Ik weet vandaag even niet zo goed wat ik moet typen. Alles wordt zo ontzettend gerelativeerd door een gebeurtenis als Brussel, de stad waar ik mijn telefoon verloor en meermaals ben geweest. Het is bizar wat zich daar vandaag afspeelde en als niews junkie hield ik het op mijn werk nauwlettend in de gaten. Ondertussen was ik nog best druk met een overdracht, ik heb immers nog maar twee werkdagen..
Het voelt allemaal nog erg onwerkelijk, zowel mijn leven momenteel als nog in veel grotere mate de gebeurtenissen in Brussel. De ergernis over de groeiende polarisatie die ik vandaag zag op twitter is immens. Dat Wilders nog geen 5 minuten na de eerste bom twittert over grenzen dicht en spreuken over totaal geen Islam doet woede en verdriet in mij ontwaken. Nee, je hoeft niet agressieve acties van mij te verwachten naar aanleiding van die woede, al zijn sommige mensen daar misschien bang voor wegens mijn psychische aandoening. Die vinden dan ook dat ik woede al niet eens mag noemen.
Het is totaal niet te vergelijken, maar ergens voel ik het stigma een beetje van de moslims vandaag. Dat bij station Zwolle alle mensen met een allochtoon uiterlijk werden gefouilleerd en ze hun tas moeten laten zien aan de binnenkant. Dat twee vrouwen laatst een vliegtuig werden uitgezet, omdat ze te lang zouden staren. Ik word er ongelofelijk verdrietig van. In veel kleinere mate voor mij, kan ik het vergelijken met het feit dat ik als homo geen bloed mag doneren. Dat komt omdat we als homo’s zogenaamd aids zouden hebben. Aids is nou eenmaal over vertegenwoordigd onder homoseksuelen, al ken ik veel meer homoseksuelen zonder hiv/aids en met alleen maar veilige seks, dan homoseksuelen met hiv/aids. Ik ben benieuwd of mijn bloed ook niet welkom is bij zo’n ramp als in Brussel, waarin ze een oproep doen voor donatie van bloed bij ziekenhuizen.
Het steekt mij hoe alle moslims, alle homoseksuelen of alle mensen met een psychische aandoening over 1 kam worden geschoren. Ik zag laatst een winkeldief met geblondeerd haar, zullen we Wilders dan ook maar oppakken en verbieden om te winkelen, zoals hij ook oproept om mensen preventief te laten oppakken. Het is verschrikkelijk dat moslims zo worden gestigmatiseerd en worden buitengesloten. Ik ken hele goede, maar die moeten zich elke keer zo verdedigen, zo hard strijden, dat het bijna voor te stellen is dat je je gaat afzetten tegen de maatschappij. En nee, daar praat ik de aanslagen vandaag echt niet goed mee.
Ik hoopte dat we na Parijs al meer het gesprek met elkaar zouden aangaan, maar ik vrees dat de gebeurtenissen van vandaag alleen maar tot meer polarisatie zullen leiden. Meer tot zwart/wit denken, hetgeen mensen met een borderline persoonlijkheidsstoornis ook veelvuldig doen, en waarvan ik ook enkele kenmerken bezit. Ik weiger daar echter over mee te doen in dit debat. Niet alle homoseksuelen hebben aids, en al hebben ze dat dan zijn ze daar niet altijd debet aan. Niet alle mensen met een psychische aandoening zijn gewelddadig en willen bij hun zelfmoord heel veel mensen meenemen, zoals de piloot van Germanwings. En net zo min zijn alle moslims terroristen.
We oordelen veel te snel over elkaar, denken veel te snel over de gevolgen, in plaats van te focussen over de mensen achter een aandoening, achter een geloof, achter een geaardheid of achter een ramp. Ik veroordeel de IS absoluut en wordt misselijk van alle daden in Brussel vandaag. Maar ik knuffel een moslim vandaag nog net zo lief, spreek hem ook weer het liefst aan in de trein en zou graag de moslims die er wel voor willen gaan meer kansen bieden, want ik heb het idee dat dat ze vandaag ook nog meer is ontnomen.
Ik verbaasde mij ergens de afgelopen weken hoe vaak tegen mij ook werd gezegd: “Ben je er nog maar een week? Heb je dan wel voor die overdracht gezorgd?” of “Ooh kom je wellicht niet vanwege je depressie, moet ik je dus afmelden bij de organisatie van het toernooi?” en er niet werd gevraagd hoe dat voor mij voelde of hoe moeilijk dat voor mij was. Het is dat wat het voor mij en vaak voor zovelen het zo moeilijk maakt. Voor een hele grote ramp is er vandaag begrip en medeleven. Laten we dat nou ook eens inclusief maken in onze eigen kring. Die baard bij je allochtone buurman hoeft echt niets te zeggen, net zo min als dat meisje dat opgenomen is geweest. Als angst en een snelle veroordeling regeert polariseert de samenleving inderdaad meer en voelt dat meisje en die buurman zich ongelofelijk gestigmatiseerd. Laten we nu juist elkaar omarmen en met elkaar in gesprek blijven. Bijvoorbeeld alleen maar door te vragen hoe het met iemand gaat. De individualistische samenleving en de angst om het verkeerd te doen of geen reactie weten en het negatief in te vullen zorgt dat we elkaar veel te veel blijven ontlopen. Die buurman kan misschien hartstikke lekker koken en dat meisje is erg dankbaar dat er naar haar wordt gevraagd en dat ze gewoon kan zeggen dat het “slecht gaat”. Omkijken naar elkaar en niet alleen argeloos veroordelen en in de gaten houden is na vandaag echt ontzettend nodig. Voordat we echt een politiestaat worden en iedereen alleen nog maar een stempel heeft van geloof, aandoening, geaardheid of verleden en we niemand achter die stempels kennen… daar zit voor nog een veel grotere angst in dan de angst voor een volgende aanslag.
