Calimero, doe eens niet zo kleinscherig zeg, ik block je want het voelt niet goed dat jij contact met mij hebt, die privacyregels zijn echt zo logisch (x1000), geluk kies je zelf, jammer dat je alles als aanval ziet, alleen maar denken dat anderen je niet begrijpen zorgt ervoor dat het waar wordt, kun jij alsjeblieft stoppen met zwelgen en genieten van het zonnetje…
Een greep van alles wat mij vandaag toekwam. Had ik het er zelf naar gemaakt? Waarschijnlijk, alle bovenstaande comments kwamen van mensen die zelf ook psychische problemen hebben/ hebben gehad, maar die mij toch niet konden verdragen. Het past wel bij mijn diepe depressie momenteel en dat de zon niets met mij doet. Vol wanhoop zat ik vandaag op mijn werk, sleepte ik mijzelf weer naar huis en kroop ik eenzaam onder een dekentje.
Mijn beste vrienden hadden nog niet gevraagd naar gisteren of hebben nog niet gereageerd. Vast heel logisch. Na het laatste rondje gisteren in Lunteren, was er tegen een aantal mensen gezegd, als er iets is kan je bellen he, echt doen he. Tegen mij werd alleen gevraagd of ik mij zou houden aan de afspraken rondom mijn blog. Ik voelde mij de crimineel in de groep.
In bovenstaande tekst staan vast heel veel dingen waardoor mensen zich aangesproken voelen en mij opnieuw niet kunnen verdragen. Misschien zei ik in voorgaande alinea ook al wel te veel over cliënten. Ik weet alleen even niet hoe ik mij anders moet uiten. Vrienden reageren niet. Ik heb zo hard gewerkt in mijn leven om te mogen zijn wie ik ben, en dan word ik nu overspoeld met iedereen die dat niet kan verdragen.
De hele dag gisteren was zo onwerkelijk geweest. Ik zag het nut niet van iets timmeren, schilderen, tekenen of kleien. Van al het wachten tussendoor. Het was misschien alle exposure dat hierbij hoorde, maar waardoor ik mijzelf extra tegenkwam. En dat al na een rustige introdag. Ik weet niet of het goed is dat ik hier al zo onrustig van wordt. Ik maak mij alleen wel ongerust over mijzelf, en dat ik mij god niet weet wie of wat ik nodig heb om hier uit te komen.
Iedereen is mij zat. Mijn blog leidde al tot problemen met vrienden, huisbaas, behandelaren. Ik ben gewaarschuwd voor toekomstige relaties, banen en vrienden. Ik wilde een lans doorbreken, maar iedereen is tegen. Nee, niet iedereen, er zijn er nog een paar over, maar waarschijnlijk een sterfhuisconstructie. Mijn ouders zeiden het ooit al, je bent onbehandelbaar, langzaam ziet de rest van de wereld het schijnbaar ook. Misschien Lunteren ook wel door deze blog of de blog van gisteren. Ja, allemaal mijn eigen schuld. Gefeliciteerd.
Ik vind het jammer hoe je hierover schrijft. Alsof al de rest de boeman is hier. Degenen die gister met je in gesprek probeerden te gaan bedoelden dit niet verkeerd. Je doet het niet zelf, dat heeft niemand je verweten. Wat je wel zelf zult moeten doen is bepaalde stappen zetten. En dat kun echt alleen jij doen. Uit je slachtofferrol stappen.. Jij hebt de touwtjes in handen. Als iets niet werkt, ga je op zoek aan iets anders. De wereld is niet tegen jou, op dit moment lijkt het wel of jij tegen de wereld bent. Zet ‘m op. Je kunt echt meer dan dit! Dat weet ik zeker.
Je hoeft niet in een keer gigantische stappen te zetten. Je hoeft niet ineens van het zingen van vogeltjes te houden zoals ik doe. Dat hoeft allemaal niet en dat vraagt niemand van je. Maar ga niet bij de pakken neerzitten. Probeer de gedachte “ik ben onbehandelbaar” los te laten. Wat levert deze gedachte, deze overtuiging, je nu werkelijk op? Een schijnveiligheid… Dat is alles. Wanneer je maar stellig in deze overtuiging gelooft kun je ook niet erg teleurgesteld in jezelf raken. Je kunt namelijk toch al niks, er is toch al niets meer te redden. Wanneer je deze overtuiging beetje bij beetje los gaat laten kan het wel zijn dat je een keer teleurgesteld wordt. Je gelooft er namelijk in behandelt te kunnen worden, en een bepaalde opdracht (neem bijv. het kleien) werkt voor jou niet. Jammer! Maar niet het einde van de wereld. Blijven zoeken. Je hebt nog niet alles geprobeerd om beter te worden, om een fijner leven te krijgen, en dus kun je nu ook nog niet zeggen dat je onbehandelbaar bent.
