Een aantal weken geleden keek ik erg uit naar twee weekenden, voordat het allemaal zou gaan beginnen in Lunteren. Het eerste weekend zou ik de Stevensloop lopen in Nijmegen, misschien wel de halve marathon en zou ik ook nog naar het concert van Kodaline gaan. Tevens had ik nog een feestje en zou ik ook nog lekker biertjes gaan drinken met maten bij mijn oude tafeltennisvereniging. Dit weekend had ik opnieuw hele vette plannen…

Allereerst zou mijn weekend beginnen met tafeltenniscompetitie. Daarna zou ik de volgende dag iemand gaan helpen verhuizen om vervolgens een stapavond te hebben van mijn tafeltennisvereniging met allemaal mensen van andere clubs, die dan ergens blijven slapen en zo hadden wij vandaag ons eigen toernooi. Het leuke hierbij was dat zelfs die vriend die in Manchester zit voor 7 maanden hiervoor mede terugkwam en ook een vriend uit Luxemburg, oud-lid van de club hierbij aanwezig zou zijn. Tevens zou ik al mijn oude teamgenoten weer zien en spreken en verder veel andere bekenden, het beloofde dus een mooi weekend te worden.

Mijn vorige weekend ging niet door wegens griepklachten en lag ik dus heel het weekend op de bank, dat ging mij dus mooi dit weekend niet gebeuren! Ik gaf gisteren echter al wel aan dat ik mij dan wel weer bijeen moest zien te rapen, omdat de teleurstelling van mijn twee nederlagen van vrijdag het mij erg moeilijk maakte. Ik zei de verhuizing daarom zaterdagochtend al af. En nu is het zondagavond, en wat heb ik in de tussentijd gedaan? Alleen maar op bed en de bank gelegen, buiten enkele huishoudelijke klusjes na, waar ik mij gelukkig vanavond eindelijk weer een beetje voor kon opladen.

Maar mijn vrienden die in het buitenland verblijven, een toernooitje, een epische stapavond waarmee ik nog veel geconfronteerd zal worden door foto’s en verhalen, een toernooi, een etentje daarna, ik ging er allemaal niet heen. En waarom niet? Ik voelde mij gewoon te verrot voor woorden. Ik wilde mij niet in een grote groep begeven, het risico lopen om weer teleurgesteld te raken in mijn eigen hobby tafeltennis, om het maar verplicht leuk te moeten hebben op de stapavond, om met allemaal mannen om mij heen zo leuke seksistische hetero grappen te horen en al dat soort dingen. Nee, het was allemaal niet aan mij besteed.

En ik moet zeggen, ik heb het er kapot moeilijk mee..Ik kan de dingen die ik leuk vind niet meer doen. Ik zeg al mijn vrienden af. Ik voelde mij zo verschrikkelijk eenzaam, maar had niet het idee dat iemand mij ook maar mistte. Op social media vatte ik alles weer eens op als kritiek en ik keek argeloos wat sport, wat mij totaal niet op kon vrolijken. Misschien kwam dit deels doordat ik dit gedurende de nacht deed, maar ook vandaag overdag was het mij ontzettend ergeren en voelde ik de wanhoop over heel mijn leven.

Hoe vaak had ik nu al wel niet leuke dingen afgezegd? Hoe lang ging het nu al zo? En ja Lunteren is nu een nieuwe stap, maar die nam ik in 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014 en 2015 ook met de stappen naar studentpsycholoog, gespecialiseerde pscyhotherapeut, naar de huisarts, naar tweede lijns individuele schematherapie, met antidepressiva en dus weer. En steeds roept iedereen dat dit mij gaat helpen, dat ik dit toch nog niet heb geprobeerd, dus dat het nu wel goed moet komen. Maar na alle afgelopen jaren en de blijvende duisternis in de tunnel besefte ik mij vandaag weer zo erg dat ik het allemaal zo ontzettend moeilijk en eenzaam vind.

Ik had tweede paasdag vrienden bij mij thuis uitgenodigd, omdat dat mijn laatste dag voor Lunteren betreft. Helaas hebben de meeste vrienden echter afgezegd en zal ik die dag dus waarschijnlijk opnieuw alleen moeten doorbrengen, of dat misschien nog een paar mensen langskomen, maar de meeste vrienden hebben dus andere verplichtingen. Ik geloof absoluut dat het belangrijke verplichtingen zijn, maar toch kan ik het niet anders opvatten dan dat ik gewoon voor iedereen onbelangrijk ben. Dat niemand mij miste dit weekend, dat iedereen mij zat is, mij alleen maar hoort klagen op social media en in het echt, en nu de psychische lijdensweg nog steeds doorzet mij ook wel een beetje zat zijn, een half jaar iemand ondersteunen met depressie kan nog wel, maar langer dan dat dan moet je die negativiteit van iemand gewoon uit je leven bannen. Ik heb veel meer vrienden zien gaan het afgelopen jaar dan komen. Ja er zijn  er nog een aantal, maar zonder partner en zonder een beroep te kunnen doen op hele goede vrienden is het iedere dag weer zo’n lijdensweg. Ik voel wanhoop, ik denk dat heel de wereld beter af is zonder mij. Ik zou de knop om moeten zetten, nou als ik die wist te vinden had ik dat allang gedaan, maar ik heb geen idee hoe ik dan uit deze put kan komen. Wanhoop, haat aan mijzelf, het gevoel dat alle vrienden mij ook zat zijn, het totaal niet meer weten, de lichtpuntjes e liefde niet meer voelen, het was dit weekend allemaal weer daar.

Geen idee of er een einde komt aan deze wanhoop. Of er licht is aan het einde van deze tunnel zoals iedereen claimt. Een beetje krijten en erover praten met vreemde mensen zou moeten helpen. Ik heb het gevoel dat al die mensen totaal andere klachten hebben, waar mijn klachten niet bij passen, dat er voor mij gewoon geen oplossing is. Omdat ik het toch allemaal mijzelf aandoe zoals zo velen zeggen. Ach jah, wanhoop, wanhoop, wanhoop, het zal allemaal wel. Het leuke weekend van het toernooi zit er ook weer op. Morgen begint weer een nieuwe week en beginnen we weer met een frisse start, zoals het met de lente vanaf nu toch alleen maar beter kan gaan. Natuurlijk, want het zonnetje schijnt immers altijd en je bent verantwoordelijk voor je eigen geluk. Me vs de rest van de wereld; wanhoop dus…