Naar aanleiding van mijn blog van gisteren, kwamen er wat kritische reacties op facebook. Dit was niet voor het eerst, het neemt de laatste tijd meer toe als af. Ik stel mij te kwetsbaar op, ik benoem te veel andere dingen van anderen, ik houd te weinig rekening met de gevoelens van anderen, die zich daardoor moeten verdedigen. Mensen durven niets meer tegen mij te zeggen, omdat ik alles op een weegschaal leg en die dingen vervolgens verwijt in de blog. Ik onderwerp mijzelf daarom maar eens aan een kritisch interview.
Goedemiddag Thomas, Hoe gaat het met je?
Ik heb betere dagen gehad. Afgelopen week viel mij zwaar. Van de bevestiging van mijn huidige therapeute met 5 dagen dagbehandeling tot het systeemgesprek en de behoefte van bevestiging daarna, maar dat er op dat moment juist van goede vrienden reacties kwamen waarmee ik even niet goed kon omgaan. Dat viel mij zwaar.
Op welke opmerkingen doel je precies, viel het niet allemaal best mee?
Ik doel eigenlijk niet alleen op gisteren, maar er zijn in het echt ook wel opmerkingen geweest die het doel van mijn blog ver voorbij zijn geschoten. De opmerkingen van gisteren waren vooral dat ik bij mijzelf moest blijven en mijn gevoel en niet te veel emoties en woorden van anderen mag benoemen, dat is privé. Ik zou hiermee in de problemen kunnen komen, of zelfs ernstige problemen zoals werd gezegd. Tevens was ik te kwetsbaar en was dit toch ook heel vervelend voor mijn ouders om terug te lezen, of voor de rest van de familie die dit nu konden lezen.
Die spiegel is misschien minder prettig, maar zit daar ook niet een kern van waarheid in?
Ik heb absoluut in sommige blogs te veel benoemd ten opzichte van anderen, en dat had ik minder moeten doen. Ik heb daar in de meeste gevallen ook wel mijn excuses voor aangeboden. Ik probeer in mijn blog echt zoveel mogelijk rekening te houden met anderen, en puur aan te geven wat dingen doen in mijn hoofd. Dat verwoord ik soms alleen niet goed, en dan komt het te verwijtend over, daar moet ik meer aan doen. Ik vond echter dat ik dat in de blog van mijn ouders redelijk had gedaan. Het is mijn beslissing om dat dan wel te delen. Mensen beseffen niet hoeveel ik ondertussen al niet vertel of dat ik echt wel probeer rekening te houden met en respect te tonen voor iedereen. Ik zou het zelf denk ik ook prettig hebben gevonden als ik ergens op internet wat kon vinden over hoe zo’n systeemgesprek nou ging. Ik was blij dat ik net in ieder geval wel van mijn moeder hoorde dat ze het samen had gelezen met mijn vader en dat ze het juist erg respectvol verwoord vonden. Mag ik dat wel benoemen?
Je kan nu een cynisch antwoord geven, maar je schopt sommige mensen duidelijk wel tegen het zere been. Misschien dat minder bloggen je kan helpen?
Voor mij is het bloggen een onderdeel geworden van mijn leven en het is voor mij een mooi uitlaatklep. Ik maak fouten, val neer, sta weer op. Mijn hoofddoel met bloggen was vooral om mensen meer inzicht te geven in iemand met een psychische stoornis. Ik worstel al jaren met deze gevoelens, ik las al andere blogs. Ik herkende een deel daarin, maar een deel ook helemaal niet. De blogs kwamen voornamelijk van vrouwen en gingen meer over een hele erge depressie en/of angst klachten. Ik sta nog met gemak voor een grote zaal te speechen en ik werk ook nog steeds. Ik vond mijn verhaal daarom ook bijzonder, en ik wilde dat daarom delen, al is het maar om één iemand anders zich minder eenzaam te laten voelen. En bovendien blijk ik schrijven gewoon ontzettend leuk te vinden, en helpt het om mijn hoofd leeg te maken.
Maar dat kan dan toch ook anoniem?
Dat klopt inderdaad, dat zou kunnen. Ik heb dat de eerste twee maanden gedaan en dat voelde niet echt. Ik wilde mijzelf niet meer verschuilen, dat doen al genoeg mensen met een logische reden. Ik wilde juist naar buiten treden met mijn verhaal. Wat mijn kwetsbaarheid met mij doet, waarom ik op een bepaalde manier denk, wat het is om soms niet op te kunnen staan, of het gevoel te hebben dat heel de wereld tegen je is.
