Ik heb mijn beide ouders nog, ze zijn ook nog bij elkaar. Ze houden veel van me. Ik heb een lieve zus, die een vriend heeft en die uitgebreid hebben gekookt voor mijn ouders en mij. We vierden het in het huis van mijn zus en mijn zwager. We deden cadeautjes en daarbij vielen mijn cadeautjes erg in de smaak, ook al zat er een dubbele bij met een ander, maar daar kon ik niets aan doen. Het was allemaal ruilbaar. Wat ik kreeg was ook naar tevredenheid; wedstrijd van Feyenoord, nieuwe pannen, ander keukengerei, nieuw tostiapparaat, ladenkastje, lief kaartje met een keuze, wielershirtje, rituals, kortom ik ben erg verwend.
Er was geen ruzie. Ik kon beide kerstdagen uitslapen. We hadden goede gesprekken bij het diner dat ongeveer van 6 tot 12 uur duurde. De gerechten waren erg lekker. Ik kon uitgebreid vertellen over mijn werk en kon it doen met veel enthousiasme. We hadden het tijdens de cadeautjes kort over mijn depressie, omdat ik mijn moeder ook het boek had gegeven: “redenen om te blijven leven” van Matt Haig, dit viel in goede aarde. Daarnaast heeft mijn vader mijn cadeautjes met de auto gebracht naar Nijmegen, zodat ik deze niet in de trein hoefde mee te slepen. Daarnaast hielp die nog met enkele klussen, omdat ik immers ook twee linkerhanden heb. Ach, zo slecht was deze kerst nog niet. Daarna kon ik lekker op de bank ploffen en wat voor mijzelf doen, beetje voetballen en darts kijken. Nee, dit was best een prima kerst.
Het was kerstavond en ik was in de regen weer op de fiets op weg naar mijn ouders. Zeiknat de trein in met allemaal spullen en grote cadeaus. Het was erg onhandig dat ik nog steeds geen auto had, zelfs nog geen rijbewijs. Zo kon ik ook geen hardloopspullen meenemen. Mijn vader kwam mij halen van het station. We aten chili con carne, maar mijn ouders hadden het al gegeten, ik kwam immers pas om half 9 thuis en had dit niet echt tijdig gecommuniceerd. Zo zat ik kerstavond ongezellig alleen aan tafel mijn onfavoriete gerecht Chili con carne te eten, mede doordat het vaak darmklachten oplevert. De kans was groot dat mijn prikkelbare darmsyndroom toch wel veel zou opspelen tijdens alle lekkernijen met kerst.
Na het diner had ik geen zin om het ladekastje te bekijken dat mijn ouders voor mij hadden gekocht. Nee ik was lekker ondankbaar, en dit kwam natuurlijk op behoorlijk wat commentaar te staan. Wat irritante berichtjes op de app en grindr herinnerde mij opnieuw aan het feit hoe triest mijn liefdesleven altijd al is geweest en dat ik toch nooit echt gelukkig ging worden als homo. Daar was ik nog eens aan herinnerd op een feestje anderhalve week terug, toen twee vrienden ervan door ging met een jongen die ik wel interessant vond. Twee vrienden, huh? Ja, de verhalen uit de gay scene moeten soms bevestigd worden. Het zorgt er mede voor dat ik totaal geen zin meer heb om met deze vrienden oud&nieuw te vieren en/of om dat in een gay aangelegenheid te doen. Veel alternatieven zijn er alleen niet, dus de kans dat ik dan gewoon alleen op de bank eindig, net als deze tweede kerstdag, is best groot.
Enfin, op de eerste kerstdag kon ik redelijk uitslapen en had ik totaal geen zin om op te staan. Met tegenzin ging ik er toch maar het beste van proberen te maken. “Cadeautjes inpakken, mijn god, dat kan ik ook al niet, lelijk scheef knippen en plakken” ging er door mijn hoofd. Tevens zaten er in mijn colbertje allemaal vlekken, maar had ik natuurlijk geen andere meegenomen uit Nijmegen om aan te doen. Rond half 2 richting mijn zus, alwaar de fotoboeken lekker werden gepresenteerd met foto’s van alle mooie reizen van het afgelopen jaar. Er werd gepraat over hoe logisch het was dat je iedere dag je auto gebruikte. Nee, de onderwerpen die voor anderen zo waar en logisch zijn, zijn voor mij zo moeilijk, en hoewel anderen het nog veel zwaarder hebben, voel ik dat allemaal niet. Nee, ergens ontstond er daarom weer een gevoel dat ik het daardoor toch niet verdien om te leven.
