Moeilijke gesprekken…

Ik had dit jaar al het gesprek met mijn huisarts waarin ik moest vragen om antidepressiva. Ik had dit jaar al het gesprek met mijn therapeute met het antwoord op dagbehandeling. Daarna had ik het gesprek met nog over de keuze waar ik in dagbehandeling ga. Ik had dit jaar al het gesprek met mijn rij-instructrice, waarin ik een week voordat ik op examen opbiechtte over mijn depressie en dat ik met antidepressiva was begonnen, om vervolgens datzelfde moeilijke gesprek te voeren met het cbr. Ik had dit jaar het moeilijke gesprek met mijn ouders, over al mijn gedachtes en gevoelens, de wrok en rancune, maar ook de liefde en respect jegens hen, maar dat ik alles nog heel moeilijk vond en ik had het gesprek met mijn werkgever…

Ook aan mijn baas vertelde ik uiteindelijk over mijn depressie, over mijn langdurige therapie, dat ik soms niet meer kon, dat ik last had van zulke moeilijke gedachtes in mijn hoofd en dat er iedere week zoveel zware gesprekken op mij te wachten stonden. De heftige therapie met episodes naar vroeger, de gevechten in mijn hoofd met de gedachtes dat ik er niet mocht zijn, dat ik toch nooit gelukkig ging worden en die vooral zeiden dat ik alles verkeerd deed, dat ik een complete mislukkeling was en dat ik er maar beter mee op kon houden.

De eerlijkheid en oprechtheid was nodig in een erg onproductieve periode, en waarin ik al trots was als ik om 11.00 op het werk was en 3 mailtjes stuurde op een dag. Ik moest die confrontatie aangaan met mijn directe leidinggevende en de andere leidinggevende waaronder ik veel werkzaamheden verricht. In aparte moeilijke gesprekken zat ik daar aan tafel en vertelde ik hoeveel moeite ik had met het overlijden van Joost Zwagerman of met mijn donkere kant, en met alle moeilijkheden bij mij en mijn omgeving.

Die openheid verspreidde zich en inmiddels weet vrijwel iedereen in mijn omgeving van mijn depressie, mijn persoonlijkheidsproblematiek en over de moeilijke periode waardoor ik het hele jaar en al veel langer ga. Hoewel dit niet voor iedereen direct zichtbaar was, waren steeds meer mensen op de hoogte. Het van mij afschrijven hielp, maar de dagelijkse confrontatie met mensen hiernaar bleef wel eens moeilijk. En toen kwamen daar nog meer moeilijke gesprekken bij, er was namelijk onzekerheid op het werk, mijn contract liep bijna af.

Ik kon nog wel een keer verlengd worden, maar ik wist vanwege de reorganisatie en al de mensen in vaste dienst, ook niet of dit voor mij nog wel mogelijk was. Dat was eigenlijk onzeker voor al het tijdelijke personeel. Daarnaast was mij altijd voorgehouden dat mijn functie als projectmedewerker van tijdelijke aard was en dat ik altijd verder moest blijven kijken. Tevens kwam mijn functie niet meer voor in het nieuwe functieboek. Op 2 november toen alle medewerkers in tijdelijke dienst meer informatie zouden ontvangen zou ik ook horen of ik mocht blijven. En zo vertelde ik al eerder over deze spannende dag.

En van de toezegging van een halfjaar contract na een intensieve therapie. Nu is er morgen wederom een moeilijk gesprek. Over mijn contract per 1 januari, mijn aanmelding naar Lunteren is eindelijk weg, maar ik heb nog geen ontvangstbevestiging, laat staan een datum van intake, laat staan een datum dat de behandeling start, laat staan voor het aantal dagdelen en uren per week. Ik weet dat WW/Ziektewet moeilijk zijn en dat het het handigste is als ik nog voor 1 of 2 maanden wordt verlengd. De mogelijkheden hiervan weet ik niet, maar ik weet wel dat ik de laatste weken vrij stabiel ben en mijn uren wel goed kan maken op het werk. Hetgeen ik ook het liefste zou willen, zolang mijn dagbehandeling nog niet is begonnen.

Of ik dit morgen echter uit een nieuw moeilijk gesprek kan halen weet ik niet. Uitgerekend op de dag twee jaar na het moeilijke gesprek met mijn scriptiebegeleider en tweede lezer tijdens mijn verdediging en dat ik hoorde dat ik een 6 had en het moeilijke gesprek met mijn ouders na deze verdediging van mijn scriptie. Uitgerekend een jaar later na het moeilijke gesprek met de examinator en rij-instructrice, waarin ik hoorde en ook wel wist dat ik gefaald had op mijn eerste rij-examen. Morgen, opnieuw 17 december, hoop ik dat deze voorgaande gesprekken op deze datum geen voorbode zijn voor de uitspraak morgen. Want opnieuw een moeilijk gesprek waar ik al zolang het gevoel van heb dat ik daar onderdoor aan ga. Ik hoop dat het het laatste moeilijk gesprek zal zijn van dit jaar en dat er met een redelijk inkomen en in een mooi traject gewerkt kan worden aan het feit dat ik moeilijke gesprekken makkelijker aankan en dat er minder moeilijke gesprekken zullen volgen…

 

tommie345

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.