Het zou vandaag de laatste keer zijn dat ik en mijn huidige therapeute zouden afspreken, ik zou worden overgedragen aan Lunteren. Ik wist echter ook dat er zoveel was gebeurd afgelopen week, dat de kans klein was dat ze mij vaarwel zou zeggen en succes zou wensen in Lunteren. En zo plof ik nu net thuis op een stoel achter mijn laptop om mijn hoofd weer eens leeg te schrijven. Mijn god, wat heb ik net allemaal genoemd bij mijn therapeute en wat heet dit voor verdere gevolgen? Ik weet niet of ik opgelucht moet zijn of dat ik mij weer eens dingen in het hoofd heb gehaald die er niet zijn. Ik weet wel dat ik toe ben aan rustiger vaarwater, terwijl mijn hoofd en agenda net een nieuwe orkaan hebben uitgeroepen.

Ik zei het al in mijn afgelopen blogs, waarin het onderwerp seks voor het eerst ter sprake kwam: “Ik zou willen dat seks en lust eigenlijk niet bestonden“. En ergens ben ik afgelopen weken gaan beseffen dat dat voor mij een waarheid is, maar dat dat eigenlijk helemaal niet zo gezond is om te denken. Overigens kan ik prima grappen maken over seks en kan er prima over gepraat worden. Zolang het er maar niet te serieus over gaat of intimiteit dichterbij komt. Dan wordt het opeens spannend en eng, en dan zou ik eigenlijk liever afstand willen nemen. Toch zoek ik het zelf ook op, ik heb helaas ook die behoefte.

De afgelopen week was er een enorme trigger om bij mijzelf na te gaan waarom ik net helaas zeg en waarom ik seks bij mijzelf altijd veroordeel en mijzelf erna altijd een schuldgevoel aanpraat. Het zal deels te verklaren zijn door de veroordeling van mijn ouders toen ze zagen dat er sites met naakte jongens in de geschiedenis van internet stonden. Of het roepen van aids, vlak nadat “misschien vind ik jongens leuk” werd gezegd. Ook zullen de schaamte over “te vroeg klaarkomen” en andere ongemakken vanuit mijn pds, die tijdens seks tussen twee mannen allemaal een rol kunnen spelen,  van invloed zijn op de manier waarop ik tegen seks aankijk.

Echter, ik merkte ook dat er nog meer redenen waren. Het werd nog meer getriggerd door het verhaal uit Keulen en daarnaast hoorde ik nog meer verhalen die mij bijzonder wisten te raken. Ik wist hoeveel geluk ik had gehad dat ik zelf nooit slachtoffer was geweest. Toch bracht het herinneringen in mijn hoofd los die ik wel moest bespreken met mijn therapeute vandaag. En zo geschiedde. Ik besprak het de afgelopen dagen al met enkele vrienden en vandaag uitgebreid met mijn therapeute. Een specifieke negatieve ervaring van toen ik 15 was en een specifieke negatieve ervaring van toen ik 21 was. Ik ben absoluut niet verkracht, maar in beide gevallen heb ik er wel een dusdanig negatief gevoel aan over gehouden dat elke associatie met seks eigenlijk negatief is geworden.

De nachtmerries en barre nachten van afgelopen week maakten veel los. Ik moest dit daarom delen met mijn therapeute. Ze toonde begrip, maar ook wist ze dat het ergens ver weg zat gestopt, en dat het zelfs niet ter sprake was gekomen tijdens imaginatie oefeningen. Ik zei dat ik ook verbaasd was dat deze situaties een dusdanige rol bij mij speelde afgelopen week. Ik heb de herinneringen nooit bewust aan de kant gezet, maar het was ook een teken dat ze nu pas opraakte. En hoewel seks altijd al een beladen onderwerp voor mij was, durfde ik dat pas in de laatste weken van met mijn huidige therapeute een plek te geven.

Ik zelf probeerde aan te geven dat het eigenlijk weinig voorstelde en dat er niet veel ruchtbaarheid aan gegeven moest worden. Ik praatte hier vast nu over mij om aandacht te genereren klonk een stemmetje in mijn hoofd. Mijn therapeute wilde daarin niet mee gaan en begon al dat het misschien een idee was om de beladenheid van seks te behandelen middels EMDR of Imaginatie. Nieuwe paniek in mijn hoofd nestelde zich. WTF: Ik zou naar groepstherapie gaan, nee, dit was allemaal niet waar wat ik vertelde, mijn dossier zou hier gesloten worden en ik zou mijn traject in Lunteren voortzetten, ik kan niet al die behandelingen tegelijk. Nee, alles was een leugen wat ik zei wilde ik zo graag roepen, maar ik wist ook dat dat niet waar was. Mijn therapeute stede namelijk voor dat dit misschien beter door haar behandeld kon worden, gezien de vertrouwensband van een jaar en dat dit in een groepssetting misschien ook minder geschikt was. Maar dit zou ook nog wel terugkomen in Lunteren, alwaar ik al een kleine ja had geantwoord op een traumatische seksuele ervaring.

Stel ik mij nu aan? Waarom voel ik mij zo schuldig dat ik dit allemaal heb verteld? Mijn hoofd is kapot moe en wil even niemand spreken. Ontsnappen aan alle geheimen en het verleden en de toekomst kan niet meer. Mijn huidige therapeute is dus nog niet van mij af. Maandag hebben we een telefonische afspraak. Nog maar drie nachtjes tot Lunteren. Wat een angst en onrust om alles wat komen gaat. Benieuwd wanneer en hoe ik eens van die angst en onrust af kan komen.