De middag vorderde en de ergernissen en negatieve gedachtes werden groter. Wanhopige appjes bleven onbeantwoord. Irreële gedachtes spoken door mijn hoofd: “Iedereen heeft het natuurlijk fijn met zijn familie, vrienden of relaties met kerst”, al hoor ik later ook verhalen van hele heftige kerstmissen. Het zorgt voor een schuldgevoel bij mijzelf. “Waarom heb ik niet kunnen genieten van al het moois om mij heen. Zoveel lieve mensen die om mij geven, zoveel geluk dat ik iedereen nog heb.” Toch kan ik alleen maar klagen en het negatieve zien. Ik hoor te beseffen hoeveel geluk ik eigenlijk heb hiermee, maar ondertussen kan ik alleen maar klagen en voel ik mij daardoor de meest nare persoon op aarde.
Mijn vader pakt voor iedereen een cadeau, maar vergeet mij. Mijn vader maakt een seksistische opmerking over een vrouw, en verwijst naar mij of ik dat wel eens zei tegen een dame, om daarna gelijk zijn excuses te maken vanwege mijn homoseksualiteir. Er worden opmerkingen gemaakt over tatoeages en piercings en iedereen vindt dat ze hier een veroordelende mening over mogen hebben en dat ik er niet zo tegen moet ageren. Mijn zus ergert zich aan hoe fel ik hierin ben. Het zijn allemaal seinen van hoeveel ik verschil met mijn familie, of die mij doen denken aan pijnlijke herinneringen/situaties uit het verleden. Als mijn familie dit leest zullen ze vast zeggen dat het allemaal niet zo was bedoeld en dat ik te heftig hierop reageer. Helaas voelt het voor mij echter anders.
Hoe later het wordt, hoe meer iedereen naar elkaar toe trekt en ik mij 5e wiel aan de wagen voel. Ik trek mij meer terug, kom nog in een intrigerend app gesprek terecht en kan heel moeilijk in slaap komen. Het kussen, matras en licht in de kamer zorgen voor een slechte nacht. Ik blijk mijn tandenborstel en gel vergeten te zijn en dus begint 2e kerstdag bagger. Ik krijg steeds meer last van mijn darmen en mijn vader en ik gaan de rest van de dag klussen Ik moet dankbaar zijn dat mijn vader dat voor mij doet, maar het gaat wederom niet zoals het moet gaan en het leidt weer tot irritaties en schelden, omdat een lamp ophangen weer 1,5 uur duurt. Aan het ongelofelijke lawaai van mijn wasmachine, aan dat mijn oven ervoor zorgt dat de gehele stroom uitvalt en het missen van het goede gereedschap op planken op te hangen, kan niets meer worden gedaan. Oudjaarsdag opnieuw een dag klussen, veel leuke afspraken heb ik die dag toch niet gepland.
Uitgeput plof ik op de bank om 8 uur, met een eenzame 2e kerstdag diner met een kop soep en een zak chips. Ik zie een Nederlandse darter en mijn clubje Arsenal kansloos verliezen. Er zijn grotere rampen, maar voor mij voelt het weer even niet zo. Het zegt misschien alles over kerst 2015, of over geheel 2015. Naast wat kleine sociale afspraken zullen de komende dagen nog eenzaam zijn, het schijnt er allemaal bij te horen. Ik schrik weer van mijn eigen gedachtes en waarom ik dit allemaal doe….
Het bovenste verhaal is het verhaal hoe de buitenwereld het ziet, hoe mijn familie het zag en dat ik vertelde als vrienden er naar vroegen en is objectief gezien de waarheid. Het onderste verhaal is hoe ik het voelde, hoe het zich in mij afspeelde en mijn (subjectieve) waarheid. Het feit dat het onderste deel 3x zolang is als het bovenste geeft aan waar ik de komende maanden nog erg aan zal moeten werken. Werken voor een gelukkiger kerst 2016, dat is misschien het doel. Al moet ik zeggen dat ik er niet aan moet denken dat er nog een kerstmis komt….
