2015, je was me een jaar,
Gelukkig is het straks klaar,
En blazen we het kaarsje uit,
En kijken we alleen nog maar vooruit
Nog één keer kijken we terug,
Niet te lang bij alles stil staan, maar even vlug.
Want het begon natuurlijk met de diagnose van NAO Persoonlijkheidsstoornis en dysthymie,
En langzaam veranderde die dit jaar in een depressie.
Ging ik nog wel naar Luxemburg, en speelde ik in een weekend wie is de mol,
Maar bij alles wat ik deed raakte mijn hoofd steeds meer vol.
Toch zette ik door en ging ik nog mee naar Giethmen, Leuven en Gaanderen,
Gezellige weekendjes weg met wegen vol beren.
En zo was dit ook met het rijden,
Het was nog veel meer rijlessen en uiteindelijk alleen maar lijden,
Al helemaal door het beginnen aan de pillen,
Antidepressiva, het zou mijn negatieve gedachtes moeten stillen.
Maar door een dronken ongeluk op 5 mei,
Werd ik van gekneusde ribben en de bijwerkingen daarvan niet snel blij
Therapie werd ook zwaarder en ik kwam op een moeilijk punt terecht
Toen kwam ik in mijn diepste dip, wat ging het slecht.
En daardoor ging ik het van mij afschrijven in mijn blog,
De puur eerlijke verhalen uit mijn hoofd, zeker geen bedrog.
Eerst anoniem, zonder dat iemand dit mocht zien
Tot taboedoorbreker, met per uur een bezoeker of 10
Tevens moest ik het meer mensen gaan vertellen,
Hartslag 180 en het CBR of mijn werkgever bellen.
Of de confrontatie met mijn ouders en vrienden over alle pijn,
Wat dacht ik vaak: “Kon ik er maar niet zijn”
En zo kwam de zomer met verliefde mensen om mij heen,
Overstappen op andere pillen, misschien hield mij dat op de been.
Ik vaarde mee met de GayPride en ging een weekje naar Zweden,
Partyde bij het Pitch Festival en zag hoe de tourrenners door Utrecht en Rotterdam reden
Ik genoot er stiekem van en langzaam kwam ik in rustiger vaarwater,
Maar niet voor lang, want niet heel veel later,
Was daar opeens de dood van Joost Zwagerman,
Het raakte mij meer dan ooit, ik vond daar wat van.
En hoewel Tom Dumoulin mij nog wel opvrolijkte met de Ronde van Spanje,
Was het verder totaal geen tijd voor franje,
Ja, de volleybaldames en handbaldames spatte nog wel van de tv,
Maar soms dook ik daar zelfs voor weg, en kreeg ik dat ook niet mee
Zwarte periodes, alleen doorbrengen in bed,
Voor het gevoel niemand die je mist of op je let.
Toen ging ook nog de vader van mijn beste vriend dood,
En was ik daar, de vriend die in het weekend van de crematie een schouder bood.
Bij mij kwamen toen ook de tranen, en het verdriet,
Mijn beste vriend die daar pijnlijk zijn vader achterliet.
Gelukkig kon ik er voor hem ook nog een beetje zijn,
In dezer dagen voel ik ook nog een beetje zijn pijn
.
Ondertussen waren twee zeer dierbare vrienden naar het buitenland vertrokken,
En was daar als redding vaak muziek, tegen de eenzaamheid keihard op mijn kamer rocken.
Af en toe een skype of een appje, maar het gemis was groot,
Van deze vrienden weet ik zeker: deze heb ik nog tot mijn dood.
En midden in dit zware jaar,
Was er opeens een nieuwe studio, aldaar
En zo kwam daar de laatste maanden nog veel geregel bij,
Klussen, adreswijzigingen, vaak met veel lieve hulp van mij pa aan mijn zij.
En natuurlijk botste het wel eens met al die mensen in mijn omgeving,
Maar lieverds allemaal onthoud aub 1 ding,
Ik zeg het te weinig, maar jullie zijn schatten, allemaal één voor één,
Dat merkte ik ook in het weekendje naar Parijs, daar ging ik ook nog heen.
Dat was voor het Dito! Jubileumjaar waarvoor ik ook dingen had georganiseerd,
Bijvoorbeeld de reünie, een waalstrand feestje, of leuke feestjes, ongegeneerd.
Op veel momenten hield ik mij knap groot,
Of was er daar een diepbare collega of vriend die mij begrip en liefde bood.
En zelf probeerde ik ook af en toe te sporten,
Soms ging dat goed, en soms liep ik alles aan gorte,
Maar uiteindelijk haalde ik heel wat geld op voor Psychische Gezondheid,
En liep ik toch mijn 7e Zevenheuvelenloop uit, das een feit.
En in de tussentijd het afscheid bij het voorlichtingsteam,
Na bijna 5 hele mooie jaren, hield ik het daar voor gezien.
Nog wel wat vrijwilligerstaken voor het Roze Huis,
Eindelijk wat meer tijd voor mezelf; lezen of zitten voor de buis
Ik ga voor de klas staan en de warme mensen onwijs missen,
Maar ik kijk trots terug op al die voorlichtingen en dat ga ik zeker niet uit mijn geheugen wissen
En nu kan ik mij meer concentreren op mijn werk,
Waar ik steeds meer warmte en tevredenheid merk.
Een aantal collega’s moesten gaan,
Maar voor mij was er gelukkig nog wel een baan,
Maar wel op de voorwaarde van deeltijd in Lunteren,
Benieuwd of ik daar veel betere gezonde gedachtepatronen kan leren
En ondertussen vergeet ik nog mijn eerste halve marathon in het voorjaar,
Met horten en stoten mijzelf naar de finishlijn gesleept en stond mijn familie aldaar.
En ik ging een aantal keer naar Feyenoord en zag vette concerten,
Eventjes weg van alle ellende en meer positiviteit was daar in de verte.
En verder de vluchtelingen en al het drama in Parijs,
En werden mijn haren van alle ellende langzaam meer grijs.
Ik bevond mijzelf vaak op twitter om het te volgen,
Wat ik daar las of in mijn negatieve momenten postte heeft mij wel verbolgen.
Ach jah, het was mij een jaar, het was heel hard strijden,
Maar gelukkig stonden vele van jullie aan mijn zijde.
Waren het wel niet real life vrienden dan wel lieve twittervriendjes of volgers van mijn blog,
Maak er het beste van lieve mensen, ik zie jullie in 2016 toch?
Tafeltenniscompetitie, uitjes, ik vergeet nog te veel,
Dafne Schippers, feestjes, meer van dat is wat ik wil
Mijn jaar gaat vanavond uit bij de vetste klanken in A’dam,
Het was mij een jaar mensen, verder knokken in 2016: BAM.
