Stoppen met sporten, wat wordt dan mijn redding?

Ik schreef 4 maanden terug “Stoppen”. Ik schreef 7 maanden terug “Sportprestatie, acceptatie”. En beide blogs kunnen zo gekopieerd worden voor gisteravond of vrijdagavond. Ik weet niet of ik op mijn blog vaak in herhaling val, misschien is dat ook wel zo, het geeft in ieder geval aan wat voor gebrek aan progressie ik soms voel. Dezelfde symptomen en klachten, hetzelfde onbenullige uiten over de app, hetzelfde negatieve posten op social media.. de meest negatieve episodes maakte ik wederom mee in de afgelopen week..

Het ongelukje met mijn PDS waar ik het dus over had in “Sportprestatie, acceptatie” is dit jaar al 2 keer voorgevallen en heeft bij mij tot erg veel onzekerheid geleid. Het erge is dat ik het nauwelijks voel aankomen, dus dat dat mij angstig maakt of het weer voor gaat komen. Moet ik gaan hardlopen met een luier? Moet ik rondjes om mijn huis blijven rennen of in de straat heen en weer, zodat ik altijd dicht bij een wc in de buurt ben? Of moet ik gewoon helemaal niets eten voor het hardlopen, zodat deze ongelukjes ook niet meer gebeuren? Het zijn allemaal natuurlijk geen echte oplossingen, maar het doet wel ongelofelijk pijn dat gedurende mijn grootste lichtpuntje hardlopen, wat mijn psychische klachten echt kan verzachten, ik zo vaak tegen andere problemen aanloop.

Hoeveel behandelaren mij wel niet hebben gezegd dat ik moest blijven rennen. Hoeveel ik in andere blogs heb gelezen over de kracht van blijven sporten, van naar buiten gaan en dat running therapie niet voor niets bestaat. Ik heb het gemerkt, maar mijn pds, mijn bekkenbodemspier kunnen het niet altijd aan. Gênante momenten werken door in mijn hoofd, ik moet ze accepteren, maar dat fijne lichtpuntje zorgt dan voor zoveel negativiteit.

Met tafeltenniscompetitie haal ik lang niet het niveau dat ik wil halen. Ik verlies weer van mensen waar ik gemakkelijk van zou moeten kunnen winnen. Het is ergens het vertrouwen in mijn eigen. Het is de instabiliteit en de mentale onrust achter een tafel en ook het gebrek aan slim spelen en kwaliteit tegen mindere spelers. Ik moet het hebben van mijn counter, de bal terug blokken en de aanval daarover heen. Tegen spelers in deze klasse kan dat moeilijk, ik krijg zulke rare ballen, als dat het zelf ook allemaal niet loopt. Ik ben nog nooit zo met suïcide bezig geweest gedurende of na een wedstrijd en heb dit ook nog nooit zo veel geuit. Mensen laten mij dan links liggen, zeggen even helemaal niets, wat ze kunnen in zo’n bui van mij toch niets goed doen.

Ik kan wel zeggen dat het aan mijn rubbers ligt van mijn batje. Of dat het slechts momentopnamen zijn dat het rennen mis gaat met mijn pds, en dat er nog wel veel momenten zijn dat het rennen nog wel gaat, en dat ik niet voor niets al 100km heb gelopen dit jaar. Maar ik weet ook dat deze gênante momenten uit het niets mij zo van slag kunnen brengen dat ik niet weet of ik er goed aan doe om er mee door te gaan. Ik zal misschien verstandiger een andere hobby moeten zoeken.

Er staan nog vele puzzelboekjes in de kast, en ik heb nog minstens 10 boeken in de kast staan die ik moet lezen. Ook Netflix biedt nog voldoende aanbod aan series en films die ik nog moet bekijken. Maar niets was eigenlijk lekkerder dan actief bezig zijn en dan lekker op de bank te ploffen. Het stukje chocolade of het schaaltje chips voelde dan als meer verdiend aan. Vrijwilligerswerk stoot ik langzaam ook af en gedurende mijn behandeling straks ik er wellicht toch weinig mogelijkheid tot hardlopen of sporten. Alleen ik mis het nu al ontzettend.

Ik wilde mijzelf nog zo graag uitdagen in hardlopen en racefietsen dit jaar en hoor vol jaloezie over hoe gemakkelijk dit bij anderen gaat. Als mijn darmen gezond waren geweest, had ik een stuk minder last van mijn psychische klachten gehad, daar ben ik van overtuigd. Maar dat je nou eenmaal moet accepteren hoe het werkt, en dat je zelf dus ook moet zien wat wel je redding kan zijn en wat niet, dat zal ik erg moeten leren. Vol angst kijk ik uit naar creatieve therapie of pmt, waarin samen sporten de oplossing zou moeten zijn. Zal mijn darmen daarin niet parten spelen? Ik hoop dat ik een zinvolle redding kan vinden voor mijzelf, maar momenteel is die nog ver weg. En kan ik wederom momenteel “Stoppen” schrijven.

tommie345

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.