Ondanks dat het bij jou nog een stuk heftiger is, herken ik er wel veel in. Ook hier hele lieve ouders, lieve zus met leuke vriend, objectief een hele leuke avond. Genoeg om dankbaar voor te zijn. Toch ook regelmatig het ‘vijfde wiel aan de wagen’ gevoel.
In elk geval ligt de kortste dag weer achter ons, op naar het voorjaar :-)
Jeeeemig Tommie… Wat een shitkerst, voor hoe je het beleeft en dat is net zo goed objectief ( want iedereen beleeft dus alles is objectief en tegelijk subjectief). Wat verschrikkelijk naar dat je deze beleving moet dragen, voelen.
Ik zou je even tegen me aan willen trekken, warme knuffel geven ( bij deze digitaal!).
Het is echt helemaal niet ok hoe jouw zus ideaal- kind is en jij zondebok. Dan kunnen je ouders wel helpen en lief doen aan de oppervlakte, maar in de laag eronder ben je eigenlijk gewoon het bokje. Hoe zou je niet zo in de knoop kunnen zijn geraakt…
Lieve Thomas,
Wat me zo .. Verwart…
Na een paar reacties op blogs van je ( die me zooo raken, je schrijft / bent zo openhartig, rauw, lief oprecht) heb ik je gemaild, nadat je je mailadres noemde. Ik heb ook in die mails, net als in mijn reacties op je blog warmte gevoeld en over gebracht en je zelfs ‘vriendschappelijke nabijheid’ geboden, er zijn… Zo iets.
Ik hoorde niets van je. En dacht toen: ‘ dan haak ik maar af’.
En toch steeds lees ik je hunkering naar mensen, aandacht, gezien en gehoord en bevestigd worden.
Hoe kan dat dan..? Dat je op zo’n mail van mij niet ingaat..? Dat je ook niet laat weten waarom ik niets hoefde te verwachten, maar gewoon slordig het links laat liggen… Alsof ik niet een mens ben met gevoel, alsof ik niet wel honderd keer verward zou denken wat dat nou is..?
Want dat deed ik afgelopen maanden.
Kun je het uitleggen?
Ik vind je onveranderd een kanjer in al je geworstel en ik wens je liefde en rust en plezier.
Beste D,
Dank voor je reacties. Ik vind het inderdaad soms moeilijk om in te gaan op reacties, hoewel dat vaak wel beter is, maar ik er niet altijd aan toekom. Ik snap dat je het raar vind dat ik niet op je mailtjes reageerde, maar dat was ook naar aanleiding van wat reacties hier. Het waren ook wel mailtjes van enkele pagina’s lang, en ik vond het moeilijk om daarop in te gaan. Mijn leven is soms druk met werk, therapie en de dingen daarnaast en alles wat verder moet, dat ik niet altijd de tijd en ruimte heb om te reageren. Dat je je dat zo aantrekt is zonde, dat ik niet reageer heeft niets met jou te maken, maar slechts met mijzelf en dat ik niet altijd tijd en ruimte daarvoor heb.
Ik hunker soms inderdaad naar bevestiging en aandacht, maar vaak wel liever van de mensen waarin ik al heb geïnvesteerd. Hoewel ik het erg waardeer dat je je zo richtte tot mij denk ik dat er ook te veel verschillen zijn om echt heel veel voor elkaar te kunnen betekenen. Dat bleek bijvoorbeeld al eerder met reacties tussen jou en Angelique, en waarin je wel heel erg inging op alles van mij, dat ik ergens dacht je zegt het tegenovergestelde van mijn therapeute, je weet precies wat voor mij het beste is en wat ik nodig heb. Het deed mij erg denken aan een vriend van vorig jaar, die ook zo was en deed alsof die alle wijsheid in pacht had en mij volledig begreep, en ik daar te veel in mee werd gezogen en wat uiteindelijk tot een groot conflict leidde.
Reageren mag daarom zeker, en je adviezen zijn lief en welkom, ik kan er alleen niet altijd op ingaan en ik hoop dat je kunt respecteren dat ik zo ben. Mocht je je hierdoor toch te veel geraakt voelen, en mij dit kwalijk nemen, mijn excuses dan hiervoor. Ik hoop voor jou in ieder geval ook een warm, fijn en liefdevol 2016.