Dat is een mooi streven, echter dat doel schiet je een beetje voorbij. Het bespreken van een depressie is mooi, dat beaamt bijna iedereen, maar waarom daarvoor zoveel randzaken van je privé en het privé van je omgeving daarin benoemen?
Ik geloof dat er veel oorzaken kunnen zijn van psychische klachten en die wil ik ook graag verduidelijken. Ik wil daarmee alle facetten van mijn psychische klachten laten zien en daarbij heb ik ervoor gekozen om ook de taboes rondom darmproblemen, seks, homoseksualiteit en suicide te bespreken. Dat is mijn keuze en daar voel ik mij goed bij. Ongeacht of 20 werkgevers mij daarom afwijzen, wat een grote angst is voor velen. Ik heb gelukkig een heel groot netwerk, en mensen die het juist goed vinden wat ik doe. Dat ik te veel deel van mensen in mijn omgeving heb ik al eerder aangegeven dat ik daar fouten in heb gemaakt. Ik wil echter ook daarbij wel terug geven dat ik ergens hoop dat mensen zich niet te snel dingen persoonlijk aantrekken.
Dat is lekker makkelijk, als iemand iets verwijt open op internet wordt jij denk ik ook boos? Dan heb jij toch ook liever dat mensen naar jou toekomen en dat uitspreken?
Ik zal een voorbeeld noemen wat ik met het voorgaande bedoel; bijvoorbeeld dat ik blog: “Ik vind het moeilijk om om te gaan met het feit dat ik van sommige vrienden al 3 maanden niets heb gehoord”, waarop ik die avond de persoon aan de lijn heb: “Hoe kan je dat nou schrijven. Je wist dat ik een hele drukke scriptie moet schrijven. Daarnaast heb ik toen ik voor het laatst wat stuurde pas een reactie gehad 10 dagen later. Bovendien kan je doordat je zegt die vriend, iedereen weten dat je mij bedoelt. Moet ik mij weer verantwoorden…”. Ik probeer dan dus te zeggen dat ik dat zelf heel moeilijk vind, terwijl de beste vrienden soms 6 maanden zonder elkaar kunnen en dat prima is. Bij mij brengt het alleen het gevoel: “Niemand mag mij, ik ben alleen, hij geeft niet meer om me”, dat is complete onzin, maar helaas werkt dat wel zo in mijn hoofd. Ik heb niet het idee dat ik dat mondeling goed over kan brengen, en dat het dus voor 80% aan mij ligt dat ik dit zo opvat. Ik wil dan breder aangeven aan meer mensen dat ik dat lastig kan vinden.
Denk je dat je hiermee de criticasters de mond heb gesnoerd?
Nee, dat denk ik absoluut niet. 100 mensen, 100 meningen zullen we maar zeggen. Met de mensen die dit te kwetsbaar vinden, te veel, te vaak, te moeilijk, zou ik adviseren dat ze stoppen met lezen. Ik zal wellicht meer hoopvolle blogs moeten schrijven, maar ik blog gewoon oprecht zoals ik mij voel. Niet zoals 90% van de mensen als alleen maar positieve posts op facebook. Ja dat is veiliger en fijner, maar ik laat gewoon eerlijk, oprecht zien hoe het gaat, ook als het kut gaat. Dat ik daarmee soms worstel met dingen uit het verleden en dat weer ophaal, ja dat kan wellicht niet goed zijn voor mijzelf. Echter plan ik weinig posts, dus speelt het dan toch door mijn hoofd en wil ik er graag over schrijven.
De andere groep die vooral vindt dat ik te veel van anderen benoem wil ik deels gelijk geven. Ik moet meer nuance aanbrengen dat wat ze hebben gedaan, gezegd of hebben gevoeld gezond was, maar dat dat voor mij met een psychische stoornis een andere invloed op mij had dan was beoogd. Bij te persoonlijke woorden, gevoelens of emoties moet ik absoluut meer anonimiseren of kan ik het soms beter achterwege laten.
Al met al doet het wel duidelijk wat met je. Kan je je niet beter nu focussen op Lunteren en herstel en minder op bloggen?
