Daar ging ik dan. Ik stelde het vertrekmoment zo lang mogelijk uit, om maar lang genoeg in mijn veilige omgeving thuis te kunnen blijven. De zenuwen werden ook steeds groter naarmate de ochtend vorderde, maar uiteindelijk haalde ik de trein op tijd. En zo wist ik dat ik op Veenendaal-de Klomp 6 minuten de tijd had tot het busje zou komen en dat ik dan 2 minuten voor de tijd van aanvang zou aankomen. En zo reed de NS eens netjes op tijd en stapte ik in Veenendaal-de Klomp op tijd had en was het even om mij heen zoeken naar de juiste halte, maar toen ik die had gevonden, kon ik met wat overige mensen keurig wachten totdat het busje kwam…

En zo werd het 13.22, de tijd dat het busje richting de Pro Persona in Lunteren zou aankomen. En het werd 13.23, en 13.24. Ik begon een beetje zenuwachtig te worden. Ik was dit natuurlijk al voor het intakegesprek, maar nu ook nog omdat ik wellicht te laat zou aankomen. Het betrof ook een buurtbusje, waar maar maximaal 10 mensen in mogen en ik stond ook met behoorlijk wat mensen te wachten. Ik ben al eens eerder in een ander buurtbusje geweigerd om 8 uur in de morgen, omdat er te veel mensen stonden te wachten er geen mensen meer bij mochten. En zo werd het 13.25 en kwamen er twee busjes vrijwel tegelijkertijd de hoek om rijden. Ik moest het busje hebben in de richting van Ederveen – Lunteren – Wekerom en niet die in de richting van Veenendaal – Overberg. Het betrof beide lijn 505. Ik zag op het busje Lunteren langs komen als tekst (klein schermpje rechts bovenin van de voorruit) en zo stapte ik in. En inderdaad, heel sneu, maar een aantal mensen werden geweigerd, gelukkig zat ik erin!

Het busje reed weg en tot mijn verbazing maakte het busje een bocht naar links vanaf het busstation. Ik ben opgegroeid in deze buurt en hier meermaals op mijn racefiets langs gesjeesd en wist dat die nu in de richting ging van Veenendaal. En ik dacht nog even, wellicht is er een weg afgesloten en maakte die een ommetje, maar ik hoorde aan de mede passagiers en zag aan de route dat ik inderdaad in het verkeerde busje was gestapt. Ik bleek 505 en Lunteren goed te hebben gezien, maar op deze busjes laten ze dus de route zien, dus als ik langer had gekeken had ik kunnen zien dat erachter kwam Ederveen – De Klomp – Veenendaal – Overberg, terwijl op dat andere busje de route omgekeerd stond.

En zo panikeerde ik, ik wist dat deze busjes maar eens per uur reden en dat ik nu nooit meer op tijd kon komen. Zelfhaat en paniek vielen mij ten deel. Ik durfde nog niet uit te stappen, wetende dat ik dan moest gaan bellen en dat ik aan iedereen deze stomme fout moest uitleggen. Bovendien zou mijn intake waar ik tegenop zag dan vast niet doorgaan, als wel dat ik er dan weer een aantal weken op moest wachten. Uiteindelijk stapte ik uit bij Veenendaal centrum station. De gedachtes aan er nu een einde aan maken voor de trein beklemde mij even, ware het niet dat ik onlangs nog het boek uit had gelezen van Viktor Staudt en dat ik indirect van enkele zelfmoorden had gehoord en dat dit mij erg raakte. Nee, mensen hebben mijn doorzettingsvermogen geroemd, ik mag nu niet opgeven.

Even zoek naar de bushalte terug (zat niet aan de overkant, maar op een zijweg), en daar belde ik schoorvoetend naar Pro Persona in Lunteren. Als ik om half 3 het wel zou redden was er nog plaats, en zo kwam het busje terug, met dezelfde chauffeur die mij een half uur eerder hier had afgezet en mij raar aankeek. Ik had net in de kou 35 minuten staan wachten en kon een beetje opwarmen in dit busje, die mij om 14.28 precies voor Pro Persona afzette. Ik voelde best wel het ongemak dat de chauffeur kon zien dat ik Pro Persona binnen liep, maar dat was niet anders.

