Gisteren was een heuglijke dag (ahum), ik beschreef alleen maar lichtpuntjes en hoogtepunten! Iets wat veel mensen vinden dat ik met name moet doen. Het was echter één van mijn moeilijkste blogs om te schrijven, omdat ik absoluut niet in de stemming was om een dergelijk positieve blog te schrijven. En zo ging het geheel tegen mijn doelstelling in om het eerlijke verhaal te vertellen op mijn blog. Toch was het ook wel goed om te zien wat ik dit jaar nog wel allemaal heb ondernomen en wat voor leuke momenten ik nog had. Helaas was het echter maar sporadisch dat ik er van kon genieten en was er ook bij het typen van al die leuke dingen vaak gedachtes aan hoe verschrikkelijk ik dingen ook had bevonden. Lees vandaag, mocht je dit willen, daarom mijn top 5 aan dieptepunten..

In alle weekendjes weg heb ik wel een dieptepunt gehad waarbij ik dacht dat het bestaan echt geen zin had en ik echt niet meer wilde. Soms uitte dit zelfs in gedachtes dat ik echt maar beter dood kon zijn. In sommige paniekmomenten uitte ik dit ook in capslook op social media of op whatsapp. Ik wilde dan het liefst een beroep doen op goede vrienden, maar wist ook niet hoe dan en vaak konden deze ook helemaal niets goed doen in mijn ogen op dat moment. En zo, waren er onwijs veel negatieve momenten, dieptepunten, die ik ervaarde dit jaar. Van het missen van competitie en toernooien, tot vele afspraken afzeggen, tot niet meer mijn bed uitkomen op dagen, tot steeds verder wegzakken en van het kastje naar de muur worden gestuurd langs allemaal behandelaren. Het vertellen tegen mijn zus, tegen mijn ouders, tegen collega’s, tegen vrienden, tegen kennissen, tegen familie, tegen de buurman, het hield maar niet op. En steeds die moeilijke confrontatie om eerlijk te praten over je eigen psychische aandoening. Bizar, hoe dit in 2015 allemaal bijeen kwam, nadat ik in 2014 ook al een heel moeilijk jaar had en ik denk dat 2016 niet veel beter gaat worden met een hele intensieve behandeling, waar ik eigenlijk ook veel angst voor heb. Daarnaast vrienden in het buitenland, de dood van de vader van mijn beste vriend, geen liefdesleven, onbegrip om situaties uit mijn omgeving, conflicten en pijnlijke gesprekken. Kortom mijn dysthymie en persoonlijkheidsstoornis draaien overuren, en zorgde voor erg veel zware momenten, maar de volgende 5 dingen zie ik echt als de grootste dieptepunten van 2015:

5. CBR – Rijbewijs gekut

Het feit dat deze maar op 5 terug te vinden is zegt in mijn ogen genoeg. Ik had namelijk al buikkrampen van het feit dat ik mijn rijbewijs nog niet had eind 2014. Daarnaast riep ik ieder jaar sinds 2010 wel uit als jaar dat ik mijn rijbewijs ging halen. Na een heel jaar rijlessen zakte ik eind 2014 en in 2015 is het dus niet veel beter gegaan. Veel te veel peperdure lessen en uiteindelijk een faalangstexamen waar ik wederom faalde en uiteindelijk een derde rijexamen wat niet door kon gaan door mijn goudeerlijke hart (ik mocht niet opgaan, vanwege mijn medicatie en er door psychiater bekeken moest worden of ik ). Geld van examen en mijn lessen die ik nog had nog niet terug gekregen en ben eigenlijk benieuwd of dat ooit gaat gebeuren. Mijn theorie is inmiddels ook verlopen, als dat ik bij het CBR sta geregistreerd dat ik eerst langs een psychiater moet voor onderzoek. Het slechte nieuws kwam gedurende een hele grote dip dit jaar en ik kon dit er eigenlijk niet goed bij hebben. Inmiddels ben ik door al het gedoe hieromheen gestopt en is mijn theorie ook verlopen, waardoor als ik wil ooit weer helemaal opnieuw moet beginnen. Er zit nu na 80 lessen en meer dan €5000 echter zo’n negatieve associatie aan rijden dat ik niet weet of ik dit op korte termijn wil. Misschien een doelstelling na therapie, maar in 2016 waarschijnlijk niet, dat staat dus behoorlijk wat opdrachten (voor werk kan ik nu sommige dingen niet doen) en vrijheid in de weg. Ik moet er overheen stappen, maar dat het zo vaak bij vriendengroepen hierover gaat heb ik nog steeds moeilijk mee.

