Whoop, whoop? Ik kijk even onder de tafel, onder de bank, waarop ik heel het weekend lag, onder het bed, waar het ook al zo moeilijk was uit te komen, of onder het dekentje, waar ik zelf heel het weekend onder te vinden was. Maar de whoop, whoop; positieve vibrations zijn even onvindbaar. Wat een weekje was het zeg, er kwam geen einde aan. En na vandaag ben ik misschien nog wel depressiever dan gisteren. Het voelt echt alsof alles zoveel moeite kost. Ik stink als hel, maar energie om te gaan douchen heb ik niet.

Ik had nog wel uitgekeken naar dit weekend. Op vrijdag was het feestje MIlq in de Molenstraat, waar ik zelf mede organisator van was. Al een half jaar over vergaderd en verschillende dingen voor gedaan en afgelopen vrijdag was het dan zover. Ik had ook weer eens vrij op die dag. Ik ging donderdag daarom even borrelen met een vriend en vrijdag was het dan zover. Ik had alleen nog wel verschrikkelijk last van mijn PDS heel de week, dus ik wist niet of het goed ging komen met uitgaan. Als klap op de vuurpijl kwam daar het advies bij vanuit Lunteren afgelopen vrijdag. 5 dagen in de week voor 9 maanden lang, wat moet dat moet zeggen ze wel eens, en ik mag mijzelf zo gelukkig prijzen dat ik in Nederland voor deze behandeling in aanmerking kom. Nou, wat voel ik mij gelukkig. Het feestje kon ik die avond echt even niet aan met mijn darmen en mijn psyche.

Steeds als ik dacht dat ik er dit weekend wel een beetje uitkwam kwam er weer iets naar boven wat niet door kon gaan. Vierdaagsefeesten, vriendenbezoekjes, uitslapen doordeweeks, doordeweeks eens wat later opstaan, MIJN VERJAARDAG IN DE KLINIEK, hardlopen en wielrennen, alles kwam wel op verschillende momenten boven om mij weer lekker stinkend te laten wegduiken onder het dekentje. Mijn huisbaas kwam ook nog even langs om te vertellen dat die de winkel had verkocht. Ik kan hier gelukkig wel blijven wonen, maar .dat betekent dat ik dus ook een eigen voordeur krijg, alleen er zijn ook nog wel wat vragen; de ingang van in steegje heeft een slot, dat betekent dat als je daar aanbelt of mij belt dat ik 150m moet lopen, inclusief een trap af moet voor dat ik open kan doen. Het zal maar regenen, of je zal onverwacht op bezoek komen. Tevens wordt mijn ingang dan vanaf een andere straat, moet ik dus alles weer wijzigen, wat gebeurd er met de brievenbus? Tevens gaat er dus veel geklust worden in de komende periode. Vast lekker vroeg op dagen dat ik nog kan uitslapen, nu het nog kan. En lekker stabiliteit in wonen, zat ik net op te wachten.

En ja wat zeg je dan? Sorry ik heb erg veel last van mijn psychische klachten, kan je het niet te vroeg doen? Ik kan het vragen, maar snap ook dat het niet zo werkt in de maatschappij, je moet door, alles invullen, alles doen, en meer dan ooit sta ik er alleen voor. Ik heb ook niemand aan mijn deur gezien dit weekend. Ja ik vind het onwijs KUT en moeilijk om er naar te vragen, maar als je weet hoe moeilijke fase ik zit, kan je dan ook echt niets uit jezelf doen? Maar goed, ik weet alweer dat mensen door deze opmerking zich verschrikkelijk persoonlijk aangevallen voelen, dus nee het komt door mijn eigen MUUR die ik heb gebouwd en dat ik jullie niet toelaat. En ik weet dat daar waar is, maar ik zou willen dat er nu gewoon een schouder was, en een hele lange knuffel, en dat ik kon schreeuwen en huilen, maar dat gaat allemaal niet. Nou ja, laat me ook maar alleen zijn onder het dekentje op de bank.

Gelukkig was er vandaag veel afleiding. Ik had namelijk de Gelderse Kampioenschappen tafeltennis, waar ik vorig jaar niet aan mee mocht doen, omdat ik toen geen competitie speelde. Ik mocht dat dit jaar weer wel dus had ik mij enthousiast ingeschreven. Ik merkte alleen aan alles deze week, dat het niet ging. De afwas wegwerken was als een marathon lopen, PDS, depressie, nee het ging niet. En zo meldde ik mij daar ook voor af en kwam ik dus echt afgelopen drie dagen de deur niet uit, evenmin als dat ik mij verzorgde of iets betekenisvol deed. Nee, het bed, de bank en een dekentje waren mijn beste vrienden, en een beetje de televisie. Er vroegen wat mensen waar ik bleef op de Gelderse, maar ik kon mijzelf niet goed uiten waarom ik er niet was. Ik zag vandaag heerlijk kansloze nederlagen van Feyenoord en Arsenal, waar ik ook nog lekker geld mee verloor op Unibet.  En ja het is maar een spelletje. Net als dat therapie maar heel 2016 is, en dat het echt niets uitmaakt dat ik niet naar RIO kan, dat er geen ontsnapping meer is, alswel dat mijn ouders vroegen: waarom moeten wij echt mee naar die therapie?, wat al aangeeft wat voor confrontaties wij beide vrezen.

Gelukkig is er volumeknopje ALLERHARDST, ontdekte ik de serie Homeland waarvan ik veel afleveringen keek, waren er wel lieve kaartjes en brownies per post! (kon er nog niet echt van genieten vanwege mijn PDS) en bestaat er een bank, bed en deken. Nee, ik weet dat hoe ik leefde de afgelopen drie dagen niet goed was, maar ik kon even niet anders en het geeft misschien ook des te meer aan waarom ik dit in Lunteren moet doen. Vol jaloezie zie ik de foto’s van iedereen die wel mee deed aan de Gelderse, of op het Gay feesje Milq was, vandaag een stedentrip had, fijn naar True Colors was in Paradiso of op een andere manier kon genieten van het weekend. Ja, je moet de lichtpuntjes zien en dergelijke, maar voor mij was het echt even Pfoe, pfoe en zag ik dus weinig whoop, whoop en/of hoop. Komende week, gesprek nog met mijn bestaande therapeute, systeemtherapie met mijn ouders erbij, telefoongesprek met mijn behandelaar in Lunteren en een afspraak met mijn huisarts en als dat niet genoeg is nog gewoon proberen 32 uur te werken met vast een nieuwe update die ik moet geven over Lunteren. Komende week wordt dus vast wederom Pfoe, pfoe; Helpen jullie mij er doorheen?