Ik ben dol op lijstjes. Ik maak ze constant in mijn hoofd en het past eindeloos bij deze tijd van het jaar. Wat waren de beste hitjes van dit jaar? Wat waren de mooiste sportprestaties? Wat gebeurde er allemaal in het nieuws? Wat was er qua persoonlijke ontwikkeling? Wat leer ik hier allemaal uit? Welke doelen mag ik stellen voor 2016? Wat zijn mijn plannen verder?  Er is genoeg om op te noemen en ik neem jullie deze week mee in mijn kijk op afgelopen jaar en mijn blik op komend jaar met vandaag deel 1, over hoe de afgelopen dagen eigenlijk exemplarisch waren voor het gehele jaar.

Ik vind het ergens erg exemplarisch hoe het de afgelopen dagen met mij is gegaan. Ik raak even in paniek en weet niet op wie ik terug moet vallen. Er zijn mensen die er heel graag voor mij willen zijn, maar waarvan ik dit moeilijk vind. Ook al is leeftijd maar een getal, ik vind het moeilijk om met mensen die veel ouder zijn af te spreken, omdat ze er zo graag voor mij willen zijn. Of nieuwe mensen die ik nog niet genoeg ken, en alleen mijn verhaal van het beeldscherm kennen. Ook al kunnen ze wellicht iets voor mij betekenen, ik vind het moeilijk om nieuwe vrienden te maken momenteel. Mijzelf kwetsbaar durven opstellen is in real life het moeilijkste wat er is, al helemaal tegenover nieuwe mensen. Ik ben nou eenmaal gewend om mij dan beter voor te doen, en kan daar moeilijk vanaf stappen. Slechts bij enkele vrienden waarbij ik mij heel erg vertrouwd voel kan ik dat inmiddels een beetje. Voor sommigen is het misschien makkelijker bij vreemde mensen, omdat die je toch nog niet kennen, maar ik kan echt pas het achterste van mijn tong laten zien bij een diepgeworteld vertrouwen, vaak verbonden aan een vriendschap. Mede hierdoor zie ik zo onwijs op om mijzelf bloot te gaan geven in de setting van een groep.

Kerst viel mij in ieder geval zwaar en ik voelde mij de dagen daaromheen erg eenzaam. Ik typte zoiets geregeld afgelopen jaar (in plaats van kerst een ander moment), en veel mensen zien dit wellicht als een oproep voor aandacht, voor een knuffel of een nieuwe vriendschap. Online allemaal zeer welkom, maar in het echt heb ik moeite om deze nieuwe vriendschappen aan te gaan, hoe lief aangeboden ook. Het lijkt misschien een paradoxale contradictie, maar ik heb gewoon moeite met het vertrouwen van nieuwe mensen, om mijn hart bij deze mensen te luchten of om op al diens vragen en adviezen in te gaan. Mensen voelen zich hierdoor persoonlijk beledigd, vinden dat ik dan ook niet mag klagen en snappen er niets meer van. Nu ik het zelf opschrijf vind ik dat ook helemaal niet zo raar, maar het maakt me wel verdomde eenzaam, omdat ik het niet anders onder woorden kan brengen. Het lijkt nu misschien op een sociale fobie, maar ik denk dat het meer in kenmerken van de vermijdende en afhankelijke persoonlijkheidsstoornis zit.

Ik heb eigenlijk altijd wel geroepen dat ik in mijn leven het meest tevreden was over mijn sociale leven. Ik heb een aantal zeer goede vrienden die ik volledig vertrouw en een aantal leuke mensen om mij heen waarmee ik goed lol kan hebben. Ik heb dus eigenlijk niets te klagen. Ik moet echter zeggen dat het een moeilijk jaar was dit jaar, ook voor vriendschappen. Twee hele goede vrienden zaten in het buitenland, en de ander verloor zijn vader. Het zijn denk ik mijn drie beste vrienden, waarmee ik ook wel eens ruzie heb gehad, maar waarvan ik er heilig van overtuigd ben dat ik deze vrienden eeuwig zal houden. We hebben namelijk al zoveel doorstaan. Helaas kon ik dit jaar dus ook iets minder op hen terugvallen als waar ik eigenlijk behoefte aan had.

Aan het groepje vrienden dat daarachter komt ligt een haat-liefdes relatie ten laste. Ik kan soms onwijs kwaad worden als ik meer dan twee maanden niets van deze mensen hoor, juist omdat ik dit jaar zoveel bevestiging van hun nodig heb. Relaties, werk en niet weten hoe met mij om te gaan of mij te zuur en te negatief vinden zijn hier allemaal logische redenen voor, maar het neemt niet weg dat deze vriendschappen dit jaar vrij moeizaam verliepen. Tegen één vriend heb ik intern daarom al gedag gezegd, al 7 maanden niet meer gezien en heb het gevoel dat het contact steeds van mijn kant moest komen, waar ik niet zo goed mee om kan gaan gedurende mijn depressie. Van twee andere vrienden zou ik ze eigenlijk het gehele jaar bij het groepje “vrienden voor altijd” zetten, ware het niet dat ik nu boos op ze ben en vind dat excuses/verklaringen uitblijven voor iets wat reeds is gebeurd. Ik merk dat ik daarom erg geïrriteerd ben en ergens het niet kan opbrengen om deze vrienden voorlopig te zien. Ik duw als het ware deze vrienden nog verder van me af, maar wat er is gebeurd is even te moeilijk om mee om te gaan.

Voor de rest heb ik louter vrienden waarmee het leuk is als ik ze zie, of die heel af en toe een lief appje sturen, maar die zich vooral ook afzijdig houden het gehele jaar. Ik heb ze misschien 1 of 2 keer gezien, sommigen iets vaker, maar het kan ook maanden stil zijn of alleen een berichtje zijn als ze iets nodig van mij hebben. Enkele uitzonderingen daargelaten, maar het zijn gewoon vrienden die vooral hun handen vol hebben aan hun eigen relatie, een baan, hun naaste familie en hun allerbelangrijkste vrienden.

Hoe is dit exemplarisch?

Ik kan gewoon minder een beroep doen op mijn allerbeste vrienden. Twee hele goede vrienden vlak daarachter kan ik momenteel moeilijk mee omgaan. Mijn naaste familie probeert er te zijn, maar ik merk ergens dat we te verschillende mensen zijn. Kritische reacties op mijn blog en een wat langere tijd zonder therapie zorgen dat ik weer erg ver terugzak. Ik vat alles weer op  als kritiek en mijn productiviteit daalt fors als dat lichamelijke klachten (darmen, misselijkheid etc.) mij veel parten spelen. Op werk hebben alle lieve collega’s vakantie of nog erger zijn voor langere tijd op verlof of hebben zelfs ander werk gevonden. Het is exemplarisch, omdat ik zo graag wil en het probeer, maar er toch steeds dingen weer wegvallen. Dat was al zo met rijden, met het redden zonder therapie, het redden zonder intensievere therapie en nu dus weer met de mensen op werk met wie ik al een band heb opgebouwd. Ik voel mij even onbegrepen door iedereen, maar bouw ook een dusdanige muur om mij heen, dat niemand er voor mij mag/kan zijn. Ik weet dat ik het zelf doe. Maar misschien doe ik dat al het gehele jaar of langer. Vriendschap in een exemplarische tijd, deze blog geeft maar weer eens aan welke invloed de zwarte bril van depressie/dysthymie heeft op mijn blik op 2015 of op mijn vrienden. De paradoxale contradictie van mijn vriendschappen is echt.