Whoop, whoop, Poeh Poeh: Weekje #1

Ik ben gestopt met Deze week hoorde ik dat… Het ging te veel over wat anderen hadden meegemaakt en te weinig over mijzelf. Ik merkte dat sommige mensen aanstoot namen aan wat ik zo anoniem mogelijk probeerde te bloggen, maar wat soms toch herleidbaar was. Meestal noemde ik niet het voorval en was een geheim bij mij nog wel in goede handen, desalniettemin kreeg ik behoorlijk wat commentaar dat mensen zichzelf moesten verklaren, moesten verontschuldigen of uitleg moesten geven naar anderen. Om dit allemaal te voorkomen begin ik in 2016 maar een nieuwe rubriek: Whoop, whoop, Poeg poeh: weekje…

Het zal een terugblik worden op de afgelopen week en een vooruitblik op de komende week. De eerste week is in ieder geval alweer voorbij. Ik zou zeggen 4 dagen ruk, 3 dagen leuk en druk. Kortom, het kon erger. In therapie namen we al langzaam afscheid, omdat ik deze week mijn intake in Lunteren heb. Op werk maakte ik wat vorderingen, en moest ik erg wennen aan het gemis van enkele collega’s sinds 31 december en een aantal nieuwe gezichten, als dat iedereen weer druk was na de vakantie. Verder pakte ik het hardlopen best op, vermijdde ik nog wel de training, maar ging ik wel naar een zeer succesvolle en leuke clubkampioenschappen. Niet onverdienstelijk speelde ik hier en verloor ik nipt in de halve finale van het enkelspel en won ik de clubkampioenschappen dubbel. En langzaam hakte ik de knoop door, ik ga gewoon proberen competitie te spelen het komende seizoen. Vermijden wilde ik immers niet meer, dus dan maar er gewoon vol voor gaan.

Tevens merkte ik in mijn hoofd dat Lunteren steeds dichterbij kwam, aanstaande vrijdag heb ik dus mijn intake. Op de woensdagavond toen ik training afzei vulde ik dus alle vragenlijsten in. Alles raasde die avond nog na in mijn hoofd. Had ik daar echt JA op ingevuld. Moet ik dit eeuwig bewaard geheim echt delen? Moet ik over dat andere ook echt gaan praten? Kan ik mijzelf niet gewoon een schop onder mijn kont geven en zo alle klachten wegdenken. Over slechts enkele weken zit ik in een traject, is er een gesprek geweest in therapie met mijn ouders erbij, wil iedereen er voor mij zijn en ik het liefste verdwijnen en weet ik niet meer hoe ik met mijzelf en de wereld om mij heen moet omgaan. Die radeloosheid is er vandaag eigenlijk ook al.

Dit werd eigenlijk onwijs getriggerd door een aantal zaken. De verhalen uit Keulen, de tweets over sexueel geweld en verhalen die ik hoorde. Ik was geraakt. Mijn blog over seks van vorige week had ook veel los gemaakt bij mijzelf, als ook dat ik de laatste weken er voor het eerst over praatte met mijn therapeute. Het duurde een jaar voordat ik daar dingen over durfde te delen met mijn huidige therapeute, en nu nemen we afscheid en moet ik dat vertrouwen weer winnen van een nieuwe therapeute als van een groep “lotgenoten”. De angst wordt groter. Ik voel mijzelf geen slachtoffer van sexueel geweld, echter zijn er wel situaties geweest waarin ik mij liet overhalen, of waar er niet genoeg vertrouwen en veiligheid was, maar ik mij er toch in liet meeslepen. Enkele ervaringen zullen als de ander nooit als zo bedoeld en beschouwd zijn, maar ik merk dat ik er soms nog nachtmerries over heb. Het kwam allemaal weer boven en werd onwijs getriggerd vorige week door Keulen, mijn blog en ander nieuws en gebeurtenissen. Ik heb daarom erg te doen met de slachtoffers van sexueel geweld en kan mij erg kwaad maken om al dit leed. Soms wou ik gewoon dat seks en lust gewoon niet bestonden, voor mij heeft het in ieder geval een erg negatieve associatie gekregen.

Mijn therapeute zie ik morgen dus voor het laatst. De afspraak is verplaatst van 9.15 naar 16.30, dus kan ik lekker de hele dag piekeren of ik het over het bovenstaande nog over wil hebben of niet. En vrijdag in de intake, moet ik het dan al benoemen? Ik weet het allemaal eigenlijk niet. Ik had gelukkig wat afleiding met de film Spectre in de bioscoop, en met gezellige etentjes en avonden met vrienden. Toch merk ik vandaag zoveel onrust en spanning bij mijzelf dat ik onwijs onrustig ben en dat vrij weinig lukt. De nacht was ook onwijs intensief met dromen en was erg onrustig. Ik heb normaal niet zoveel last van angst bij mijn depressie, maar merk het vandaag ineens ontzettend. Ik heb daarom nog meer te doen met mensen met een angststoornis, mijn god, wat kan dat moeilijk zijn.

Er staan verder nog vergaderingen gepland, een bijeenkomst voor de John Blankesteijn Foundation waar ik de volgende zelfreflectie weer  moet invullen en misschien nog een feestje en verder een rustig weekend. Ergens wel goed, al kan ik beter ook wel wat afleiding gebruiken. De struggle is real. Op de elfde vorig jaar had ik een therapiesessie die ik nooit meer zal vergeten, omdat ik daar mijn diepste suicidale gedachtes deelde en een lang betoog hield waarom ik daar vooral recht op had. Vandaag zit ik ergens in diezelfde dip, maar om hele andere redenen. Misschien vind ik dat nog wel het ergste, dat die beerput nog lang niet leeg is. Whoop, whoop we gaan ervoor, maar Poeh poeh, de struggle is real.

 

tommie345

1 Reply to “Whoop, whoop, Poeh Poeh: Weekje #1”

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.