Terugblik: Afstuderen

Let op: Dit betreft een vervolg op: Terugblik: Studie

Het is alweer een maand geleden dat ik mijn eerste deel schreef over een terugblik op mijn studie. Het was naar aanleiding van het tweejarig jubileum van mijn afstuderen. Ik beschreef hoe ik mijn studie had ervaren en dat het meer een lijdensweg was geworden dan een enthousiast avontuur, maar dat er dus wel een einde vooraanstaande was. Ik mocht op donderdag 17 december komen verdedigen! Ik was eindelijk echt bijna klaar!

Bij mijn studie was de verdediging een redelijk formele aangelegenheid. Ik had ongeveer 15-20 minuten voor mijn presentatie, daarna 10 minuten voor vragen uit de zaal, waarna ik nog in 20-30 minuten kritisch ondervraagd zou worden door mijn begeleider en meelezer en ik vervolgens het resultaat zou horen. Bij de verdediging mocht ik vrienden en familie uitnodigen. En zo waren er een aantal goede vrienden en mijn ouders. Om 14.30 ging alles beginnen. Ik had het allemaal redelijk goed voorbereid, maar de communicatie tussen mij en mijn begeleider was ook niet allemaal even makkelijk gegaan, waardoor ik ergens nog wel onzeker afreisde naar het lokaal.

Ik was daar natuurlijk ruim om tijd en had wat drinken bij mij voor de genodigden, inclusief mijn begeleider en meelezer. Het moest allemaal in het Engels en ik had mijn presentatie geloof ik wel 20 keer geoefend, maar ik was ook zo klaar met mijn studie en zo zenuwachtig, dat ik echt niet wist hoe het zou gaan. Rond 14.15 kwamen de eersten genodigden binnen, die plek namen in de zaal. Ik had geen idee waar mijn begeleider en meelezer wilden gaan zitten, dus ik liet deze keuze maar vrij aan hen. Toen mijn begeleider en meelezer achterin het lokaal binnenkwamen, stonden mijn ouders en vrienden daar net wat drinken in te schenken, waardoor ze elkaar al vanzelf aan elkaar voorstelden. Ik zorgde daarna dat iedereen zat, waarna ik kon beginnen. Mijn begeleider opende en gaf mij het woord.

Mijn presentatie nam wat meer tijd in beslag dan ik dacht, dus ik werd meerdere keren gewaarschuwd door de meelezer dat ik moest afronden. Hier baalde ik al een beetje van omdat ik daardoor snel moest afronden, maar wist tegelijkertijd ook dat ik hier zelf het meeste debet aan was geweest. Hierna konden er vragen gesteld worden uit de zaal. Mijn vader stelde een vrij moeilijke vraag, waardoor ik best hard moest nadenken en ik een beetje kwaad was achteraf, waarom die mij niet even kon voorbereiden op deze vraag. Na het beantwoorden van deze vraag werden de gasten naar buiten gestuurd, zodat ik alleen tegenover begeleider en meelezer kritische vragen kon beantwoorden. Het betroffen zowel vragen over de methodiek die ik had gebruikt, als wel over eventueel andere conclusies bij een andere methode. Ik vond zelf dat ik hier vrij goed uitkwam, waardoor ik na 20 minuten met een vrij positief gevoel naar de hal verplaatste. Hier ijsbeerde ik door de hal met de verkondiging tegen mijn ouders en vrienden dat ik er op zich wel een goed gevoel over had. En zo werd ik weer teruggeroepen en kreeg ik vol spanning mijn resultaat te horen…

Allereerst hoorde ik dat ik geslaagd was, hierna volgde er mondjesmaat applaus. Vervolgens kreeg ik mijn cijfer te horen: een 6. Hoewel ik hier al een klein beetje bang voor was, was het ergens toch een mokerslag. Ik kende niemand die was geslaagd met een 6 en de argumentatie erbij over de verdediging en over mijn Engels vond ik matig. Ik had totaal geen feedback gekregen op mijn thesis. Alles ging op dat moment door mij heen, behalve feestvreugde over dat het klaar was en dat ik er vanaf was. Natuurlijk had ik nu een master of science titel, maar met die 6 voelde het helemaal niet zo. Iedereen kon dit ook zien en alle genodigden wisten dit ook van mij. Felicitaties kwamen daarom ook maar moeilijk op gang, als dat ik redelijk geëmotioneerd was, omdat ik mij erg sterk moest houden, terwijl dit voor mijn gevoel de zoveelste teleurstelling in mijn leven was.

