En zo zit ik nog even zondagavond laat achter mijn laptop, mijn hoofd leeg te schrijven. Ergens was het best een goede week. Genoeg veren in mijn kont vanwege mijn blog, huisje opgeruimd en schoon gemaakt, eindelijk het eerste boek van dit jaar uitgelezen (naast het boek dat ik in 2015 al was begonnen), best goede taken uitgevoerd op het werk als ook een leuke zaterdag doorgebracht in Ede bij mijn oude tafeltennisvereniging. En toch was dat gevoel er nog…..
Dat gevoel dat ik het niet verdiende, dat het niet goed mocht gaan of dat er gewoon echt iets aan ontbrak. En als ik mag zeggen wat er aan ontbreekt is dat wel duidelijkheid. Lunteren, werk, vriendschappen, woning, alles maakt een verandering door en ik heb juist behoefte aan stabiliteit. Ik loop eigenlijk al ruim sinds september in het ongewisse over mijn behandeling, waar, wanneer en hoe. Het zijn wezenlijke vragen, waar iedereen nou eenmaal snel antwoord op wilt. Mensen op mijn werk lopen gestresst rond, omdat ze onduidelijkheid hadden over hun werk. Ik heb dat naast werk over nog meer levensgebieden. Daarnaast loop ik ook veel langer in die onzekerheid dan mijn collega’s en om eerlijk te zijn ben ik dat nu dus echt zat. Dat Lunteren wederom niets van zich heeft laten horen stoort mij mateloos. Dat ik zelf weer initiatief moet nemen, dat het weer eens niet vanzelf gaat. Ik vergelijk in deze alinea te veel met anderen en kruip in de slachtofferrol, dingen die ik niet moet doen, maar die in mijn hoofd nu wel erg gaande zijn, omdat er gewoon echt al te lang onzekerheid en onduidelijkheid is. Ik wil een streefdatum, ik wil weten wat ik nog kan op werk en tot wanneer ik nog werk en wanneer ik dus echt naar Lunteren moet afreizen. Zonder een definitieve start ga ik alleen maar meer twijfelen. Ik ben die periode van twijfel dus meer dan zat, daarom moet komende week er dus echt iets gebeuren.
En komende week zal ook echt wel wat gebeuren. Morgen komt een heel leuk oud-collegaatje op de koffie op werk, en kunnen we gezellig bijkletsen, helaas wel met onduidelijkheid over mijzelf, maar ben vooral benieuwd hoe het met haar gaat. En dinsdag is mijn favoriete leidinggevende weer terug uit Nieuw-Zeeland, dus kan ik met haar ook weer fijne pauzes houden en bijkletsen. Kortom op werk zal het wel goed komen komende week. En het wordt waarschijnlijk weer een therapievrije week, dus dan kan ik vrijdag ook echt vrij houden van mijn werk.
Naast al deze leuke plannen zal komende week ook vooral in het teken staan van tafeltennis. Twee wedstrijden spelen, trainen en naar een belangrijke ALV. Kortom de avonden zijn wel gevuld. Tussendoor nog proberen wat te hardlopen, want ik heb wat spannende nieuwe uitdagingen gepland staan, waar ik wel eens een goede conditie voor kan nodig hebben. Hierover komt wellicht misschien later wel meer!
Verder aan enkele verplichtingen voldaan voor de John Blankenstein Foundation, al moet ik daar ook nog komende week wat meer aan doen. Tevens zag ik een aantal vrienden die ik lang niet meer had gezien en had ik hier ook nog wel wat fijne gesprekken mee. Verder keek ik veel Homeland en bevalt de zondag mij erg goed onder een dekentje onder de bank naar veel mooie sport kijken. Nu vooral voetbal, maar vanaf binnenkort vast ook weer wielrennen, Formule 1 en ander epische sport. Als het een beetje mee zit, ook nog een beetje gokken op unibet erbij, en ik heb een mooie spannende zondag. Vandaag won ik met Arsenal en de Spurs best een leuk bedrag, maar verloor ik daar tegenover net iets meer met Feyenoord, Groningen en NEC. Maar zolang het om kleine bedragen gaat en ik zelf niet verslaafd wordt valt het allemaal wel mee.
Het bier vloeide gisteren dus ook weer behoorlijk, dus het was vandaag allemaal een beetje behelpen. Beleefde ergens weer mijn meest negatieve dag sinds tijden. Zei een etentje met een hele goede vriend af en was zelf niet vooruit te branden. Ik moet duidelijk oppassen met alcohol, medicijnen, darmen en mijn psyche. Het heeft ergens wel negatieve gevolgen voor de dagen erna.
In ieder geval gelukkig nog wel de motivatie gehad om erover te schrijven en mijn hoofd redelijk leeg te schrijven. Mijn blog werd deze week gedeeld door de vereniging van Psychiatrie, Fonds Psyhische Gezondheid, en door Stichting Ongeneeslijk Ziek. Daarnaast werden die blogs weer vaak geretweet en werd ik een talentvol schrijver genoemd en ontving ik mooie complimenten. Zo mag ik niet iedereen het eens zijn dat ik blog en zoveel deel, ik ben blij dat ik ergens wel iets kan betekenen voor een ander. Want ik blog namelijk niet alleen voor mijzelf, maar ook vooral voor anderen, voor begrip, herkenbaarheid en acceptatie/tolerantie. Dat zal ik blijven doen, hoe controversieel de onderwerpen ook mogen zijn. Dan kom ik dat Whoop, whoop, Poeh, Poeh volgende weekje ook wel weer door.
