Ik merk dat ik het best moeilijk vind om om te gaan met hele goede intenties van hele lieve mensen, maar dat ze toch niet stroken met mijn eigen gedachtes. Ik vind mijzelf best emphatisch en kan mij meestal redelijk inleven. Echter, soms zitten ik en sommige mensen gewoon niet op één lijn, dat geeft eigenlijk verder ook helemaal niets, maar wat als dat tussen jou en je ouders in best veel dingen zo is?

Ik weet een aantal dingen heel erg zeker. Dat is dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hebben gehad, zielsveel van mij houden en mij heel erg veel gunnen. Ik weet ook zeker dat dit wederzijds is, dat ik zielsveel van mijn ouders houd, dat ik om ze geef en hen het allerbeste gun. Dat staat buiten kijf en daar zal ik ook nooit aan tornen, evenmin dat ik hoop dat mijn ouders daar niet aan zullen twijfelen.

Ik heb ook gemerkt dat wat ik blog mensen soms meer raakt dan dat ik zou willen. Niet raken als dat het mooi, indrukwekkend, heftig is, maar persoonlijk raken, omdat er iets in de verwijtende sfeer staat. Hier is al reeds wel eens discussie over geweest waarbij mensen hebben aangegeven “Ik zou na een afspraak met jou altijd afvragen of je er nou ook daarover gaat bloggen, en of dus een deel van mijn leven viral gaat” of “Ik heb het gevoel dat mensen mij aanvallen en dat ik mij moet verdedigen naar mensen door dingen die je schrijft in je blog”. Als dat er wel eens “Bedoelde jij mij daarmee?” of “Ik voelde mij daarmee aangesproken, terwijl ik duidelijk nog wel dit had aangeboden” de revue passeert.

Ik vind dit moeilijk en vervelend, omdat ik echt alleen mijn hoofd laat spreken op deze blog en weet dat dat niet altijd rationele gedachtes zijn. Ik probeer het allemaal zo anoniem mogelijk op te schrijven, maar ik snap dat dat soms een beetje door elkaar gaat lopen als je dichterbij mij staat. De aanstoot die mensen aan deze blog nemen kan ik mij ergens daarom wel voorstellen, al vind ik het ook erg moeilijk om mee om te gaan.

Ik vind het moeilijk om een dagboek bij te houden en dat niet openbaar te maken. Het is een kant in mij die zich gehoord wil voelen en die het daarom graag openbaar maakt. Tevens heeft het misschien met aandacht willen te maken, wat overeen komt met zich gehoord willen voelen. En natuurlijk wil ik met deze blog vooral laten zien hoe dingen omgaan in mijn hoofd met psychische klachten.

Bovenstaande dingen lieten mij erg twijfelen over wat ik over het therapiesysteemgesprek van gisteren wilde bloggen. Het was intens en moeilijk, confronterend om 5 kwartier met mijn ouders en een therapeute te praten over mijn leven en het leven van mijn ouders. Wat ik schreef in de eerste twee alinea’s kwam absoluut weer naar voren. Er vloeide tranen bij mijn moeder, er werden dingen gezegd over mijn opa’s en oma’s die ik meende nog niet te weten, als dat er dingen uit mijn levensverhaal werden gehaald, waarvan ik niet eens meer wist dat ik ze had opgeschreven.

Het was in ieder geval een heel open en eerlijk gesprek, waarin ik zoveel mogelijk mijn gevoel heb kunnen aangeven, hoe pijnlijk dat ook was voor mijn ouders. De verschillen tussen mijn ouders en mij kwamen ook naar voren. Bijvoorbeeld het perfectionistische en de prestatiedrang van mijn vader, en het gevoelige, zorgelijke van mijn moeder. En dat het haar ook allemaal niet mee was gevallen met posttraumatische dystrofie en het minder kunnen werken daardoor.

Heel soms had ik het gevoel dat ik bij relatietherapie zat, of heel soms werd ik geraakt door het verdriet bij mijn moeder te zien, maar wist ik ook dit kwam uit spanning. Naarmate het gesprek vorderde kwam de vraag: “Hoe nu verder…”. Het is moeilijk om een goede omgangsvorm te vinden tussen mij en mijn ouders momenteel. Er is veel wederzijdse liefde, maar open spreken met hen over hoe het gaat is nog erg moeilijk voor mij. Mijn masker dat het goed gaat kan ik ook te makkelijk opzetten, en zorgt voor een veiliger gevoel, als dat ik mij anders schuldig voel over de zorgen die ze zich anders maken.

