Het was nog 6 nachtjes toen de afspraak definitief was gemaakt. 6 nachtjes, waarschijnlijk niet van 8 uur, want ja het was nog maar 6 nachtjes. Maar naïef als ik was dacht ik dat het gewoon 6 nachtjes zou blijven. Want deze afspraak is zo ontzettend moeilijk, eng, confronterend, vervelend, naar, dat kon niet nu al gaan plaatsvinden. En zo ging Thomas naïef gewoon door met zijn leven de afgelopen dagen.

Even moest het wel landen in de dagen daarna, maar sinds maandag, toen ik bij mijn therapeute was geweest, en op mijn werk een uitgebreide update had gegeven, ging het allemaal wel weer. Ik werkte mijn mail weg, deed wat dingen uitwerken en had mijn gevoel voor humor weer terug op het werk. Ik ontving lieve knuffels, steunbetuigingen, eigenlijk ging het gewoon best wel goed. Er kwamen lieve vrienden langs, waarmee ik kon bijkletsen of gewoon beetje kon ouwehoeren, of mijn ware gevoel kon uitspreken. Dat ik dat soms te veel met mijn telefoon in de aanslag deed of terwijl ik fanatiek mijn administratie uitwerkte deerde ze niet. Gewoon zoals het met hele goede vrienden moest zijn.

Ik bood mijn hulp aan op het werk, en ontving hiervoor legio complimenten. Tevens was iedereen erg lief, betrokken, maar tegelijkertijd waardeerde ze ook mijn moed, en dat het zo onzichtbaar was bij mij. Hoe fijn het nog was om altijd met mij samen te werken en de humor die ik ook nog had. Hmm, mijn masker is zo groot als een olifant dacht ik nog, maar ik was ergens ook opgelaten, van alle lieve woorden. Ondanks dat ik de spanning erg toe nam, doordat het gisteren opeens nog maar EEN nachtje weg was, stuurde ik nog een boos mailtje omdat ik toch nog niet in een systeem (ICT, niet therapie gerelateerd) kon werken en hier veel mensen last van hadden en dit nog bij mij neerlegde.

En zo ging alles gewoon door en woonde ik gisteravond een bijeenkomst bijeen met allemaal sportbestuurders en betrokkenen, bij een voetbalclub van 1500 mensen om te praten over “anders zijn” en hoe dit werd geaccepteerd binnen de voetbalvereniging. Ik was vooral toekijker, omdat ik in opleiding ben om in het vervolg deze gesprekken te leiden. Vanuit mijn ervaring als voorlichter op middelbare scholen en mijn activisme, was het erg moeilijk om stil te blijven, maar was het leerzaam en mooi om hier bij te zijn.

En toen was dat voorbij, en was de volgende afspraak voor mij opeens vanmiddag om 13.30 in Lunteren, met mijn ouders erbij. WAIT, WHAT? Het zou toch nog 6 nachtjes zijn? Hoe kan dat nou vandaag? Ik sta nog liever een speech te geven voor 500 man en die te vertellen over mijn psychische problematiek, al hoorde ik gisteren ook: “Thomas, dat is toch die depressieve?!“, alsof ik niet meer ben dan dat. En ik ga nog liever naar een sauna met 200 man, terwijl ik vrij preuts ben of ik zou nog liever uit de kast komen bij de IS. Of nou ja…

In ieder geval kan er gezegd worden dat de systeemterror al over 2,5 uur gaat plaatsvinden. 2,5 uur. Ik dacht en zou echt zeggen 6 nachtjes, maar nee, 2,5 uur. Alle medewerkers op het werk liepen deze week zenuwachtig rond, omdat er vandaag een bijeenkomst is met de presentatie van het plaatsingsplan, en de vaste medewerkers de komende dagen naar verwachting eindelijk horen of ze mogen blijven of niet. Ik snap de spanning van hen, maar ik vind het echt nog 1000x meer TERROR, om 1 tot 1,5 (!!) UUR, met mijn ouders erbij en een nieuwe therapeute die ik ook niet ken te praten over mij. Over hoe deze klachten zijn ontstaan, over wat mij gaat helpen, wat mijn ouders kunnen als ondersteuning en hoe ze ernaar kijken. WACHT, DIE LAATSTE ZIN. NO WAY. DAT OVER 6 NACHTJES AL? NEE, VANDAAG.

Mijn God. Dat gesprek vindt straks plaats. Het geeft allemaal niets als mensen moeten huilen enzo, en ik kan het vaak niet eens, maar ik vrees wel erg voor mijn ouders. Mijn moeder vroeg niet voor niets: “Moeten wij echt mee?“. Het wordt echt TERROR. Misschien sla ik wel dicht, misschien geven ze mijn ouders helemaal gelijk, misschien flip ik wel of misschien komt het goed, en valt het allemaal wel mee. Want dat zeggen immers 90% van de mensen tegen mij. Welja, het valt allemaal wel mee. Alle verschillende scenario’s door mijn hoofd, maar een gesprek over mij, 1,5 uur lang, terwijl het niet zo goed met mij gaat en om elkaar beter te begrijpen en ondersteunen, met belangrijke mensen waarmee je niet altijd op 1 lijn hebt gezeten. Nee geen enkele scenario valt mee, het wordt TERROR. En dat al over 0 nachtjes. Ik ontvang een appje van mijn moeder met hoe gespannen ze is. YES, REALLY, WAT IK ZEG. TERROR. EN ECHT MAAR OVER 0 NACHTJES.