Wow, er is alweer een week voorbij! Uitgeput kan ik zo nog even op de bank ploffen om daarna op tijd naar bed te gaan. Het was wel weer een bewogen weekje. Ik zou mijn laatste sessie hebben met mijn therapeute, ik had mijn intake in Lunteren, ik had intrigerende gesprekken met vrienden, werkte behoorlijk wat uren en sportte redelijk fanatiek. Kortom, ook weekje twee was niet bepaald rustgevend.

Toch ben ik best trots op mijzelf hoe ik dit weekend ben doorgekomen. Ik sliep dan wel wat uit, maar heb ook het hele huis schoon gemaakt, als dat ik twee keer heb hardgelopen. Met schoonmaken bedoel ik ook echt goed schoonmaken. Alle kastjes van binnen en buiten en alles een goede plek gegeven. Hierdoor ook mijn kledingkast opgeruimd en twee vuilniszakken met oude kleding gevuld. Ik zit er aan te denken om het aan de vluchtelingen in Heumensoord te schenken. Ik moet dan alleen even iemand met een auto uitzoeken die ik het kan laten brengen. Ik weet niet of de asielzoekers nog spullen nodig hebben, dat moet ik even opzoeken, maar anders draag ik erg graag mijn steentje aan bij. Zo’n opgeruimde kledingkast en schoon huis kost mij altijd veel tijd, maar ik moet zeggen dat het ook wel erg lekker en voldaan voelt.

Ik liep heel het weekend daarom zo’n beetje in mijn huispak of in hardloopkleren, want wat is dit lekker weer om in te lopen zeg. Gewoon lekker mijn winteroutfit aan en lekker rennen. Heerlijk vanuit mijn huisje nog allemaal nieuwe routes ontdekken, ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik opnieuw de discipline heb. Ik ben dan nog wel labiel, maar toch wel iets stabieler dan een aantal maanden terug. Maar helaas dus wel te labiel om te blijven werken, naar alle waarschijnlijkheid komt daar op korte termijn een einde aan en ga ik hele dagen in therapie. Mijn god, terwijl ik dit typ, overvalt mij alweer een bepaalde angst. Ik wil even niet denken aan al die ellende, die mij dan wel mag helpen, maar die daarnaast ook zo ongelofelijk zwaar en moeilijk wordt. Dat merkte ik al aan de vermoeidheid na afgelopen vrijdag, en de gedachte iedere dag als ik wakker word dat ik hoop dat het al 2017 is en ik het achter de rug heb.

Helaas had ik helemaal geen sociale afspraken dit weekend. Ik probeerde wel wat te regelen, maar helaas ging dat ofwel niet door of paste het even niet in mijn agenda. Ik wilde gewoon wel echt voetballen kijken, al moet ik zeggen dat ik dat beter niet had kunnen doen. Ik zette op vier wedstrijden een klein bedrag op Unibet; Arsenal, ADO, Feyenoord en Liverpool. Nou geen van die ploegen wisten te winnen, dus ik werd er bepaald niet vrolijker van op deze zondag. Al helemaal door de verschrikkelijke oerwoudgeluiden bij ADO-Ajax. Wat een tolerantie, wat een verdraagzaamheid en acceptatie. Ik veroordeel het absoluut en vind het echt verschrikkelijk, maar ben ergens ook wel een beetje verbolgen over hoeveel ophef hier over ontstaat. Niet dat ik de ophef niet terecht vind, maar ik zou dezelfde ophef eens willen zien als iemand uitgescholden wordt voor HOMO. Alleen dat is nou eenmaal normaal geworden in deze maatschappij. Naar mijn inziens zouden beide woorden absoluut eens moeten verdwijnen uit de stadions.

Ik geloof dat die mening over oerwoudgeluiden iedereen (op misschien de daders na) wel is toegedaan. Echter over het gebruik van HOMO, bijvoorbeeld in liedjes over spelers van de clubs van de tegenstander, over de scheidsrechter of over Duitsers, zijn we dat nog lang niet eens. Ik hoorde het deze week meerdere kinderen van 12-15 roepen op straat en ik werd daar even erg verdrietig van. Ik was daarom ook bijeen bij het NOCNSF om mij voor de John Blankesteijn Foundation in te zetten voor een veilig sportklimaat voor iedereen. In een kritisch gesprek werd ik bevraagd over mijn capaciteiten, en tekortkomingen. Ze konden niet geloven dat ik wel eens onzeker was, omdat ik in eerdere bijeenkomst al op een behoorlijk directe manier wat feedback had gegeven. Zodoende verzweeg ik mijn psychische klachten maar even. Deze tegenstrijd kwam eigenlijk ook in de intake in Lunteren aan bod. Aan de ene kant sta ik makkelijk voor een grote groep te presenteren, zeker over onderwerpen waar ik mij senang bij voel, aan de andere kant ben ik soms erg introvert en vermijd ik contact met mensen. Vandaar dat mijn behandeling ook nog zo onzeker is verder, maar we gaan het afwachten.

Ik word er komende vrijdag over gebeld, morgen bel ik nog met mijn huidige therapeute en dinsdag praat ik mijn leidinggevenden bij. Kortom, genoeg moeilijke gesprekken. Daarnaast wil ik het hardlopen gewoon voortzetten en heb ik op dinsdag nog een vergadering. En ooh jah, aanstaande vrijdagavond organiseer ik zelf  met wat mensen een heus Gayfeestje in Nijmegen: MilQ.  Jullie komen toch ook wel gezellig dansjes doen met mij? Dus daar tref ik verder ook nog de laatste voorbereidingen voor deze week en tenslotte sluit ik komende week af met de Gelderse Kampioenschappen tafeltennis. Kortom,  in “whoop, whoop, pfoe, pfoe: weekje #3” is vast opnieuw genoeg te vertellen.