Ik had dan ook moeite met het borrelen met mijn ouders en enkele vrienden achteraf. Ik nam wat bloemen en cadeaus aan, maar iedereen kon zien dat dit voor mij een erg moeilijk proces was. Vol overmaat van ramp gingen mijn ouders ook nog praten met mijn homovrienden, en waren ze de vriendelijkheid zelve, wat mij erg in het verkeerde keelgat schoot. Bijvoorbeeld de opmerking die werd gemaakt: “Dat sommige ouders er nog zoveel moeite mee hebben, dat is toch raar” was iets wat ik hierbij echt niet kon verdragen (lees Coming out voor de reden waarom dit mij in het verkeerde keelgat schoot). Vol overmaat van ramp kwam er een mail op mijn telefoon binnen met een aantal vragen van mijn begeleider over mijn verdediging (zie mail hieronder).

Vol ongeloof las ik alles wat in de mail stond als kritiek en kon ik mijzelf alleen nog maar haten en dingen rondom mijn studie verwijten. Ik ging om 20.00 nog naar een vergadering van het voorlichtingsteam, en daarvoor ging ik nog even met mijn ouders uit eten. Oververmoeid kon ik mij niet meer inhouden toen de vrienden mij en mijn ouders achterlieten. Wat hadden mij ouders nu allemaal gezegd? Hoe konden ze zo schijnheilig doen over andere ouders, terwijl ik vrijwel nooit open had kunnen praten over mijn homoseksualiteit en mij nooit gelijk had gevoeld als mijn zus die hetero was. Mijn moeder moest huilen van mijn verwijten en alle positieve dingen over trots op mijn resultaat kwamen niet aan. Het eten was uiteindelijk in een eetcaf’é, maar met tranen en pijnlijke gesprekken was het totaal geen succes. Dezelfde confrontatie zou een week later met kerst volgen.

Bij de vergadering stortte ik helemaal in. Ruzie met mijn ouders, maar een 6, de vermoeidheid van de verdediging en voorbereiding, ik was ten einde raad. Na de vergadering volgde gelukkig nog wel een gezellige borrel, waarna ik vermoeid ging slapen. Twee dagen later besloot ik mijn begeleider terug te mailen (zie ook mail hieronder), waarna ik mijn diploma aanvroeg. Ik heb nooit meer iets van mijn begeleider gehoord op mijn mail. Ik kreeg daarom het gevoel dat ik met een 6-je voor de moeite maar van de universiteit was gestuurd, en dat het kwalijk was te nemen dat ik daarvoor niet op mijn knieën was gegaan. Bij mijn diploma uitreiking was mijn begeleider er niet bij, dit was ook vrij massaal, dus zonder al te veel persoonlijke woorden. Ik moest het er maar mee doen. Achteraf ben ik natuurlijk blij dat ik een universitaire studie heb behaald, maar helaas zit er een erg zwart randje om mijn gehele studietijd. Helaas heb ik dit zwarte randje in vrijwel alle levensgebieden behouden. Ik hoop dat ik ooit wat positiever op mijn studie kan terug blikken…

Mail van mijn begeleider, circa 1,5 uur na mijn verdediging

Beste Thomas,

Mij vielen een aantal dingen op die anders liepen dan gebruikelijk is bij een verdediging. Misschien wil je mij zeggen waar dat aan ligt.

Het is gebruikelijk in een gezelschap dat als jij de hoofdpersoon bent die iedereen kent, dat je dan mensen aan elkaar voorstelt. Het had op jouw weg gelegen om je ouders en ons aan elkaar voor te stellen. Dat deed je niet, en dat komt een beetje onbeleefd over.

Vervolgens leek je niet op ons gerekend te hebben bij de plaatsentoedeling. Het is wel gebruikelijk dat je twee plaatsen als het ware reserveert voor de examencommissie, maar in plaats daarvan mochten we het zelf uitzoeken.

Daarna leek iedereen zichzelf te voorzien van een drankje maar niemand bood ons iets aan. Dat heb ik toen zelf maar geregeld, maar dat is niet zoals het hoort.

Na afloop van de beoordeling of de uitreiking is het gebruikelijk dat de kandidaat het woord neemt en mensen toespreekt of bedankt. Dat had in jouw geval passend geweest, al is het maar omdat mevrouw Bloemer heeft meegewerkt aan het bespoedigen van het traject vanwege jouw deadline om af te studeren.

Niemand kwam op het idee om foto’s te maken en ook de felicitaties kwamen maar moeizaam op gang.

Kortom, ik miste een zekere wellevendheid en beleefdheid, en ik vind dat jij daar een rol in had moeten spelen.

Misschien wil je me vertellen hoe jij dit ziet of wat er de oorzaak van was. Het was voor ons een wat bevreemdende ervaring.