Dat hebben meer mensen tegen mij gezegd, en misschien blijkt dat als ik in Lunteren zit, dat ik dat dan ook minder doe. Echter, ken ik nog niet heel veel blogs van jongens rond mijn leeftijd over hun psychische stoornis en wat dit met hen deed. En al helemaal niet over de behandeling en gedurende die behandeling. Ik moet absoluut de privacy van mede clienten bewaken, net als dat ik dat meer van vrienden en familie moet doen. Ik zou echter heel veel gebaat zijn en interesse bij de blog van een ander hebben en hoe die dit ervaart, en hoe dit eruit ziet. Anders dan de reclame en het praatje op de site van de instelling hoeveel het heeft geholpen. Ik wil het eerlijke verhaal vertellen. En dat roept soms weerstand op, daar moet ik ook mee leren omgaan, maar dat ga ik onder andere in Lunteren leren, als ik dat nu al kon hoefde ik daar ook niet heen. Ik blijf er echter over bloggen. Het kan anderen helpen mijn inziens, net als dat ik door mijn persoonlijke verhaal wel eens anonieme berichtjes krijg over hoeveel ze herkennen en hoe fijn ze vinden dat ik zo open ben. Ja, daar staan ook criticasters tegenover. Echter mijn blog heeft dus ook al veel goeds gedaan, fijne, mooie andere mensen leren kennen waarvan ik ook weer veel leer. Dat beloofd iets voor Lunteren, waarin ik ook veel van anderen kan leren, en daarom zal ik mij ook vol op Lunteren focussen, omdat het herstel uiteraard bovenaan staat.
Bovenstaande vragen zijn gebaseerd op opmerkingen/kritische vragen van anderen. Ik heb hierbij proberen weer te geven welke beweegredenen ik heb en dat van mij af schrijven heel erg helpt. Controversieel out in the open, maar ik sta daar nog steeds achter. Ik hoop met deze blog wederom nog iets meer te laten zien waarom. Maar uiteraard kan het zijn dat je het niet kan begrijpen. Net als dat ik sommige mensen totaal niet begrijp ;). Ik vind het echter fijn om te bloggen, en daarom ga ik daarmee door. Ik sta voor mijzelf, en voor mij voelt het momenteel nog erg goed om te bloggen. Vandaar dat ik daar nu dus mee door ga.
Mooi geschreven, Thomas. Je weet ondertussen dat ik volledig achter je sta. Je kunt je nooit te kwetsbaar opstellen en al helemaal niet met argument dat wellicht iemand je in de toekomst dan niet zou aannemen. Het leven draait niet in de eerste plaats om werken, ook al zijn er veel mensen die er wel zo over denken. Ik weet het als geen ander na bijna 10 jaar binnen het Werkbedrijf te hebben gewerkt. Je kwetsbaar opstellen in deze maatschappij is het krachtigste wat je kan doen en ik ben blij te lezen dat je daar geen stappen in terug gaat doen.
Wat ik ook heel erg fijn vind om te lezen is het stukje over je ouders. Dat ze samen je blog hebben gelezen en dat ze je hebben laten weten wat ze ervan vonden. Super. X
Ja dank je, en ik bedoelde natuurlijk ook vooral jou, met schitterende medebloggers die ik heb gevonden. En ja ik vroeg er naar bij mijn ouders en was ook erg blij met de reactie :). Heb mijzelf gelijk verwend met een citytrip aan het einde van de maand. *Doet verrassend genoeg een dansje door de kamer.
Ik denk dat je door het bloggen ook met je herstel bezig bent. Dus het is niet zozeer, ofwel focussen op het bloggen, of op het herstel. Wellicht komt er inderdaad een moment dat je door bloggen te veel blijft hangen. Ik denk dat je genoeg eerlijke, kritische lezers hebben die je dan vragen stellen om je hierover aan het denken te zetten. Niet op een gemene manier, maar omdat men om je geeft. Omdat men wil dat je vooruit komt en niet blijft hangen in de situatie. Voor nu denk ik dat het oké is om te delen waar jij je goed bij voelt, mits dat geen anderen schaadt.
Dat je veel kritiek krijgt komt denk ik ook wel omdat je zo actief bent en zo’n groot netwerk hebt. De meeste mensen met depressie trekken zich meer terug en hebben er zoals je zegt angststoornissen bij. Die hebben gewoon minder mensen om mee te botsen. Gewoon lekker doorgaan met bloggen en de verbeterpunten oppakken die je zelf al noemt. En iemand die voor je ouders invult wat zij er wel niet van zullen denken… die moet eens naar zichzelf kijken. Goede blog!
Ja zit wat in je denkwijze Robin. Dank je wel. En ja daarom twijfel ik ook wel of ik val onder de label depressie en of ik dus goed aan mijn antidepressiva doe. Soms denk ik van wel, soms denk ik van niet. Maar het label maakt verder ook niet uit natuurlijk, gaat gewoon om mijn herstel en thanks :).