Het ging verbazingwekkend oké de afgelopen dagen. Na de vrij heftige therapiesessie en wederom een Mozes Moeilijke Maandag, ging het woensdag best oké op werk en kreeg ik behoorlijk wat voor elkaar. In de avond speelde ik erg lekker op de tafeltennistraining en was het daarna nog best gezellig borrelen achteraf. Te laat op bed, maar toch redelijk op tijd op werk de volgende dag (gisteren), waarin ik wederom wel in mijn hum was, best veel voor elkaar kreeg en nog een intensief gesprek had op het kantoor van NOC*NSF of ik in staat was een gespreksleider te zijn gedurende workshops bij sportverenigingen voor een veilig sportklimaat. Een soort sollicitatiegesprek, waarin al mijn sterke punten en minder sterke punten aan bod kwamen. Ik durfde mijn psychische klachten even niet te noemen….

Was ik dan bang om afgewezen te worden of dat ze zouden zeggen dat ik dan beter in een later stadium kon inpassen? Ik weet het niet, maar het hield mij wel een bezig de uren daarna. Misschien kwam het wel doordat er gewoon zoveel aan de hand is in mijn leven momenteel, en dat er een zwaard boven mij hing: het zwaard van Damocles.

Iedere nacht dat ik ging slapen kwam het intakegesprek met Lunteren dichterbij. Ik had gelukkig veel afleiding, mensen kwamen eten, sporten, werk, maar toch was die herinnering en elke minuut die voorbij ging daar die mij herinnerde aan het feit dat het nu steeds dichterbij kwam. Alleen het afreizen al naar een speciaal centrum, het voelt voor mij gewoon als een veel grotere stap dan eens per week fietsen naar mijn psychotherapeut. Prikt mijn therapeute met alles recht door mij heen en welke herinneringen worden allemaal opgehaald? Is het gesprek met mijn ouders al volgende week? Wat als ze ook niet weten wat ze met mij aan moeten? Ik weet dat ik deze keuze allang heb gemaakt en vaak heb geklaagd over de wachttijden, maar nu het zo ver is had ik eigenlijk gewild dat die wachttijden nog 6 keer zo lang waren.

Het is 11.30, over een uur zit ik in de trein en een uur later kom ik daar precies op tijd aan. Een beetje een risico, maar ik ga daar ook niet voor mijn plezier 45 minuten wachten totdat ik mag. “Liever ietsje te laat, dan veel te vroeg” is maar het motto waar ik bij zeil. Terwijl iedereen werkt en zijn leven voortzet ga ik straks naar een centrum om alleen maar met mijzelf bezig te zijn. Kleien, sporten, ik ben bang dat ik er alleen maar slechter van wordt. En met allerlei andere mensen met grote problemen samen kletsen, van alles invullen, samen moeten lunchen en niet kunnen kiezen wat ik zelf op brood mag doen, waarom deed ik dit ook alweer?

Nachtmerries over dat ik tijdens de Winnende race van Dafne Schippers op de Olympische Spelen lekker zit te kleien, omdat dat zogenaamd mij beter moet maken. Nachtmerries dat ik niet op vakantie mag. Nachtmerries dat ik net zoals ik al hoorde uit andere groepen van deeltijd een zelfmoord mee maak van een deelnemer uit mijn groep. Nachtmerries dat er ruzies zullen ontstaan in mijn groep en dat ik daar erg gevoelig voor ben. Het zwaard van Damocles is nu wel erg dichtbij. Wat als ik geen klik voel met mij therapeute? Wat als ik nu een hele andere diagnose krijg? Wat als ze mijn zelfspot humor willen afnemen, omdat het te “zwart” is en alleen maar voort komt uit het vermijden van mijn ware gevoel en emoties. Waarom moet ik die per se gaan voelen?

Fuck het is alweer 11.37, ik moet mij langzaam gaan opmaken om de deur uit te gaan. De zenuwen in mijn maag nemen toe. Het zwaard van Damocles dat bij alle leuke gebeurtenissen wel boven mijn hoofd hing deze week, heeft zich verplaatst naar recht voor mij. Er is geen ontsnappen meer, het begin van mijn deeltijd behandeling is daar. Het zwaard van Damocles, fuck 11.41, Help, D-Day: Intake in Lunteren, er is echt geen ontsnappen meer aan…