Groet, Begeleider ..

Mail van mij aan mijn begeleider, 2 dagen later, nadat de ergste woede was gezakt:

Beste begeleider,

Om in te gaan op u vragen moet ik u eerlijk toegeven dat ik wel redelijk ontsteld was door u mail. Ik heb geprobeerd mijn verdediging zo goed mogelijk voor te bereiden en zo formeel mogelijk te laten uitvoeren. Dat u nauwelijks een uur na de felicitatie mij dan een mail stuurt met een opsomming van formele fouten die ik heb gemaakt deed mijn al dan niet aanwezige feestvreugde wel afnemen. Ik heb u mail daarom gedeeld met mijn ouders en aanwezige vrienden om te vragen of zij ook de perceptie hadden dat ik wat fouten had gemaakt. Het enige waar zij en ik zich in konden herkennen was het feit dat ik u en mevrouw Bloemer na afloop niet uitgebreid heb bedankt. De verklaring die ik hiervoor kan geven is dat ik licht teleurgesteld was met het cijfer 6. Ik wist ook wel dat ik door het proces en het resultaat geen 9 was, maar ik had nog wel de hoop op een 6.5 of 7. Wat mij dan wellicht valt te verwijten is het feit dat ik niet professioneel genoeg was om u en mevrouw Bloemer alsnog te bedanken. Bij deze wil ik hiervoor nog wel mijn excuses aanbieden en dank geven aan u en mevrouw Bloemer dat zij mij de mogelijkheid heeft willen geven om dit jaar nog af te studeren. Het feit dat ik niet super tevreden was met een 6 verklaard waarschijnlijk ook waarom de felicitaties wat moeilijk op gang kwam, hiervan waren de uitgenodigde aanwezigen namelijk op de hoogte. Desalniettemin zou ik het fijn vinden als u mij nog meer feedback kan geven over het feit waarom het een 6 was en geen 6.5 of zeven.

De genoemde beoordeling had voor mijn gevoel vooral betrekking op mijn Engels, op mijn presentatie en minder inhoudelijk op mijn scriptie. Ik zou graag hierover nog feedback ontvangen, zodat ik in het vervolg ook beter in staat ben om een dergelijk verslag naar het niveau goed te brengen in plaats van voldoende. Dit zou kunnen in de vorm dat ik een versie terug krijg met geschreven feedback vanaf jullie kant (er liggen momenteel namelijk nog vier versies die ik heb ingeleverd op de universiteit) of in de vorm van een gesprek in januari. Ik betaal toch nog collegegeld in die maand, omdat de administratie dit cijfer dan pas op tijd kan verwerken, dus misschien behoort een gesprek dan tot de mogelijkheden. Ik ontvang hierop nog graag een reactie van u.

Alle andere genoemde feiten wil ik wijten aan zenuwen, onwetendheid of het gevoel dat ik dit wel heb gedaan. U en mevrouw Bloemer kwamen bijvoorbeeld binnen en toen stonden mijn ouders achterin. Voordat ik het erg in had gaven jullie elkaar al een hand. Ik kon voor mijn idee hier moeilijk tussenspringen om jullie aan elkaar voor te stellen. Daarnaast wist ik niet of jullie voor, achter, links of rechts wilden plaatsnemen, vandaar dat ik dit eerder wilde over laten aan jullie zelf. Ik kan hier verder niet echt een verklaring voor geven, behalve wellicht zenuwen, het doen van laatste voorbereidingen voor de presentatie en onwetendheid over deze procedure. Dat geldt ook voor het niet inschenken van drinken.

Ik heb naar eer en geweten een zo’n goed mogelijke thesis proberen te schrijven en een verdediging proberen af te leggen. Ik vind het daarbij erg jammer en pijnlijk om te horen dat u en mevrouw Bloemer het idee hadden dat er een gebrek aan beleefdheid waar te nemen was bij mij. Ik denk dat de verdediging vooral gaat om de scriptie inhoudelijk verdedigen en ik heb dit voor mijn gevoel ingevuld op een goede manier. Ik hoop dat bovenstaande verklaringen daarom voldoende voor u verklaren waarom bepaalde dingen zijn gelopen zoals ze zijn gelopen. .

Ik hoor graag nog van u of verdere feedback nog mogelijk is.

Alvast bedankt voor het antwoorden van deze mail.

Met vriendelijke groet,

Thomas Pruijsen

Op deze mail ontving ik dus nooit een reactie, ook niet na een reminder, waarna ik het dus maar los heb moeten laten.

Terugblik: Afstuderen

Gerelateerd

tommie345

Geef een antwoord Reactie annuleren