deur is achter mij dichtgegaan en in de regen kijk ik nog een paar keer achterom. Dat gebouw, waar ik 2 jaar geleden begon, een tijdje uit was wegens een verbouwing en nu alweer bijna een jaar terug ben, ik heb het voorlopig definitief verlaten. Ik kom er voorlopig niet meer en kan er zelfstandig ook niet meer in. Of ik daar volgend jaar weer terug kan en wil komen is nog maar de vraag, ik zal eerst een traject voor mijzelf ingaan.

En ik weet dat ik dankbaar moet zijn voor de mogelijkheid van behandeling. Dat ik vertrouwen moet hebben in herstel. Maar nu heb ik daar eventjes geen ruimte voor, het besef op mijn bijna 28e dat ik werk op heb gezegd, dat mijn inkomen zal dalen, ik nog een verzekeringsarts en bedrijfsarts heb die moeten bepalen of deze behandeling wel echt genoodzaakt is voor mij. Starre telefoontjes, precies naar protocollen. Het was even allemaal erg veel deze week.

Gisteren had ik een momentje georganiseerd op het werk. Zeker 30 collega’s kwamen, een speech kwam van een leidinggevende waar ik veel mee heb samengewerkt. Ik werd bedankt voor mijn humor, voor mijn meedenken over onze dienstverlening voor de kandidaat, voor mijn autonomie en een actieve rol tijdens overleggen, voor mijn zelfstandigheid en voor mijn openheid en moed voor de stap die ik nam en hoe eerlijk ik daarover durfde te spreken. Uiteraard wilde ik zelf daarom ook even al mijn collega’s bedanken, wilde ik bedanken voor het respect jegens mijn en de warmte van collega’s, voor de stappen die ik hier op werk kon zetten, voor het plezier in het werk zo af en toe en voor het kunnen lachen op de werkvloer. En natuurlijk gaf ik het boek “Werken als een gek” van Marieke Sweens aan mijn werkgever, zodat er misschien meer begrip zou ontstaan over het werken met een psychische aandoening. Ook voor alle kandidaten die we proberen te bemiddelen naar werk, en hoe we meer begrip zouden moeten kunnen tonen voor kwetsbaarheden. Ik kreeg complimenten over mijn praatje en vele lieve kaartjes, knuffels, gelukspakketjes en mooie woorden.

Het voelt heel vreemd aan om te beseffen dat ik niet meer tussen die mensen zal staan de komende 9 maanden. Om het proces van plaatsing rondom vele mensen verder niet meer mee te maken. Om niet meer een spin in het web te zijn, graag wat mensen te helpen met wat ICT-problemen, met de ondersteuning van vele dingen, maar ook zelfstandig andere dingen aan te pakken en initiatief te nemen. Het voelt raar om alles aan anderen over te laten, om die mensen best wel te verliezen, ook al zeggen zo velen dat we contact houden. Het is anders om er niet meer vrijwel dagelijks tussen te staan. Het voelt raar, onwerkelijk om op mijn 27e, als je stappen wilt nemen in je carrière en wilt groeien naar meer verantwoordelijkheden, een stap terug te doen en het nog erg onzeker is welk stigma er overblijft en welke stappen je daarna nog kan en mag nemen.

Of ik terug kan komen, er weer tussen zal passen, er weer kan groeien en uiteindelijk dichterbij mijn droomfunctie kan komen. Mijzelf kan ontplooien. Ja, daarvoor zal ik eerst in mijzelf moeten investeren. Daarom moest ik deze stap dus maken en vandaag dus afscheid nemen. Het voelt alleen nog zo onwerkelijk, spannend, eng en moeilijk. 3 daagjes vrij om te accepteren, te vertrouwen in herstel en dankbaar te worden voor deze mogelijkheid. Van: “Je moet een schop onder je kop hebben voor het werk, wordt nou eens productiever en verricht die werkzaamheden en taken” naar “Je mag er zijn, je kunt het, je hebt het goed voor elkaar en mensen vertrouwen in je”. Ik moet mijzelf er drie paasdagen aan wennen. Hopelijk eens met veel liefde, begrip en steun om mij heen, hetgeen ik nu even heel hard nodig heb.