Ik heb mijn trainingspak alweer aangedaan, want vandaag is immers de Stevensloop. Het zonnetje schijnt en ik zie buiten al de eerste lopers mijn huis voorbij lopen. Dit wordt een mooie dag! Je hoeft alleen geen waarzegger te zijn om te weten dat het niet aan mij besteed is dit jaar. Pijn bij het slikken, vreselijk zweten, een effect op mijn darmen en een algemeen onbehaaglijk gevoel is mij ten deel gevallen, het gaat even langs mij heen..

Het was mij wel een week hoor. Het is moeilijk om de positieve dingetjes eruit te pakken, ook al begrijpen veel mensen dat moeilijk. Ik snap dat wel ten dele, maar het was denk ik voor iedereen wel duidelijk dat mijn dysthymie/depressie lekker actief was en dat er veel struggles waren gedurende de hele week. Ik had aan begin van de week met name moeite met het accepteren van de eerste hele dag in Lunteren en zag er erg tegenop. Het was zelfs zo erg dat ik dinsdag thuis bleef van werk, omdat ik mij maandag al aan alle lieftallige collega’s irriteerde, omdat ze zich zo druk maakte om dingen die zo ver van mij vandaan stonden. Totaal geen verwijt aan hen, maar wel hetgeen wat mijn leven momenteel zo moeilijk maakt.

Ik bleef dinsdag dan ook thuis, ik sprak nog wel wat dankbaarheid uit over alle vrouwen, omdat ik mij regelmatig nog kan ergeren aan het seksisme van mannen om mij heen, en ik ook duidelijk vind dat er in Nederland nog veel te winnen is rondom vrouwenemancipatie. Maar naarmate de dag vorderde werd de angst voor de volgende dag groter. Hoe raar zou het gaan worden met alle rare therapieën, nieuwe mensen, indrukken en alles wat mij alleen al op deze introdag te wachten stond.

En zo verliep de woensdag. Pijnlijke confrontatie met mijn blog en mijn depressie en persoonlijkheidsstoornis nam even alles over. Ik was misschien even ontoerekeningsvatbaar, althans zo leek het misschien. Ik draaide alles in het negatieve en kon de positieve woorden en goedbedoelde adviezen even niet plaatsen. Waarom mocht ik helemaal niets benoemen, waarom had ik het er echt zelf naar gemaakt, waarom wilde ik niet beter worden? Het is puur de angst, het verschrikkelijke contrast met mijn leven momenteel, dat ik nu aanga. Dat moet nog landen, en dat is momenteel gaande. Ik wilde even horen hoe kut het was allemaal, zonder daarbij gelijk het wijzen naar een oplossing, naar dat kleine positieve. Ik wilde even begrip, maar kreeg onbegrip op onbegrip. Er was niemand voltallig met mij eens, en iedereen vond ook dat ik onbenaderbaar was. Als ik anderen dat gevoel geef dan raakt mij dat.

Nu een paar dagen later respijt ik het. Maar ik weet dat het onderdeel is van mijn probleem. Impulsief mijn negatieve ik moeten uiten. Ik heb zolang gevochten om te mogen zijn wie ik ben, ik heb moeite met onrecht en voelde mij onrechtmatig bejegend. Ik kwam niet meer uit die negatieve spiraal van het denken. Zowel die impulsiviteit als dingen niet kunnen accepteren en mijzelf dan meenemen in een negatieve spiraal. Het geeft des te meer reden aan dat Lunteren nu een horde is die ik moet nemen.

Het weekend lag voor mij en had afleiding moeten brengen. Tafeltenniscompetitie, weer een middagje bier drinken bij oude tafeltennisvereniging, de stevensloop en een concert van Kodaline, en ook nog een feestje als ik dat zou halen. Maar sinds donderdag was daar opeens een keelontsteking en dus ziek in bed. Vandaag dag drie van de bouillon, kippensoep en thee met honing. Ik ben er al helemaal klaar mee, zeker doordat ik op social media alles langs zie komen over iedereen die heerlijk liep in het zonnetje, die alles kon doen wat die wilde en die een beetje kon genieten. Zeker ook omdat ik de Kodaline kaartjes cadeau had gedaan aan een hele goede vriend, voor zijn verjaardag en in het weekend van de crematie van zijn vader. Het was een bijzonder cadeau, ik vind het verdrietig geen gevolg er aan te kunnen geven.

Maar hoe ik nu omga met mijn eigen ziek zijn, met het accepteren van het negatieve, van vergelijken met anderen. Het zijn allemaal onderdelen van mijn persoonlijkheidsstoornis. Ik zal dit moeten veranderen. En daarom is Lunteren echt noodzaak, dat heeft afgelopen week laten zien. Misschien gebeurt alles deze week daarom wel met die reden, want ontkennen dat er problemen rondom mijn persoonlijkheid zijn gaat na deze week echt niet meer. Het is daarom echt niet dat ik niet beter wil worden, dat ik absoluut niet naar Lunteren wil, het is meer dat ik het ongelofelijk eng, moeilijk en confronterend vind. Maar ik ben meer dan mijn persoonlijkheidsstoornis, en daarom ga ik het maar wel aan. Ik kan er echt niet meer onderuit.. ik zal en ga dit aan!

*duikt toch nog even verder weg onder het dekentje..