Wow, er is alweer een week voorbij! Uitgeput kan ik zo nog even op de bank ploffen om daarna op tijd naar bed te gaan. Het was wel weer een bewogen weekje. Ik zou mijn laatste sessie hebben met mijn therapeute, ik had mijn intake in Lunteren, ik had intrigerende gesprekken met vrienden, werkte behoorlijk wat uren en sportte redelijk fanatiek. Kortom, ook weekje twee was niet bepaald rustgevend.
Daar ging ik dan. Ik stelde het vertrekmoment zo lang mogelijk uit, om maar lang genoeg in mijn veilige omgeving thuis te kunnen blijven. De zenuwen werden ook steeds groter naarmate de ochtend vorderde, maar uiteindelijk haalde ik de trein op tijd. En zo wist ik dat ik op Veenendaal-de Klomp 6 minuten de tijd had tot het busje zou komen en dat ik dan 2 minuten voor de tijd van aanvang zou aankomen. En zo reed de NS eens netjes op tijd en stapte ik in Veenendaal-de Klomp op tijd had en was het even om mij heen zoeken naar de juiste halte, maar toen ik die had gevonden, kon ik met wat overige mensen keurig wachten totdat het busje kwam…
Het ging verbazingwekkend oké de afgelopen dagen. Na de vrij heftige therapiesessie en wederom een Mozes Moeilijke Maandag, ging het woensdag best oké op werk en kreeg ik behoorlijk wat voor elkaar. In de avond speelde ik erg lekker op de tafeltennistraining en was het daarna nog best gezellig borrelen achteraf. Te laat op bed, maar toch redelijk op tijd op werk de volgende dag (gisteren), waarin ik wederom wel in mijn hum was, best veel voor elkaar kreeg en nog een intensief gesprek had op het kantoor van NOC*NSF of ik in staat was een gespreksleider te zijn gedurende workshops bij sportverenigingen voor een veilig sportklimaat. Een soort sollicitatiegesprek, waarin al mijn sterke punten en minder sterke punten aan bod kwamen. Ik durfde mijn psychische klachten even niet te noemen….
Het zou vandaag de laatste keer zijn dat ik en mijn huidige therapeute zouden afspreken, ik zou worden overgedragen aan Lunteren. Ik wist echter ook dat er zoveel was gebeurd afgelopen week, dat de kans klein was dat ze mij vaarwel zou zeggen en succes zou wensen in Lunteren. En zo plof ik nu net thuis op een stoel achter mijn laptop om mijn hoofd weer eens leeg te schrijven. Mijn god, wat heb ik net allemaal genoemd bij mijn therapeute en wat heet dit voor verdere gevolgen? Ik weet niet of ik opgelucht moet zijn of dat ik mij weer eens dingen in het hoofd heb gehaald die er niet zijn. Ik weet wel dat ik toe ben aan rustiger vaarwater, terwijl mijn hoofd en agenda net een nieuwe orkaan hebben uitgeroepen.
Ik ben gestopt met Deze week hoorde ik dat… Het ging te veel over wat anderen hadden meegemaakt en te weinig over mijzelf. Ik merkte dat sommige mensen aanstoot namen aan wat ik zo anoniem mogelijk probeerde te bloggen, maar wat soms toch herleidbaar was. Meestal noemde ik niet het voorval en was een geheim bij mij nog wel in goede handen, desalniettemin kreeg ik behoorlijk wat commentaar dat mensen zichzelf moesten verklaren, moesten verontschuldigen of uitleg moesten geven naar anderen. Om dit allemaal te voorkomen begin ik in 2016 maar een nieuwe rubriek: Whoop, whoop, Poeg poeh: weekje…
We hebben er allemaal last van het begin van het jaar. Er nog aan moeten wennen dat het alweer een nieuw jaar is. We schrijven nog 2015 neer, waar 2016 moet staan. Gelukkig is van die 5 heel makkelijk een 6 te maken, maar ook ik kon mij deze week erin vergissen. Misschien kwam het wel, omdat er zoveel van deze week leek op de eerste week van vorig jaar..
Een onderwerp waar nooit echt makkelijk gepraat over kan worden, behalve als we willen opscheppen. Een onderwerp waar iedereen aan denkt en wat iedereen beleefd, maar waar je niet over kan praten, want ja seks doe je maar achter de voordeur en willen we verder niets over weten. En hoewel homoseksuelen prima worden gedoogd in de maatschappij, moeten deze al helemaal hun mond houden over wat deze in bed doen, wat dat is natuurlijk al helemaal te walgelijk om het over te hebben. En toch heb ik erg de behoefte om het volgende te delen.
Ik werd vanmorgen wakker. 7.18, het was weer tijd om te werken. Maar eerst moest ik nog naar therapie. Ik had alleen mijn werktelefoon naast mijn bed liggen, mijn persoonlijke telefoon gewoon in de huiskamer, zodat ik echt eindig met lezen en zonder telefoon in mijn hand. Ik snoozde nog tot na het nieuws van half 8 op mijn wekkerradio en stond toen op. Ik moest weer scheren en daarna met muziek lekker douchen. En zo had ik zelfs nog tijd voor koffie en knackerbrod voordat ik naar therapie ging. Zelden was ik zo makkelijk opgestaan en zelden had ik tijd voor koffie en een ontbijtje voor therapie en uiterlijk om 9.00 de deur uit.
Naast voornemens, waarvoor ik ook wat opoffering zal moeten laten heb ik natuurlijk ook heel erg mooie plannen voor 2016. Deze liggen in het verlengde van mijn voornemens, maar zijn net anders, als dat het gewoon uitvoerbare hele leuke plannen zijn waarover ik graag wil vertellen. Het is nog niet zeker of onderstaande plannen doorgaan, maar ze staan in ieder geval wel in mijn agenda, ik vertel jullie er nog graag over!
Toen vanavond iemand mij vroeg of ik nog goede voornemens had zei ik Nee, daar doe ik niet aan mee. Maar natuurlijk was dat niet helemaal waar, ik wist ze alleen allemaal nog even niet zo goed te verwoorden, of had in mijn hoofd er ook nog geen duidelijke cachet aangegeven. Maar inmiddels een paar uur later kan ik jullie natuurlijk wel een top 5 presenteren…