En daar is op de late zondagavond toch nog een keer mijn afsluiting van de week! Ik vertelde jullie vorige week al, toen het concept zijn herintrede deed, dat ik had gehoord van mijn leidinggevende dat ze mijn psychische klachten nu erg merkte. Daarnaast vertelde ik over spook verhalen over mensen in loondienst, onnauwkeurige medicijnhuishouding van mijn dokter, Homoseksuele asielzoekers en opvang en over bedankjes na cadeautjes voor collega’s die afscheid namen. Deze week stonden mijn oren opnieuw wagenwijd open, hierbij de belangrijkste dingen die hoorde..

Ik hoorde deze week weer eens veelvuldig; “het gaat beter of niet?”. Ergens dacht ik ook wel een beetje dat het zo was, het was een van mijn meest productieve weken op werk sinds weken en ook in dit weekend heb ik vrij veel kunnen doen. Maar helaas moet ik ook toegeven dat er genoeg dipjes waren, genoeg paniek in mijn hoofd, en erger nog: dat bepaalde lichamelijke klachten weer terug zijn die ik tegen niemand durfde te delen. En toen ik vanmiddag mijn levensverhaal uit typte voor de aanmelding in Lunteren wist ik ook dat ik de dagbehandeling echt door moeten zetten. Ook al voelt het soms of het beter gaat, er is nog gewoon veel intensief werk aan de winkel, maar hopelijk houd ik dit (tijdelijke) goede gevoel nog even vast.

Tevens hoorde ik deze week drup, drup, drup. Een lekkage in mijn gangetje! Gelukkig niet groot, maar de druppels die ik in de nacht hoorde waren wel irritant. Ik moest ook gelijk aan mijn oude lekkage denken in mijn oude kamer. Ik belde gelijk mijn huisbaas en de loodgieter kwam twee dagen later kijken, maar kon helaas niets vinden. Als het weer hard waait en regent moet ik bellen, dan kunnen ze kijken waar het precies aan ligt. Dat kan nooit lang duren in Nederland lijkt mij zo, dus ik houd de telefoon alvast in de aanslag. Die was ik vandaag even uren kwijt, dus sowieso wel goed om hem in/bij de hand te houden.

Voor mijn klachten en het bespreekbaar maken hiervan blog ik dus en kom ik graag in contact met andere bloggers/ mensen met deze klachten, om wat meer begrip te ontvangen en alles te kunnen bespreken. Hiervoor zat ik onder andere in een gesloten facebook groep voor angst/depressie/eenzaamheid en persoonlijkheidsproblematiek. Hier werd prompt een foto in gezet van twee zoenende vrouwen, met daaronder Chinese Potten, houden jullie hiervan (en dan ging het over vuurwerk)? Ik snap de grap, maar ik vind het erg vrouwonvriendelijk en daarnaast houd ik gewoon niet van deze flauwe grappen voor de LHBT-community. Een vrouw die met een andere vrouw zoent is geen lustobject en hoeft ook niet aangesproken te worden met pot. Toen ik hier dus iets van zei, werd mij door de beheerder toegezegd dat veel mensen dit wel konden waarderen. Ik legde uit dat die dat maar in een mannengroep moest doen, of liever helemaal niet, waarna de beheerder hiervan mij prompt ook nog eens uit de groep verwijderde. Ik was boos en kwaad, een beheerder van een grote kwetsbare groep op facebook die mij doodleuk buitensloot en duidelijk niet openstond voor kritiek. Ik voelde mij boos en eenzaam, maar de groep was verleden tijd. Gelukkig heb ik mijn blog en vele andere blogs nog…

Tevens hoorde ik van een vriendinnetje dat ze iemand kende die behoorde tot een vriendengroepje van haar, maar dat ze daarvan niet wist dat die een broer had en pas heel laat daarachter kwam en toen ook hoorde over bepaalde problematiek van die broer. Ik kon mij zoiets nauwelijks voorstellen, ik ken mijn vriendengroepen best wel goed en weet echt wel wie er broers/zussen heeft en meestal hoor ik dan ook wel of er daar dan problemen mee zijn. Maar nu zo denkende is het natuurlijk ook weer niet zo gek. Sommige mensen zijn ook gewoon wat geslotener en soms komen die dingen ook niet altijd ter sprake. Ik zal zelf daarom nog maar eens extra attent zijn de komende periode, want ik wil niet overkomen dat ik van vrienden niet weet wat er bij ze speelt. Ondanks mijn eigen problemen, sta ik nog erg graag open voor de problemen van anderen en hoop ik ze ergens nog mee te kunnen helpen.

Tenslotte hoorde ik op mijn werk op een bijeenkomst voor al het vaste personeel hoe het traject er verder uit zou zien voor deze mensen. Ik verbaasde mij nogmaals over de riante arbeidsvoorwaarden, en vooral riante status van de dienstbetrekking. Ontslag moet natuurlijk beschermd zijn, maar in hoeverre dit voor deze ambtenaren is vond ik redelijk overtrokken. 5 jaar werkgarantie (garantie dat de werkgever werk te bieden heeft) en 10 jaar dat de werkgever actief met je mee zoekt naar een nieuwe baan en bij nog niet gevonden, je gewoon wordt doorbetaald door de werkgever. Zo’n groot verschil met mijn tijdelijke contract zullen wij maar zeggen. Het voelt ergens oneerlijk met het 0-uren contract vanaf over vier weken, maar ik weet ook niet of ik mij zo fijn zou voelen bij zo’n riante status. Ach jah, andere generatie en tijden zullen we maar zeggen.

Tenslotte hoorde ik ook nog over een bizarre mail aan een leidinggevende op het werk, over competitie-opgave voor volgend jaar, een bedankje voor de inzet in de jubileumcommissie van Dito!, een misverstand / kleine fittie waarvan de lucht werd geklaard, een hele lieve collega die ook alweer een nieuwe baan heeft gevonden per 1-1, over social media verslaving op twitter en in de vragenlijst voor Lunteren, over een auto-ongelukje van een collega, over een maand zonder alcohol van iemand, de mooie stellingname van Sylvana Simons in Pauw, een leuke speech en grappig gedichtje bij een 25-jarig jubileum bij een collega en nog veeeeel meer. Maar deze blog is alweer lang genoeg, ik ga op 1 oor, misschien dat die andere oor nog wat hoort wat ik jullie volgende week kan vertellen.