Alle goede relaties staan en gaan met vertrouwen. Of het nou de band is met je ouders, of met je collega, met je baas, je ouders of in je relatie, het gaat en staat allemaal met vertrouwen. Vertrouwen is altijd het sleutelwoord in een goede relatie. Zo ook in de relatie met je therapeute. De therapeute moet het vertrouwen winnen van de cliënt, zodat deze alles en eerlijk durft te delen zonder een oordeel. De therapeute moet de cliënt doorzien in als deze dingen manipuleert, achterwege houdt of als deze bepaalde gedachtes en gevoelens positiever laat voorkomen dan dat ze zijn. Maar om dit te kunnen is er wederom vertrouwen nodig..
Aan de ene kant vertrouw ik mensen best snel. Ik durf vrij snel best open en eerlijk tegen mensen te zijn en vertrouw ze vrij veel toe. Sommige mensen noemen mij daarom naief, vooral ook met betrekking tot alles wat ik op internet deel, maar ook tegen nieuwe mensen die ik ontmoet. Ik ben niet zo bang aangelegd dat dit helemaal verkeerd afloopt en tegen mij wordt gebruikt, hoe vaak mensen mij hier ook voor waarschuwen. Andersom weet ik daardoor vaak ook wel redelijk makkelijk het vertrouwen van anderen te winnen. Ik kom betrouwbaar over en mensen hebben wel eens geheimen met mij gedeeld. Soms heb ik mijn mond echter wel eens voorbij gepraat, als ik niet snapte waarom ik dat in vertrouwen moest houden. Maar dat was natuurlijk niet aan mij om te oordelen, dus hierin ben ik ook wel wat vertrouwen van mensen kwijt geraakt en is dat echt mijn domme eigen schuld geweest.
Het diepere vertrouwen echter is voor mij wel een issue. Een vriend echt dichtbij laten komen, of mijn ouders, een eventuele partner of behandelaren, dat vind ik onwijs eng en moeilijk. Ik heb het dan over het laten zien van mijn gevoelens en emoties, over mijn behoeftes, over de leegte soms en de de moeilijkheden. Ik kan best vragen om een knuffel, maar om iemand aan te kijken, een traan durven laten, mijzelf volledig uit te storten, nee dat vertrouwen is voor mij vaak moeilijk. Ik heb het beetje bij beetje geleerd het afgelopen jaar, maar nog lang niet waar het zijn moet. Ik ben geneigd ervan weg te lopen, om mijzelf veel beter voor te doen. Dit heeft vast ook te maken met hoe moeilijk het soms vindt om mijn ouders te vertrouwen met alle gedachtes en gevoelens die ik heb en door alles wat er is gebeurd. Niets ten nadelen van hen, maar vooral wat er bij mij allemaal omgaat.
Ik denk dat het ook de grootste reden is van een gebrek aan liefdesleven. Hoe kan ik iemand ooit leuk genoeg vinden om te vertrouwen. Mijn onzekerheid staat daarbij ook onwijs in mijn weg, en ik zou iemand dan ook nooit genoeg kunnen vertrouwen dat die persoon mij dan wel leuk genoeg vindt. Ik mis het wel, mij geborgen kunnen voelen bij iemand, maar ik weet ook dat ik het zelf onwijs in de weg sta, dat ik die muur dan bouw om mij heen en mensen meer op afstand houdt. Als ze maar niet te dichtbij komen, mijn ware gevoel en emotie benaderen, dat kan niet. Vaak raak ik dan geagiteerd of zorg ik er wel voor dat mensen wel het vertrouwen in mij verliezen. Zeker als het ook gaat om liefde, intimiteit, dan zijn er genoeg redenen voor mij om dat vertrouwen niet te kunnen geven en door mijzelf het vertrouwen in mij te weerhouden.
In vriendschappen heb ik gelukkig wel ruimte gevonden om anderen toe te laten en is het vertrouwen in mensen gegroeid. Echter ben ik ook wel een paar keer onwijs teleurgesteld geweest in vrienden, die ik uiteindelijk heb verloren, waardoor dit vertrouwen ook een deukje heeft opgelopen. Gelukkig ben ik nu wel onwijs blij met onwijs fijne mensen om mij heen die ik volledig kan vertrouwen. Ik mag dan ook tevreden zijn met deze warme mensen om mij heen.
En dan het vertrouwen in behandelaren. Dit vergt bij mij veel tijd. Prikken ze genoeg door mij heen, durf ik meer dan mijn cynische humor en veel weg te lachen? Durf ik mijn diepste gevoelens los te laten en te laten gaan? Het vergde heel wat tijd bij mijn huidige therapeute en het bleek ook dat in één gesprek per week niet genoeg vertrouwen te winnen viel. En dit besluit werd genomen nadat het vertrouwen in mij en mijn therapeute eindelijk daar was. Ik durfde niet eerder benoemde dingen uit te spreken en ze had mij beter door. Iets wat ik allang niet meer heb bij mijn huisarts. Dit vertrouwen is geschaad. Te vaak werd ik onverrichter zaken naar huis gestuurd, kijk het nog maar eens aan, of nee dat is niets, dat gaan we niet onderzoeken. Nee, ik zou op zoek moeten gaan naar een andere, want het vertrouwen valt denk ik niet meer terug te winnen. Het is alleen een stap die ik nu eigenlijk niet durf te nemen.
En dat vertrouwen zal ik ook moeten winnen in mijn behandelaar in Lunteren. Het leek best mogelijk te zijn op basis van het eerste gesprek in Lunteren, maar dat is vandaag alweer 4 weken terug. Sindsdien is er een systeemgesprek geweest met mijn ouders erbij en verder heb ik niets meer gehoord, na het telefoontje 3 weken terug waarbij ze zei dat ze contact op zou nemen met mijn huidige therapeute over wat er met een bepaald iets werd bedoeld. De intakeprocedure zou 4-6 weken duren en er is nu alweer 4 weken voorbij. Er moet nog een meekijkdag gepland worden, als een definitief behandelplan. Ik ben zwaar ongeduldig en verlies het vertrouwen in Lunteren. De plek waar ik beter wilde worden en mijn vertrouwen in het leven, geluk en iedereen wil herstellen. Valt dat vertrouwen wel in Lunteren te herstellen?..
