Ik maakte in september een duidelijke keuze, dit schoot onvoldoende op, ik had meer nodig dan één sessie per week. Ik viel te snel weer terug, ik was te labiel en ik maakte onvoldoende stappen in vooruitgang. Ja ik kwam dichter bij mijn gevoelens en emoties, ja ik accepteerde mijn klachten meer, maar de gevoelens en emoties toelaten in de grote boze buitenwereld was nog echt een stap te ver. Om nog maar te zwijgen over al mijn andere laakbare gedrag. Er moest meer gebeuren en zo begon de zoektocht naar een juiste behandeling: het werd Lunteren. Helaas is het daar een stroef begin geworden met de volgende 5 punten die mij daarin tegen stonden:

5. Anonieme Envelop

Ik had bij de telefonische aanvraag duidelijk gevraagd om de vragenlijsten en uitnodigingen en overige brieven te versturen in anonieme enveloppen. Omdat mijn post eert binnenkomt bij mijn huisbaas, leek mij dit gewoon iets fijner, ook al lezen deze ook wel eens mijn blog. Het gaf mij gewoon een iets veiliger en fijner gevoel. En zo geschiedde het de eerste keer netjes dat ik mijn post in een anonieme envelop kreeg. Alleen bij de post een week later kreeg ik hem alweer gewoon in een Pro Persona GGZ envelop. Hoewel mijn haasbaas hier niets verder over zei, irriteerde ik mij hier mateloos aan. Zo moeilijk hoefde het toch niet te zijn om te registreren in je systeem dat ik een anonieme envelop wil en dat je dit controleert voordat je post stuurt. Zucht, ik vind dat hier echt beter met de privacy omgegaan had kunnen worden.

4. Locatie

Ik snap best dat je een dergelijk centrum niet midden in de stad bouwt, of bijvoorbeeld in één van de leegstaande V&D panden. Echter in de middle of nowhere, waar slechts 1 bus heen rijdt in het uur, en ook één in het uur daar vandaan, maakt het allemaal wel lastig. Dit bleek wel bij mijn eerste intake en dat ik van spanningen, zenuwen en onduidelijkheid op buurtbusje, het busje pakte de verkeerde kant op. Ik moest daardoor een uur wachten en kon gelukkig nog wel terecht, maar idealiter was het niet. Op de terugweg heb ik een klein uur naar het station moeten lopen, omdat ik anders 50 minuten moest wachten op de bus. Ik ben toch niet de enige zonder rijbewijs en auto dacht ik nog. Voor een dergelijke centrum zou ik verwachten dat de bereikbaarheid toch wat beter was.

3. Vragenlijsten uit middeleeuwen en super gender en hetero-normatief

Hoewel ik ongelofelijk veel gegevens van mijn vorige behandelaren, therapeuten en huisartsen had doorgestuurd kreeg ik toch nog even 10 vragenlijsten doorgestuurd. Een deel per post en een deel per mail. Het bevatte allerlei niet relevante vragen die ik allang had beantwoord, als ook veel te suggestieve vragen en heteronormatieve vragen. Ik vond het echt schandalig. Ik ben vast niet de enige homo met psychische klachten, om nog maar te zwijgen hoe een transgender zich hier onwelkom zou voelen. De GGZ zou mijn inziens hier juist op moeten inspelen. Vooraf ingevulde papa/mama, keuze voor achternaam voor gehuwde vrouwen, vragen of de man zich veilig voelde bij de vrouw, het ging mij allemaal veel te ver, en ik vond het al zwaar om weer zo’n 80 vragen te moeten invullen. Ik vroeg mij daarom echt af, of dit niet eens aangepast kan worden. Ik zal er zelf nog wel even een klacht over indienen..

2. Communicatie

Allereerst moest de aanmelding per telefoon en kreeg ik daarna allerlei dingen per post en moest ik dat weer terug stuurde. Dat dit nog niet over internet kon stoorde mij behoorlijk. Vervolgens duurde het allemaal best lang voor een reactie en moest ik vaak zelf initiatief nemen. Op 15 januari had ik mijn intake en ik vroeg op 20 januari of de behandelaar in Lunteren contact wou opnemen met mijn huidige behandelaar in Nijmegen. Op 22 januari kreeg ik de eerste indicatie van 5 dagen, maar dit kon nog wijzigen door het systeemgesprek met mijn ouders erbij op donderdag 28 januari en door het overleg met mijn huidige therapeute. Na 28 januari hoorde ik niets meer tot ik dinsdag belde en woensdag een mail kreeg, met dat ze inmiddels mijn therapeute had gesproken en dat ze vrijdag mij zou bellen, omdat ze daar vandaag en gisteren (donderdag en woensdag) geen tijd voor had. Ik voelde mij even een nummertje. De gehele periode zou 4-6 weken duren en is nu al 5 weken en als je dan mijn huidige therapeute niet kan bereiken, kan je dat ook communiceren. Maar 3 weken gewoon niets van je laten horen vind ik echt slordig en een gebrek aan communicatie.

1. Lange onduidelijkheid en onzekerheid

Mijn contract op mijn werk loopt eind van deze maand af. Hoe het de komende maanden/weken eruit gaat zien blijft og steeds onduidelijk, terwijl iedereen in mijn omgeving vraagt naar duidelijkheid. Ik zal morgen het hemd van het lijf vragen door mijn behandelaar in Lunteren, maar waarschijnlijk kan deze ook niet alle antwoorden geven. In ieder geval heb ik vandaag mijn huidige therapeute gesproken die aangaf dat 2-daagse inderdaad geen goede optie was, doordat dit ook een hele andere groep was, en dat voor schemagerichte therapie, dat voor de hand ligt, toch 5 dagen in de week dagbehandeling meer geschikt is. En zo zal ik daar aan moeten geloven. Totdat ik daar mag beginnen zal ik eerst nog een kennismaking mogen hebben, waarna behandelplan kan worden vastgesteld met definitieve leerdoelen en aantal dagen en waarna ik een oriëntatieperiode inga, met 1 dag in de week op dinsdag, met de verschillende vormen van therapie etc. En vanuit daar kan ik dan doorstromen naar een plek in de 5-daagse groep. Wanneer alles plaatsvindt is dus nog niet duidelijk en waarschijnlijk hoor ik morgen alleen de datum van kennismaking. Kortom het blijft allemaal erg onzeker en onduidelijk, en volgens mij moet je een persoon met psychische problemen juist proberen duidelijkheid en structuur te geven.

Misschien ben ik een beetje zuur over het begin in Lunteren, maar bovenstaande dingen hielpen in ieder geval niet aan het vertrouwen in Lunteren. Ik kon niet naar Halsteren, omdat het dan opname zou worden en ik dan te lang moest wachten, maar ergens komt het nu op hetzelfde neer. Gisteren sprak ik iemand die in Lunteren een mislukt traject had gehad en mij waarschuwde dat ik wel echt bij mijzelf diende te blijven. De twijfel over Lunteren blijft maar spoken in mijn hoofd, zolang ik ook geen datum heb waarnaar ik toe kan werken. Het wordt een zwaar en moeilijk jaar. Na deze 5 valse starts is er in ieder geval nog geen diskwalificatie, en bij een succesvol traject, weet je alleen nog het resultaat, en ben je die valse starts allang vergeten. Ik hoop maar dat dat voor mij zo zal zijn..