Het is vandaag Internationale vrouwendag, en daarbij roept iedereen overal weer op of het nog wel nodig is. Ik hoor geluiden dat het vooral nog noodzakelijk zou zijn voor Derde Wereldlanden waarin vrouwen nog erg onderdrukt worden. Ik ben van mening dat het hier in Nederland ook nog een groot thema zou moeten zijn. Het glazen plafond, de geaccepteerde tinten seksisme van mannen, de onvoorstelbare cijfers rondom seksueel geweld en de te weinig erkenning van hun kwaliteiten. Ja, vandaag ben ik feminist..

Het is natuurlijk niet alleen Internationale Vrouwendag, maar ook de dag voordat ik mijzelf naar Lunteren begeef voor een eerste echte dag. Ik sliep er slecht van en bleef een dag weg van werk. Ik meldde mij aan voor de online module van Lunteren en kreeg al gelijk zweefteverige opdrachten. Meditatie, mindfullness, ik wilde er nooit aan, maar werd er nu toch door gedwongen. Ik dacht aan de vrouwen die er veel baat bij hebben gehad.

Morgen begeef ik mij ook rondom veel vrouwen. Ik geloof niet dat dat komt, omdat vrouwen nou eenmaal zwakker zijn, en dat ze daarom meer last hebben van psychische klachten. Ik denk eerder dat ze moediger zijn en dat ze meer durven toegeven hoe het met ze gaat. Dat ze er niet van weglopen en vluchten in dranks, drugs en seks (Binnen de verslavingszorg zijn mannen weer oververtegenwoordigd), maar juist hun problemen direct aangaan. Het is maatschappelijk binnen ons land nou eenmaal zo bepaald, check bijvoorbeeld de volgende reclame, waar niet eens ophef over is geweest, maar waar ik mij verschrikkelijk aan heb gestoord:

Kortom, we mogen als mannen wel meer respect tonen voor de vrouw. Ze moeten twee keer zo hard werken om hetzelfde salaris te verdienen, worden niet overal serieus genomen en als ze carrièretijger worden wordt er gevraagd naar het gezin en andersom, dat is toch ook niet hoe we met mannen omgaan? Ja, ik stoor mij aan deze verankerde gendernormen in onze maatschappij.

De zorg, onderwijs, het zit bomvol vrouwen. Toch twee ankers, pilaren van onze samenleving. Ik wil daarom deze dag absoluut opdragen aan alle fantastische vrouwen met fantastisch werk. Mijn therapeute het afgelopen jaar was ook vrouw, en heeft mij onder meer begeleid, zodat ik deze stap naar Lunteren durfde te maken. Mijn systeemtherapeute heeft het gesprek met mijn ouders verder geopend en mijn behandelaar in Lunteren de eerste handvaten gegeven voor Lunteren. Samen met al die vrouwen, zou ik mijzelf meer durven te worden, en of dat dan meer man is of meer vrouw, maakt mijns inziens helemaal niets uit.

Dankzij het harde werken van mijn moeder sta ik hier nu ook en zonder haar zorg had ik het nooit gehaald. Ik ben apetrots op mijn zus en haar carrière en hoe mooi ze het voor elkaar heeft. Tevens ben ik trots op alle andere moeders, die zoveel zorg en warmte uitstralen, waardoor kinderen opbloeien en groeien en zelf ook een toekomst hebben. Ik denk vandaag extra aan alle meisjes in Lunteren of op andere plekken, die last hebben van hunzelf door extreme onzekerheid, angst of misschien zelfs een eetstoornis. Natuurlijk heb je deze ook onder mannen, maar vrouwen zijn ver oververtegenwoordigd met deze klachten. Ik hoop dat ze ooit weer het vertrouwen weten te vinden in zichzelf, de wereld en dat ze hun verdiende waardering ontvangen van ook vele mannen.

Ik dank daarom echt alle lieve vrouwelijke collega’s, vrienden, sportgenootjes, familie, zieken en alle anderen die ik nog vergeet. Jullie verdienen alle respect en vrijheid en trots om jezelf te mogen zijn. Ik vind het jammer dat dat nog niet allemaal kan. Maar jullie aanwezigheid, maakt mijn leven, zelfs als homo, echt een stukje mooier. Zijn jullie lief voor mij sinds vandaag die o zo moeilijke behandeling in Lunteren is begonnen? Vandaag online, morgen in het echt. Ik hoop dat dat de vrouwen in Lunteren aan mijn zijde staan en mij kunnen helpen. Ik zal ze nodig hebben in ieder geval, ze dienen bij voorbaat in ieder geval alle respect…