Het is alweer 1,5 dag nadat ik vertrok bij de kennismaking in Lunteren. Een rondleiding, een ontmoeting met een sociotherapeut en mee lunchen. En dat allemaal van ongeveer 11.30 tot 13.00. 1,5 uur maar, dat moest te doen zijn…

Ondanks dat zag ik er tegenop en vond ik het best spannend. Mijn lichaam protesteerde dan ook hevig in de nacht voorafgaand en veel slaap pakte ik niet. Met moeite sleepte ik mijzelf uit bed, naar de douche, naar wat cosmetica en de kledingkast om precies op tijd weg te gaan. Ik moest de fiets van mijn moeder verplaatsen van Station Ede-wageningen naar station Veenendaal-de Klomp, met tussendoor dus de kennismaking. Ede-Wageningen is vanuit het centrum in Lunteren ruim 12.5km, Veenendaal-de Klomp ongeveer 3.5km. Heen moest ik dus 12.5km en mijn navigatie stuurde me ook nog over allemaal modderweggetjes, maar uiteindelijk kwam ik redelijk bezweet op tijd aan.

Ik meldde mij bij de receptie en kon plaatsnemen. Vlak na mij kwam nog een meisje binnen met haar moeder en nog een ander meisje, dat ik allebei ruim jonger dan mij schatte. Na 10 minuten wachten kwamen er weer 2 meisjes aanlopen, één van 22 en een ander van rond mijn eigen leeftijd. We gaven elkaar allemaal een hand, de moeder mocht niet mee, en we begonnen de rondleiding. Ik wilde gelijk wel wat dingen vragen, maar heel spraakzaam waren de rondleiders niet. Dit gaf op zich ook niet, ik had toch al onwijs veel indrukken. Dat mijn mede gezelschap zoveel meisjes betroffen was ergens natuurlijk ook geen verassing, ik herkende dat wel uit het blogland en andere mensen met psychische aandoeningen. Voor mannen is het schijnbaar helemaal not done om er eerlijk over te zijn…

Een tocht door het gebouw met therapieruimtes, dat zich vooral kenmerkte door veel tissuedozen en een opstelling stoelen in een kring. Na, de niet bezette ruimtes gezien te hebben, kregen we een rondleiding door de tuin. Ik wilde niet te persoonlijke vragen stellen, maar natuurlijk wel wat dingen te weten komen. Een tochtje langs de gymzaal van PMT (hier kreeg ik het voorbeeld te horen van met blokken een bepaald gevoel uitbeelden tijdens een therapiesessie), langs de tuin (hier krijg ik wekelijks tuiniertherapie, omdat mijn droom toch altijd was om een tuin te hebben (ahum)) en langs de vaktherapie beeldend, waar je zowel mocht schilderen, beeldhouwen, kleien, timmeren of één van de andere dingen die ik vreselijk haat met mijn twee linkerhanden. Nee, de rondleiding had mij nog niet echt kunnen verblijden, en met de meisjes die ik mee liep en die mijn humor niet echt leken te begrijpen werd het er ook niet echt beter op..

Nadat dit ongeveer een half uur had geduurd en er stiekem een sigaret werd gerookt door een rondleider, gingen we naar binnen om in een kringgesprek in gesprek te gaan met een sociotherapeut. Of er nog dingen zijn waar rekening mee moest worden gehouden. De overige twee clientes die nieuw waren hadden allebei een indicatie voor een klinische opname en zouden hier dus ook blijven overnachten. Meisjes en jongens strikt gescheiden, gelukkig maar zei het meisje dat ik veel jonger had geschat, maar die 28 was en zelfs getrouwd bleek. Ik voelde mij prima thuis in het heteroseksuele oord, waarin ik de strikte scheiding tussen man en vrouw helemaal niet zo logisch vond als dat daar werd voorgesteld. Maar enfin, waar ik ook mijn scepticisme toegaf werd mij al gelijk het gevoel gegeven dat met deze intensivering van therapie dat ik onwijs er van weg zou willen lopen, en dat het scepticisme daarom alleen een gevoel van vermijding was. Ik voelde gelijk dat als ik overige opmerkingen had, dat dit gelijk vermijding zou zijn, terwijl ik het meer uit mijn kritische gezonde volwassene vond. Maar wellicht was dit ook niet de juiste plek om dit uit te vechten. De therapie zette zich voort en voelde gelijk het onbehagen van dingen delen met mensen waar ik totaal nog geen klik mee voelde. Mijn eerste ervaring van een vorm van groepstherapie had ik in ieder geval gevolgd en mij helaas niet veel meer vertrouwen gegeven..

Vervolgens gingen we naar de lunchruimte, alwaar ik mij midden in een kindercrèche voelde. 4 groepen van 9 mensen samen met 3 stille wateren die op bezoek kwamen. Overal werd naar elkaar geschreeuwd, dingen naar elkaar verweten, sommige in een hoekje, en door sommige de tafel gedekt. Alsof ik op kamp was in groep 8. Een half uur met verschillend voedsel naar binnen werken, en te horen krijgen over hoe het corvee werd verdeeld, boodschappen moesten worden gedaan en je elke dag een rooster kreeg. Er werd moeilijk gedaan over waarom er geen gestampte muisjes waren en in de gesprekken die ik mee kreeg ging het vrijwel nergens over, of was er te zien dat mensen net een hele zware therapie hadden gehad, En toen zat het er alweer op, een afscheid volgde en ik kon mij weer naar huis begeven. Na nog een vriendelijke daad voor een Kroatische toerist, begon alles verder op mij in te werken.

Al die mensen met issues, zoveel verschillende mensen, maar liefst 90% vrouw, de onvriendelijke toon bij een kritisch puntje en dat het gelijk vermijding was. Huilende meisjes om mij heen, alles zo heteronormatief in de vragenlijst, in de groepen, de weinige klik met de mensen tot nog toe, 70% dat er klinisch bleef slapen en dat dat minder ontsnappingsruimte gaf en wat werd aangeraden, dagelijks van 8.45 groepsopening, de vele rokers, regels met smartfoon gebruik, een dagelijks rooster. Ik voelde mij in alles weer terug geworpen naar de 12-jarige jongen, met vreselijke vakken op school met twee linkerhanden en die zich als enige homo daar voelde. De twijfel, het onbehagen. Ik geloof dat er geen weg meer terug is, en dat het misschien goed is dat ik juist die periode weer voel van rond mij twaalfde, omdat die juist getackeld moet worden tijdens therapie en meer eigen gevoelens en emoties moet durven uitspreken, als wel meer vertrouwen en een positiever zelfbeeld van dat ik er gewoon mag zijn en dat jongens mij best leuk kunnen vinden. Er is daarvoor in ieder geval nog een hele lange weg te gaan en deze kennismaking heeft het vertrouwen in Lunteren alleen nog niet doen groeien. Ga ik vrijdag echt mijn behandelovereenkomst tekenen en een handtekening zetten onder de oriëntatie periode en 36 weken 5-daagse therapie in de week. Ik hoop maar dat de tweede indruk na de kennismaking beter is…