Zet ‘m op. Je kunt het.
Ik snap dat je het goed bedoeld, en toch ben ik niet zover. Ik vind het gewoon pijnlijk dat alle dingen in alinea 1 hier kwamen van mensen met zelf psychische problematiek. Soms is het allemaal ontzettend kut en dan lukt het niet om hoop te houden. Dan wil je gewoon ff razen en zeggen gvd. En als iedereen dan zegt nee joh dit, kijk eens naar dat, dan denk ik: zelf mensen die mijn gelijke zijn snappen mij niet, dan raakt mij dat.
Uit je angst voor dingen kom je ook heel moeilijk. Zo kom ik ontzettend moeilijk uit mijn negatieve gedachtes. Ik vind het alleen moeilijk dat iedereen zegt dat ik daar zelf debet aan ben. Als ik dat zo makkelijk kon veranderen had ik dat allang gedaan.
Maar ik ben dag in, dag uit de hele dag bezig met mijn angsten aan gaan. De angst blijft, maar ik probeer er wel mee aan de slag te gaan. Soms is het heel erg moeilijk en wil je opgeven. Soms wil ik opgeven. Heb ik geen energie meer om ook nog maar 1 angst aan te gaan. Dat mag er ook zijn. Maar ik denk dat het belangrijk is dat dat niet het enige is wat er is, wat men ziet. Juist de mensen die zelf op hetzelfde punt hebben gestaan weten hoe het is, weten wat voor hen heeft geholpen, wat zij in therapie hebben geleerd. In plaats van er boos om worden zou je er ook op een rustiger moment nog eens naar kijken. Misschien zit er wat in waar je iets mee kunt.
Ga dit weekend eens echt iets aan. Boek een overwinning op jezelf.
Jeetje Thomas. Ik weet even niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik las een aantal tweets en was benieuwd of je al was begonnen met je behandeling, maar hier schrik ik wel een beetje van.
Ik vind het naar om te lezen dat je alles wat er tegen je wordt gezegd zo ontzettend negatief oppakt. Ik snap dat er in de depressieve bubbel geen plek is voor iets wat je niet meteen naar beneden haalt. Ik zie je andermans woorden net zo lang filteren tot ze iets worden wat je als directe aanval kunt interpreteren. Kun je je voorstellen dat het voor je groepsgenoten niet fijn zou zijn om iets van zichzelf terug te lezen op je blog? Dat jij er open over bent, betekent niet dat een ander dat is. En zelfs al noem je iemand niet bij naam, het zou voor iemand die zijn eigen verhaal op internet leest, zo maar heel erg angstaanjagend kunnen zijn.
En kun je je voorstellen dat het voor je vrienden en volgers heel lastig is om je te blijven steunen en te blijven informeren als ze steevast een stortvloed negativiteit over zich heen krijgen, die met een mogelijkheid ook maar een fractie om te denken is?
Ik wil je niet aanvallen, ik wil je niet verdedigen, ik wil je er alleen van bewust maken. Verder ben ik het eens met wat Kim zegt, maar ik snap dat het moeilijk is om die mindset te veranderen. Toch zal dat de eerste stap moeten zijn. Als je begint met een behandeling, zul je je niet langer meer achter je depressie kunnen verschuilen.
Er is er maar een die de depressie de kop in kan drukken, en dat ben jij. Veel succes met je behandeling!
Als je het nu terugbrengt tot de essentie Thomas? Je zit al langere tijd vast in een negatief patroon en je komt er zelfstandig niet uit. De mensen om je heen kunnen je niet echt helpen. Wat de reden daarvan is en of dat iemands schuld is, is eigenlijk niet relevant. Wat relevant is, is dat je je kut voelt en zo geen 80 jaar wilt worden, toch?
In Lunteren staat een team klaar dat je wil helpen. Zij zullen op dit moment ook nog niet precies weten hoe. Dat wordt een kwestie van praten, proberen en zoeken naar een therapie die voor jou werkt. Daarbij zullen ze net als jij vast fouten maken, en niet alles zal even democratisch toegaan. Dat heb je al gemerkt, maar het is wel bijzaak. Probeer het dan ook bijzaak te laten en stel je open voor waar het om gaat: de therapie zelf. Gun jezelf die kans.
Je inzet voor de LGBT gemeenschap en voor openheid rond psychische aandoeningen vind ik top, maar prioriteit één is nu je eigen herstel. Heel veel succes Thomas!