Het contact is deels zo moeilijk omdat er nog wrok/pijn zit jegens mijn ouders over hoe dingen zijn gelopen. Absoluut niet moedwillig kwaad door mijn ouders, maar wel nog moeilijk voor mij. Mijn vader heeft daarom erg het gevoel dat ik alle woorden van hem op de weegschaal leg. Als een redelijk onschuldige opmerking gisteren: “Normale mensen zouden … reageren, maar Thomas …”, wat ik op zich niet wilde ontkennen, alleen ik vond “normale” dan weer ongelukkig gekozen. Het had te maken dat ik soms te veel denk aan de ander, en mijn ouders meer streven naar het beste voor hen zelf.

In het hoe nu verder tussen mij en mijn ouders konden we nog geen belangrijk besluit nemen. Er was ook zoveel besproken in een heftig, open gesprek van 5 kwartier. Mijn moeder vroeg zich nog af: “Hoeveel % van je psychische klachten komt denk je door ons?”. Ik gaf aan dat ik dat echt niet kon weten, dat het met zoveel verschillende factoren samenhangt, en dat ik niet hoopte dat het kwam uit een schuldvraag of dat mijn moeder tegenwoordig vaak appjes afsluit met “Hou van je lieverd en denk aan je”. Het is erg lief bedoeld en ze doet dit vooral omdat ze zo vaak leest in mijn blog dat ik een schouder nodig heb. Alleen bij ieder appje voel ik mij er soms ongemakkelijk bij. Tevens kwam ter sprake dat als ik niet tijdig reageer, dat ze soms vreest dat er wat ergs aan de hand is, omdat ik ook zo’n zwartgallige kant in mij heb die ze aan de buitenkant dus eigenlijk niet zien, omdat ik vaak nog die lieve, grappige jongen ben.

Ik snapte allemaal waar het vandaan kwam en wist mij soms geen houding te geven. Er was veel op tafel gelegd en de therapeute gaf aan dat dit een onderdeel was van de intake, maar dat het wellicht gedurende mijn behandeling ook voor zou komen dat mijn ouders vaker zouden worden uitgenodigd. Ik dacht zelf ook: nog vaker deze TERROR, maar wist ook wel dat dat wellicht nodig was. Mijn vader gaf aan dat de intentie er wel was als dat nodig was om mij te laten herstellen, maar dat het ook lag aan hoeveel tijd dit roofde, vanwege drukte met zijn werk. Mijn moeder gaf aan dat ze dit nog niet wilde of kon toezeggen, omdat dit gesprek ook al zoveel spanning, verdriet en dingen bij haar zelf had teweeg gebracht.

En zo verlieten wij de ruimte en werd een beetje in het ongewisse gelaten hoe nu verder. Er werd de afspraak gemaakt dat mijn ouders eens per 4/6 weken uitgenodigd konden worden gedurende mijn behandeling, en dat mijn ouders dan konden kijken of ze wilde aanschuiven, maar mijn moeder zei op de terugweg in de auto ook dat ze niet wist of ze dit aankon in weken dat ze werkte, omdat die confrontatie en alles zoveel met haar deed en ze voor zichzelf wilde waken.

Het is haar goed recht om zo voor zichzelf te staan, en dat zal ik wellicht komende behandeling gaan leren. Ik weet in ieder geval dat het erg heftig en confronterend was om dit gisteren allemaal te moeten ervaren. Laat staan met alles wat nog wacht. Ik weet alleen dat ik hier zo objectief mogelijk heb willen beschrijven voor mijn volgers wat er gisteren heeft plaatsgevonden, mijn excuses als ik hiermee iemand heb beledigd. Een dekentje en weg willen duiken is in ieder geval waar ik naar snak. Maar ik zal mij ook gaan omgeven met mensen, omdat ik weet dat ik dat nodig heb en omdat ik ook om deze mensen geef. Sharing & caring, het is nou eenmaal wie ik ben. En sorry mama & papa als ik hierin te veel deel, ik geef wel echt veel om jullie…