Hallo Thomas,
Dank je wel.
Je hebt een heleboel voor me ingevuld en ik snap dat je door dat beeld niets te halen hebt.
Dat is jammer, voor jou ook, maar goed dat is ook wat je kan of niet kan en prima.
Wel erg jammer en eigenlijk niet erg lief is dat je het nooit hebt gedeeld. Ik had dat wel even mogen weten, zodat ik weet met mijn betrokkenheid waar ik aan toe ben.
Misschien moet je ook niet steeds om aandacht roepen in alegemene termen: “iemand…..” Maar ” een van mijn bekenden”
Dan voorkom je dit, want het is erg naar steeds te lezen dat niemand aan jou zou denken, terwijl mensen dat wel doen.
Ik ben niet iemand die denkt te weten hoe het zit, bijalles waarmee ik meedacht om te helpen, zei ik steeds ” maar alleen jij weet of het zo is of niet” maar goed, dat is dat invullen.
Zonde hoor… Als je dit bij mij doet doe je dat ook in andere situaties en wat gooi je danveel liefde en kansen weg.
Zet hem op!
Eej Tom,
Ik vind je echt te lief om je met zo n gevoel achter te laten, want je interpreteert mijn woorden verkeerd. Ik ken je door je blog kwa dat ik weet dat je gevoelig bent en nu echt niet gebaat bent bij koude, harde, kritische noten. Buiten dat ik niet koud, hard en kritisch ben geef ik je zulke feedback ook niet! In al mijn reacties lees je dat ik positieve gevoelens heb bij je persoon! Ik schreef hier boven over je gedrag en wat ik erover teruggaf komt met de boodschap dat het onhandig is en pijn doet bij de ander (mij, in dit geval).
Iemand op twitter schreef aan je dat hij het wel een goed bericht vond, ik denk dat die het iets beter las zoals het bedoeld is. Maar ik begrijp je onmacht hierin op dit moment en ik vind dat zo jammer. Ik gun je zo dat je het cadeau van liefdevol contact zou kunnen zien.
Niet dat ik dat moet zijn, maar zoals ik zei en je in je nieuwe blog ook aangeeft, als het bij mij niet lukt lukt het vaker niet.
Je zet heel veel moois bij het oud vuil en je snakt er zo naar. Maar als het onmacht is, is het dat…
Dus asjeblieft lieve Thomas, in mijn reacties zit geen boosheid, geen verwijt, geen afkeur, geen afwijzing.. Wel wat het met mij deed, want ik heb ( helaas) wel gevoel.
Ik vind echt dat je even had kunnen laten weten dat je niets wil of kan met email contact. Omdat het pijn doet dat ik maar wachtte en het niet snapte en je juist om contact roept steeds. Maar ik ben niet boos ofzo… Ik snap ook dat het misschien vermijden is en bij jou hoort nu.
Je nieuwe blog is wederom schitterend, al wou ik dat je dat niet hoefde schrijven ( voor jou). Ik snap het nog iets beter. Dat niet kunnen vertrouwen, en vermijden. En toch… Je bent zo lief en oprecht. Kon ik je echt maar even omarmen…
Als je zo open en mooi blogt, dan is je doel toch ook om gevoel op te roepen bij lezers..? Ik ben zo n zacht ei dat in ieder geval gevoel ontwikkelt door inleven en meeleven. Ik kan zo n echte en pijnlijke blog niet als een krantje lezen. Ik voel de mens erin die het schrijft en het meemaakt. Je schrijft geen fictie, of vermaak…
Het rare is natuurlijk dat het eenzijdig is. Jij blogt, ik lees…
Hallo Thomas,
Op Twitter noemde ik je ‘een beetje een drama queen’. Zo komt het voor mij over omdat je daar 1 op 1 zegt wat je voelt. In 140 tekens is natuurlijk ook weinig ruimte voor nuance. ;-) Hier laat je zien dat je echt wel in de gaten hebt dat je gevoel wordt gekleurd door je dysthymie. Ik weet uit eigen ervaring wat dyshymie met je kan doen, maar herken je boosheid en frustratie een stuk minder. Dat zal een hoop energie kosten. Ik hoop dat je die energie in 2016 kunt gaan inzetten voor je therapie en dat kerst 2016 er een stuk beter uit zal zien voor je.