Ik weet niet of ik nou vandaag in Lunteren of Noord-Korea ben geweest. Ik zeg het even gekscherend, maar het voelt ergens wel zo, en ik weet ook niet of ik vertrouwen heb in mijn behandeling die ik na pasen op 29 maart start. In de week dat ik al vier avonden bezet heb staan, en ik vandaag merk hoeveel mij zo’n dag ongelofelijk kan slopen.

Het begon vanmorgen natuurlijk al met de trein. Wisselstoring, en dus vertraging en maar net op tijd komen. Bij de opening nam ik gelijk het woord en bij de groepstherapie erna benoemde ik mijn blog en ging het daarover. Dit kwam ook naar aanleiding van de aankondiging dat ik om 11.00 nog een extra afspraak had met mijn hoofdbehandelaar. Dit was geheel onaangekondigd. In ieder geval bespraken we in de groep het één en ander en ging ik om 11.00 dus individueel naar mijn hoofdbehandelaar toe.

Deze gaf in een gesprek aan dat ze naar aanleiding van mijn eerlijkheid afgelopen vrijdag toch nog wel het één en ander wilde veranderen in mijn behandelplan. Namelijk werd de specifieke regel toegevoegd:

“Bij het overschrijden van de privacy-grens van anderen door het online bespreken van de naar de personen te herleiden gegevens, zal de behandeling beëindigd worden”.

Ze had dit ook besproken met de manager van het centrum in Lunteren en ik moest dit ter plaatse ondertekenen. Ik mocht er ook nog even over nadenken, maar dan kon ik vandaag verder niet meer mee participeren. Ik vond het een behoorlijk pittige uitspraak en voelde mij ook voor het blok gezet. Toen ik hoorde dat het kwam doordat mijn behandelaar toch even tegen haar gewoonte in mijn blog had gegoogled en het had geskimt, en daar onder meer al had bevonden dat ik mij al erg over een grens aan het begeven was. Over het noemen van vrouwen, clienten die ik jonger had geschat, dat ging allemaal al te ver, omdat deze dan het konden herleiden. En zo moest dat in een volgende keer acuut resulteren in de beëindiging van mijn behandeling. Ik vond het behoorlijk pittig. Ook complimenten of mij positief uitlaten over mensen mocht absoluut niet.

Gezien de vele wachttijden tussen de therapieën door vandaag zette het mij aan het denken. Waarom is hier nog geen beleid voor. Waarom is het nu ik het benoem het een probleem, terwijl er op twitter/facebook totaal verder geen controles plaatsvinden, waarom wordt er niet eerst gevraagd of mijn blog mag worden ingezien. Toen ik dat vroeg aan mijn behandelaar zei ze dat ze dat nu toch deed. Als je dus al het snoepje hebt gegeten, dat je dan dus vraagt of je een snoepje mag. Ik had er moeite mee.

De rest van de dag ging het hier ook verder over. Als over meerdere regels van samen carpoolen, een cadeautje geven of roken op plekken waar het niet hoorde. Het voelde ongelofelijk als een schooldag met allemaal stomme, ouderwetse regels. Ik moest het dan ook wederom afsluiten met mijn minst favoriete vak handarbeid/tekenen. Wat een hel om dit in een groep moeten doen, alles deed mij weer denken aan de haat die ik had aan dit vak op de middelbare school en hoe ongelofelijk onbegrepen ik mij nu voelde.

Hierna was er nog de afsluiting en reisde ik af naar huis. Nog maximaal 10 werkdagen en dan ben ik 36 weken weg. Nog twee weken om alles over te dragen en mij dagelijks zulke dagen, waarschijnlijk nog intensiever en heftiger, aan te doen. En mijn belangrijkste uitlaatklep wordt daarmee ook nog, voor mijn gevoel, van mij afgenomen. Namelijk mijn blog. Ik zou mij nu dolgraag nog naar mijn tafeltennistraining willen begeven. Maar als ik zie hoeveel energie ik nog heb na zo’n dag, dan trek ik dat echt niet. Moet ik dan maar met alles naast therapie stoppen? Deze maand gaat het allemaal gebeuren. Ik haat de wereld voor even, en iedereen, en voel mij verschrikkelijk onbegrepen en eenzaam en tot niets in staat. Ik weet het allemaal even echt niet meer. Noord-Korea, here we come…