Ik had nog tonnen inspiratie om over te bloggen, maar het ging verrassend goed met mij de afgelopen dagen. Dat betekende hard werken, gewoon hardlopen, borrelen, of juist op een moment voor mezelf kiezen en afzeggen zonder een al te groot schuldgevoel. Al die dingen die ik meemaakte of kwijt wilde, ik kwam er gewoon even niet aan toe. Ik was te druk op werk, ik was te druk met het beantwoorden van mail en met adreswijzigingen doorgeven, ook al ben ik al 6 weken verhuisd. Maar alles lijkt eindelijk op de rit, toch nog maar even een blogje voordat de kerstavond invalt…

Of ik nu meer zin heb in kerst, nu het best goed gaat? Nee, wat een ellendige feestdagen zijn dit zeg. Niemand heeft het ergens anders meer over, doorwerken kan niet eens, en er wordt ook nog soort van je verwacht dat je blij en gezellig gaat doen met je familie. Met vrienden, alla, maar met mijn familie? Die mij constant herinneren aan de dingen die ik niet heb. Baanzekerheid, relatie, vette vakantieplannen en zorgen om mij en dat ze nog blij zijn dat ik toch ben gekomen. En ik weet dat mijn familie het beste met mij voor heeft, en ik zal zo mijn best doen met cadeautjes, met knuffels en liefde, met een uitgebreid dinner en met constant mensen om mij heen. Je kon mij net alleen met moeite wegslepen op het werk, het ging net best lekker. Waarom mogen we onze vrije dagen niet gewoon zelf invullen, maar moet dat per se rond een christelijke feestdag. Nee, van mij had het niet gehoeven, maar lieve bloglezers, geniet maar lekker, het ga jullie goed!

Zo, dat klonk weer even zuur. Misschien komt het doordat ik zelf echt had gehoopt met kerst zekerheid te hebben over wanneer ik een intake zou hebben in Lunteren, maar behoudens een ontvangstbevestiging weet ik nog niets. Gelukkig vandaag wel gehoord dat ik met zekerheid op het werk wordt verlengd voor 32 uur in de week tot eind februari. En dat er dan nog genoeg mogelijkheden zijn om mij te verlengen, gezien ik nog in fase A zit en pas in april in fase B kom en dat ze mij dan nog maximaal 6 contracten kunnen aanbieden binnen 4 jaar. Nee, de flexwet geldt niet voor mensen in een payroll-constructie, kortom die flexwet en werknemers meer in vaste dienst nemen is echt een farce.

Werk gaat dus best lekker en draai ik best fijn in, al moet ik zeggen dat ik de afgelopen weken wel afscheid heb genomen van heel veel lieftallige collega’s. Die collega die ik ontmoette bij de psycho en voor wie ik heel veel respect heb en met wie ik hele openhartige gesprekken voerde. Of die collega met wie ik altijd samen zat, maar die vanaf 1 januari een nieuwe uitdaging heeft gevonden. Of die collega’s met wie ik kon ouwehoeren, maar ook mijn blog kon laten lezen, één voor één gingen ze allemaal weg. En dan de leidinggevende die mij al eens uit bed trok tijdens depressieve dagen voor een wandeling en tegen wie ik alles kwijt kon. Die ging tijdens deze donkere dagen ook lekker naar haar vriend in Nieuw-Zeeland, en is over twee maanden pas terug. Een stukje meer eenzaamheid is er op werk daarom nog wel. Maar bij deze wel een ode aan alle lieve collega’s die er mij dit jaar toch doorheen sleepten.

En wat te denken van mijn vrienden. Waar ik in sommige onwijs teleur werd gesteld, ook nog onlangs, en ik twijfel of ik met deze wel oud&nieuw wil vieren, sleepten velen vrienden mij er juist doorheen dit jaar. Gedurende oud&nieuw zijn er eigenlijk niet zo heel veel alternatieven, waardoor de kans ook best reëel is dat ik oud&nieuw alleen doorbreng. Ergens om heel erg depressief van te worden, maar het is even niet anders. Ik weet dat er vast nog aan mij genoeg zal worden gedacht, want dat heb ik wel gemerkt en gevoeld dit jaar, het is alleen jammer dat ik daar nu met de feestdagen zo weinig van ga voelen en merken.

Nee, ik mag eigenlijk ook niet klagen. Afgelopen zondag zat ik nog met iemand die twee psychoses heeft gehad en nu werkt en woont op een zorgboerderij. En toch kon ik nog zien: wat een mooi mens ben jij. En zo ga ik deze kerst opnieuw in. Genieten van mooie mensen om mij heen, want iedereen heeft wel iets warms of moois in zich. Ik mag dan geen relatie en geen rijbewijs hebben of voldoende progressie hebben gemaakt in therapie. ik heb gelukkig nog wel doorzettingsvermogen, een stukje eigenwaarde en warmte in mijn hart voor de mensen om mij heen. Soms kan ik dat moeilijk uiten, zeker in deze dagen, maar ik ga er wel volledig voor om deze te laten zien.

Het enige voordeel van deze dagen vind ik eigenlijk het WK darts en het Engels voetbal, maar ergens is het ook wel fijn dat heel veel mensen er wel heel erg van kunnen genieten. De twee goede vrienden die in het buitenland verbleven zijn bijvoorbeeld ook weer even in het land en zal ik ergens in komende week ook wel kunnen ontmoeten. Hoe ik daar naar uitkijk is even niet te beschrijven. Misschien is dat wel het kerstmomentje voor mij, deze vrienden gewoon weer even een knuffel kunnen geven en even bijpraten en mijn angsten over Lunteren kunnen bespreken. Ik hoorde recentelijk nog over een suïcide in zo’n groep of over ruzies binnen de groep. Wat ga ik mijzelf aandoen?

Ach jah, het is letterlijk even doorbijten, en vast niet alleen door alle lekkernijen morgen. Ik zal wegkwijnen bij de gedachte van “verplichte gezelligheid” en “het valt vast mee, je mag blij zijn dat je familie er voor je is”. Het is alleen zo moeilijk te voelen, maar lieve blogvolgers, heb een hele lieve warme Kerst, geniet van elkaar, wees lief voor elkaar en zorg dat er wederom ook in 2016 veel liefde en warmte uit je hart komt. En veroordeel niet, maar sluit binnen, want achter de meest zure zielen schuilen stiekem ook hele lieve mensen. En ik, ik kan dat een heel klein beetje weten…

Happy Christmas mensen <3.

Wees lief voor elkaar, maar vooral voor jezelf.