Ik was vandaag niet van plan om op te staan. Het bed was warm, ik zag gelukkig geen licht onder de deken en er was ook geen reden om uit mijn bed te komen. Toch heb ik mijzelf net naar de woonkamer kunnen slepen, alwaar ik tussen de verlaten bordjes (ik eet tenminste nog), plaats heb genomen aan tafel. Mijn darmen voelen iets beter dus een kop koffie kan ik wel proberen. Het is nog geen 24 uur nadat ik diverse telefoontjes heb gehad uit Lunteren.

Ik zou rond 15.00 gisteren worden gebeld met een indicatie voor het aantal dagdelen en over de type behandeling in Lunteren. En zo wachtte ik de middag in spanning achter Netflix en met verschrikkelijke darmkrampen. Mijn feestje die avond had ik al afgezegd en ik kreeg nog veel dingen over de app mee van de organisatie. Ik voelde mij er naar over dat ik er niet bij kan zijn, terwijl ik zelfs heterovrienden had overgehaald om bij dit gay feestje aanwezig te zijn. Maar ik wist tegelijkertijd ook dat dit de beste beslissing was. En zo schreef ik een blogje en keek ik Netflix totdat om 15.15 de telefoon ging. Ik nam op en het was inderdaad een telefoontje uit Lunteren. Het was echter niet mijn behandelaar, maar het secretariaat over de uitnodiging voor een systeemgesprek met mijn ouders.

Hartslag onmiddellijk naar 180 toen ik hoorde dat het allemaal data betroffen van volgende week. Ze gaf mij enkele data mee en deze moest ik voorleggen aan mijn ouders. Ik bleek door de spanning in eerste instantie een verkeerde datum en tijd te hebben opgeschreven, maar uiteindelijk is de afspraak gepland om 13.30 aanstaande donderdag 28 januari. Dat betekent dat dat dus nog maar VIJF nachtjes is! Ik vind dit ergens erg onwerkelijk en moeilijk te geloven. Mijn vader zegt er zelfs een congres voor af, omdat ik nu wel prioriteit ben. Ergens voel ik mij er bezwaard over en zodra ik er over typ gaat mijn spanning alweer omhoog. Bang voor alles wat er gezegd gaat worden, alle confrontaties en of ik dat wel aankan met mijn huidige labiliteit. Maar goed, ik heb deze beslissing nou eenmaal genomen en we ondergaan het aanstaande donderdag maar.

Dat geldt ook voor de komende periode in Lunteren. Ik moet het allemaal maar ondergaan. Nadat er was teruggebeld en de afspraak om 13.30 op aanstaande donderdag was bevestigd (over VIJF nachtjes!), heb ik gevraagd naar mijn behandelaar en werd ik doorverbonden. Ze zei even een ogenblikje waarna ze een terugkoppeling gaf van wat ze in het teamoverleg van haar had besproken over mij en op basis van mijn intakegesprek en aanvullende mail die ik had gestuurd. Ze gaf aan dat ze het even kort hadden gehad over een tweedaagse behandeling, maar dat ze eigenlijk in het team meer van mening waren dat VIJF daagse behandeling voor 36 weken lang beter bij mij zou passen. Dit zou mij meer houvast bieden en hiermee zou ik beter al mijn leerdoelen kunnen aanpakken. Ik zou dan dus in de deeltijd klinische groep terecht komen. Dus met dezelfde mensen als die klinisch waren opgenomen, zoals ik begreep, al kon ik dan nog naar huis.

VIJF, VIJF, VIJF, echode in mijn hoofd. Ze vroeg wat ik van het voorstel vond. Er gingen tal van dingen door mijn hoofd, maar vooral het getal VIJF. Ik dacht aan wat mijn huidige therapeute had gezegd over Halsteren, en dat een opname / vijfdaagse therapie juist niet bij mij paste, omdat het dan ook weer moeilijker was om terug te keren in de maatschappij. Mijn behandelaar gaf vervolgens door dat ik er rekening mee moest houden dat vakantie tijdens de periode niet was toegestaan. Opnieuw in mijn hoofd: WTF: VIJF DAGEN, 36 WEKEN, ZONDER VAKANTIE?! Hoewel er allemaal vragen worstelde in mijn hoofd, waarom zoveel, ik functioneerde toch nog redelijk, was dit echt het beste voor mij, had ik die houvast echt nodig waar ze het over had, kon ik alleen maar instemmen. “Als jullie dat kritisch hebben bekeken en op basis van mijn verhaal hebben bedacht dat dat het beste is, dan kan ik mij hier wel in vinden” zei ik.

Het is ergens ook de waarheid, 2016 staat nou eenmaal in het teken om met mijzelf aan de slag te gaan en ik ga mij daar niet door laten leiden dat ik nog per se wil werken daarnaast of vanwege andere redenen. Alleen het getal VIJF dagen, meer dagen dan ik nu werk, is nog totaal niet geland. Mijn droom om naar de Olympische Spelen te gaan in RIO, om in een lang weekend naar Manchester een goede vriend op te zoeken, om in de zomer dagen te genieten van bergetappes in de TOUR de FRANCE, om op vrijdagen naar vette festivals te gaan, er kon allemaal een hele dikke streep doorheen. Met vijf dagen kon ik gedurende 9 maanden zelfs nooit meer buurten op mijn werk en moet ik alle collega’s dus echt zo lang missen. Het kan nog bijgesteld worden naar aanleiding van het gesprek met mijn ouders en naar aanleiding van het telefonische overleg met mijn huidige therapeute wat nog wel gaat plaatsvinden komende week, maar ik reken er daar maar niet te veel op, omdat mijn behandelaar het redelijk kon onderbouwen. Nee, die VIJF is nog lang niet geland, evenmin als dat het echt nog maar VIJF nachtjes is tot en met een therapieafspraak met mijn ouders erbij. Ik hoop nog dat iemand mij wakker maakt gedurende deze nachtmerrie, maar ik vrees dat in de komende VIJF dagen en nachten niet gebeuren zal…