Ik moest mij melden bij een klein gebouwtje op het terrein; de receptie. Toen ik binnenkwam zei de vrouw al gelijk: “Ooh je hebt het dus gered, goed van je” en moest ik mij legitimeren en zou ik worden opgehaald door mijn intakemanager, die ook mijn intake deed. En zo kwamen er weer 5 zenuwachtige minuten en kon ik door het raam mijn intakemanager zien aankomen, en probeerde ik een beeld te vormen. En zo kwam ze mij ophalen en liepen we naar een ander gebouw voor de intake. Ik kwam al allemaal andere mensen en cliënten tegen en wist mij hier ergens geen raad mee.

Toch sloeg ik ook niet over van de spanning en begon ik gewoon mijn verhaal te vertellen en had mijn intakemanager wat verdiepende vragen op mijn levensverhaal, wat ze vond dat ik erg duidelijk had beschreven. En zo kwam alles opnieuw aan bod, als ook wel het verdere intakeproces, met wie het systeemgesprek zou plaatsvinden, welke leerdoelen ik vooral voor deze intensievere therapie had, en wat mijn grootste belemmeringen waren momenteel. Ik vond het deels een herhaling van zetten, maar ik snapte ergens wel dat ze dit zelf van mij moest horen en dat ze zo een volledig beeld van mij kreeg.

Aan het einde van het gesprek merkte ik wel dat ik steeds meer kapot raakte. Alles wat mij nog dwars zat moest ik benoemen, als wel dingen die diep zaten en dingen die ik deels had geleerd in het afgelopen jaar, maar ook dingen die ik nog niet had kunnen benoemen. Het voelde op zich wel vertrouwd met deze intakemanager. Ze gaf aan dat ze bij mij twee verschillende kanten zag. Enerzijds de noot die met druk erop gekraakt moet worden, dit is mijn meer temperament/enthousiasme/activistische kant, waarin ik soms te ver doorschiet of waarin ik mijn manipulatieve kant ook aan bod laat (meer mijn borderline kenmerken). Om deze te tackelen in een therapie waarin ik niet weg zou kunnen duiken/kunnen schuilen was een 4-5 daagse dagbehandeling vereist voor 9 maanden lang. Aan de andere kant zag ze juist een kwetsbare Thomas, die een schil om zijn noot moest zien te bouwen, en die niet alleen soldaat moest staan voor anderen, maar juist ook voor zichzelf. Die genoeg vertrouwen zou moeten hebben in zichzelf voor een relatie, als voor intimiteit, als voor werk en sociale relaties. Deze kant zou misschien met 2-3 daagse dagbehandeling voor 9 maanden voldoende hebben, zodat dit ook meer in de praktijk getest kan worden. Er werd mij gevraagd waar mijn voorkeur naar uit ging, omdat de behandeling altijd in samenspraak werd afgesproken. Ik gaf aan dat ik dit erg moeilijk aan te geven vond. Enerzijds wil ik beide leerdoelen aanpakken en wil ik er echt voor gaan, en zou het met 2-3 dagen kunnen zijn dat ik inderdaad te veel wegduik en niet mijn ware aard laat zien. Anderzijds wil ik bepaalde dingen naast therapie nog zo graag blijven doen, blijven werken; blijven competitie spelen; blijven hardlopen etc. Met een 5-daagse therapie is dat vrijwel onmogelijk. Mijn therapeute gaf aan dat ze zelf ook nog op twee sporen zat en dat ze wellicht ook wilde overleggen met mijn huidige therapeute en in het wekelijkse intakeoverleg aanstaande donderdag. Ze zou mij naar aanleiding daarvan vrijdag rond 15.00 bellen.

En zo voelde ik mij even een notenmix. Ik voelde mij een volledig afgepelde noot, die behoorlijk was gekraakt. Ik voelde mij klein, gebogen en vermoeid. Naast mij zag ik nog meer noten in deze notenmix. Zowel noten die pas met druk erop gegeten konden worden, maar ook noten die het lekkerste waren als ze af en toe ook eens met rust gelaten werden. Helaas mag er geen notenmix gekozen worden, maar moet ik kiezen tussen een zakje met alleen maar noten die nog gekraakt moeten worden, of noten die je een tijdje moet laten liggen, zodat ze lekkerder zijn en er een schil rond de noot is gebouwd. Alleen deze keuze voor type behandeling is een stuk moeilijker dan de keuze voor een notenmix in de supermarkt…