4. Medicatie

Ik was altijd in de veronderstelling dat mijn problemen wel opgelost konden worden zonder pillen of medicatie. Al die negatieve verhalen over antidepressiva, aan dat spul ging ik echt niet beginnen. En zo hield ik dat lang vol, maar gaf ik begin mei toch toe dat het misschien het proberen waard was. En zo begon ik op dat moment deze blog en leidde het tot de gevolgen die staan bij 5., tot weken van bijwerkingen, gedurende ik ook nog gekneusde ribben had. Het werd een maand die heils was, maar uiteindelijk nadat ik overstapte op een andere pil en de dosering werd aangepast was de pil toch een beetje stabiliserend. Het zorgde wel voor een aantal maanden zonder alcohol, wat best lastig is in al mijn vriendengroepen. Ik ben er nog steeds niet helemaal uit of dit echt helpt, of dit echt de juiste pil is met de juiste dosering. Het liefst bouw ik alweer af, maar eigenlijk durf ik dat ook niet. En zo slik ik dit maar gewoon fijn door, benieuwd wat 2016 gaat brengen op dit gebied. Ik hoop ooit weer zonder te kunnen, maar ik vrees dat dat er voorlopig ook niet inzit, het is niet anders. In ieder geval durf ik er nu wel weer een beetje naast te drinken

3. Vermijding

Deze week is één van mijn beste vrienden weer een weekje in Nederland. Ik had met hem afgesproken, maar ik had dusdanig een slechte bui, dat ik de afspraak moest afzeggen, ik kon alleen maar weer schuilen onder een dekentje. En zo zei ik hem af en komt het waarschijnlijk niet tot een nieuwe afspraak tussen ons, omdat zijn week natuurlijk vol gepland zit met alle familie en vrienden die die wil zien. Een paar weken geleden had ik dat met een andere vriend. En om de lijst compleet te maken, vele uitjes, clubkampioenschappen, werk, vele afspraken met vrienden, nachten stappen, feestjes, trainingen, hardlopen, ik vermijdde het afgelopen jaar veelvuldig. Ik durfde mijn huis bij tijd en wijlen niet meer uit. In 2014 was het vermijden al veelvuldig aanwezig, maar in 2015 nog meer. Ik dreig zo vrienden kwijt te raken, als wel dat ik niet voldoende afleiding krijg. Vermijding was daarom echt een dieptepunt dit jaar.

2. Dood van Joost Zwagerman

Ik heb vele zwarte periodes gehad dit jaar, maar de meest grote dip kwam na de dood van Joost Zwagerman en de tumult die toen ontstond over suicide. Ik besteedde er al heel wat aandacht aan op mijn blog, maar wat was dat een moeilijke week. Waarom mensen als Joost Zwagerman en Anthonie Kamerling wel en ik zelf niet ging er veelvuldig door mijn hoofd. Hier niet over kunnen praten met veel mensen, het veroordelende hier gelijk over, het was zo moeilijk. Op werk verscheen ik toen ook niet meer en zo moest ik daar ook alles gaan vertellen. Ik bouwde een grote muur van zelfmedelijden en boosheid op de wereld om mij heen, zodat niemand mijn kwetsbare gevoel kon bereiken. Ik ben er langzaam weer uitgekomen, maar ik wist niet dat ik zo diep kon zinken. Zo’n bizar goede schrijver en intelligent man had de strijd verloren, wat betekende dat voor mijzelf? Ik werd bang voor de toekomst en ben het ergens nog steeds.

1. Labiliteit / steeds weer terugvallen

.De afgelopen weken dacht ik echt dat het beter ging. Ik zei het twee weken terug nog op werk, je kan mij wel verlengen tot eind februari, want nu ben ik redelijk stabiel, maar het tegendeel bleek waar na de feestdagen. Er hoeft maar iets kleins te gebeuren en ik schreeuw moord en brand bij elkaar en keer mij tegen iedereen. Ik neem vrienden opeens van alles kwalijk en kan mijzelf totaal niet meer uiten. Het is een kleine irritatie en hup weer helemaal terug bij af. Deze week is de depressie weer zo groot als een olifant, terwijl ik dacht dat ik echt in rustiger vaarwater zat. Ergens misschien maar goed ook als bevestiging dat dagbehandeling echt nodig is, maar anderzijds ook wederom zo moeilijk en zwaar. Wat ik allemaal op social media heb gepost, wat ik allemaal tegen vrienden heb gezegd, het is soms zo oncontroleerbaar en het maakt mijn sociale leven soms echt instabiel en onleefbaar. Gelukkig heb ik een boel hele warme lieve collega’s en kan ik mij op het werk nog redelijk controleren, maar waarschijnlijk duik ik zo wel weer onder een dekentje. Mijn productiviteit en wil en levenslust zijn echt weer gedaald als een malle. Vrijdag 15 januari staat de intake in Lunteren, ik vrees dat het opnieuw weer voor veel spanning en ongemak zorgt…

Kortom, 2015 leek gisteren zo mooi, maar blijkt vandaag toch een erg moeizaam *** jaar. Dat is helaas ook het eerlijke verhaal van dit jaar…