Ik heb in mijn leven vaak aan mijzelf getwijfeld en dat met veel mensen gedeeld. Ik viel al vroeg op bij de schooldokter en bij een onderzoek op de middelbare school moest ik daar ook langs. Alles was middelmatiger dan bij anderen en ik snapte niet wat anderen nou allemaal zo leuk vonden. Ik worstelde hier verder mee in mijn studententijd en bij een studentenpsycholoog, huisarts en een eerstelijns psycholoog worstelde ik verder, maar kwamen we lang niet tot mijn kern. Twee huisartsen, een praktijkondersteuner en een tweedelijns therapeute verder heeft mij inmiddels gebracht bij een nieuwe psycholoog, systeemtherapeute en een heel nieuw team in Lunteren…

Het hadden ook therapeuten in Halsteren of Venlo kunnen zijn, maar na een lange oriëntatieperiode, waarin ook steeds contact werd gezocht met instellingen en dergelijke kon ik eindelijk de keuze maken voor Lunteren. Ik maakte de definitieve beslissing voor dagbehandeling op 21 september. Na vakanties van mijn therapeute, onduidelijke informatie over wachttijd en het niet kunnen bereiken van contactpersonen, kon uiteindelijk de definitieve keuze voor Lunteren worden gemaakt op 24 november. Dit duurde dus al 2 maanden.

Toen moest ik mij nog aanmelden. Ik nam 25 november het initiatief tot een telefonische aanmelding, waarna ik allemaal formulieren thuis kreeg gestuurd. Hiervoor moest ik opnieuw langs mijn huisarts, langs mijn huidige therapeute, alswel mijn levensverhaal typen van 6 kantjes. Ik deed dit op de bus op 8 december, omdat ik moest wachten totdat mijn huisarts het had ingevuld, dat mijn therapeute de juiste dossiers had gevonden en ik zelf eindelijk tijd had gehad voor het levensverhaal. Daar kwam nog heel wat frustratie van voorbij, bijvoorbeeld over de diagnose van sociale fobie van mijn huisarts. En zo gingen daar dus weer twee weken overheen. Al valt deze duur van 2 weken nog wel mee.

Vervolgens kreeg ik op 15 december hiervan een ontvangstbevestiging en kreeg ik 30 december een uitnodiging voor 15 januari. Ik moest hiervoor wel weer opnieuw nog 10 vragenlijsten invullen, met circa 800 vragen. Alsof ik dat nog niet had gedaan voor de aanmelding bij mijn huidige therapeute in Lunteren of daarvoor bij mijn praktijkondersteuner of bij mijn eerdere therapeute. Ik ben inmiddels hondsdol van alle vragenlijsten. Maar het wachten was nu bijna voorbij, ik had in ieder geval een afspraak voor een intakegesprek, zo’n 4 maanden na de keuze voor dagbehandeling en een kleine twee maanden na mijn aanmelding in Lunteren.

Op 15 januari had ik dit gesprek, een uur later dan gepland, door de locatie, mijn verwarrende hoofd en het onmogelijke openbaar vervoer die kant op. Het gesprek verliep wel, al was het geen duidelijke richting in welke groep en in welke behandeling ik zou passen. Dit wilde mijn therapeute nog bespreken in het overleg met overige intakers op donderdag 21 januari. Op woensdag 20 januari stuurde ik nog een mailtje met wat nieuwe informatie en met de vraag of ze contact op kon nemen met mijn huidige therapeute, omdat deze ook wat meer informatie kon geven over wat zij nou het meest geschikt vond.

Op vrijdag 22 januari werd ik gebeld met een eerste indicatie voor vijf dagen. De behandelaar in Lunteren had het mailtje gelezen en gaf aan dat dit een eerste indicatie was en dat dit nog aangepast kon worden naar aanleiding van het gesprek met mijn huidige therapeute en het gesprek met mijn systeemtherapeute en mijn ouders, dat werd gepland op donderdag 28 januari om 13.30. Een heftig en emotioneel gesprek, waarna ik verwachtte wel gebeld zou worden de volgende dag met de mededeling dat obv gesprek huidige therapeute en gesprek met ouders erbij, dat 5 dagen inderdaad het meest geschikt was en dat ik een datum zou krijgen waarop ik kon komen kijken en met enkele cliënten kon spreken en waarin ik zou horen wanneer ik zou beginnen op hele dinsdagen therapie, in een soort van tussengroep.

Het is nu echter vandaag 4 februari, en heb net een mail gehad van mijn huidige therapeute, dat ze pas weer terug van vakantie is op dinsdag 16 februari, en dat ze mijn behandelaar in Lunteren ook meerdere keren heeft geprobeerd te bellen deze week, maar dat ze deze niet te pakken heeft gekregen, en zelfs een terugbel verzoek heeft achtergelaten, maar dat hier ook niet op is gereageerd. In het gesprek met mijn behandelaar op 22 januari, gaf ze duidelijk aan dat ze wel benieuwd was wat mijn therapeute bedoelde met het feit dat ze bijvoorbeeld had gezegd dat met te veel druk, ook juist een onveilige situatie kon ontstaan.

Ik was ook verbaasd over de stellige overtuiging van de systeemtherapeute, dat er geen twijfel bij mij was in welk cluster ik ingedeeld kon worden (de S-groep –> impulsieve mensen, meer doeners dan denkers of de O-groep, meer denkers dan doeners, en vooral vermijders). Terwijl ik in beide groepen nauwelijks thuis hoor en er daarom nog wel wat twijfel bij mij was. Ik denk best veel na, en ben absoluut niet super impulsief, maar wel impulsiever dan vermijdender met alles wat ik nog doe. Kortom, ik zat eigenlijk een beetje tussen de groepen in. Met de stelligheid waarmee de systeemtherapeute zei dat er geen twijfel was, wilde ik echt eerst dat er contact was tussen mijn huidige therapeute en het team in Lunteren.

Echter dit gebeurd op zijn vroegst over 2 weken, en ik ben hier erg door gefrustreerd. Ik krijg de hele dag vragen of ik al weet wanneer ik kan beginnen en mijn motivatie op mijn werk neemt ook af, omdat ik niet weet wanneer ik definitief weg ben en ik dingen moet overdragen. Zowel voor mijn contract (moet dat nog verlengd worden na 29 februari?), voor het regelen van reiskostenvergoeding naar Lunteren, voor het regelen van ziektewet van UWV, inkomen, voor het regelen van weekendjes weg, voor het plannen van afspraken (op werk), is het allemaal nog uiterst onzeker. Ik moest vanmorgen om 8.00 bij de huisarts zijn, en ik gaf aan dat er steeds meer twijfel ontstond over mij keuze, omdat ik nu alweer zolang moest wachten. Het was nu voor mij gewoon tijd om echt te beginnen. En nu weet ik dat ik op zijn vroegst pas over twee weken het nieuws hoor. Ja, het duurt en het duurt maar. En ik moet accepteren zoals het loopt. Maar dat het zolang moet duren en dat ik al genoeg van mijzelf te verduren heb, dat is niet echt een fijne combinatie. Het zit er dik in, dat die wachtgroep met hele dagen op dinsdag ook nog een aantal weken duurt, kortom.. het duurt en duurt maar, het voortborduurt mijn hele leven lang ben ik bang…