Shit! Morgen een Engels een s.o. Rustig zat ik achter een boek Engels mijn woordjes te leren. Ik stond helemaal niet zo goed voor Engels. Wiskunde was meer een vak voor me, nee een talenknobbel had ik bepaald niet. Een 4.7 vorige week nog voor mijn Frans luistertoets. Veel te moeilijk al die toetsen wat je op vaardigheid moest kunnen, maar waar ik zoals gewoonlijk geen talent voor had. Maar nu deze Engels woordjes stampen zou toch moeten lukken. Allemaal papiertjes gemaakt met op de voorkant het Engelse woordje en op de achterkant het Nederlandse. Het was 21.28 uur. Opeens werd ik geroepen: “THOMAS!, kan je even naar beneden komen?”….

Al verbaasd riep ik terug: “Nee, ik moet nog leren”. “Kom toch maar even naar beneden, wij willen met je praten”. Ik schrok, waar zou dit over gaan? Dat ik mijn kamer niet had opgeruimd had ik nu wel vaak genoeg gehoord of dat ik nooit uit mijn zelf de stofzuiger pakte, in tegenstelling tot mijn zus. Wat verwacht je van een jongen van 16 dacht ik nog, en al niets vermoedend liep ik naar beneden, alwaar mijn moeder op de bank zat en mijn vader in een stoel voor het raam. Ze keken erg serieus, zou er wat zijn? Een bepaalde nervositeit werd mij meester.

“Thomas, we hebben de laatste tijd wat sites in de internetgeschiedenis zien staan. Sommige sites ook met foto’s van naakte jongens daarop. En een forum over homoseksualiteit. Waarom bezoek jij die?”. Een brok werd mij meester. Mijn grootste geheim, hoe had ik de geschiedenis nou niet goed kunnen wissen. Wat moest ik zeggen, ik wist nog hoe mijn vader een aantal jaar daarvoor, over twee mannen die hand in hand liepen, zei: “Zo wordt jij niet he“, waardoor mijn ontdekkingstocht op mijn 12e wel erg werd gestuurd in de richting van het vallen op meisjes.

“Ik weet het niet stamelde ik”, en de tranen kwamen. “Misschien ben ik bi, misschien val ik ook op jongens, ik weet het toch echt niet“. De paniek sloeg toe, hier had ik helemaal geen rekening mee gehouden. Achter de computer was ik misschien die jongen die geïnteresseerd was in jongens, maar ik was nog lang niet klaar om dit iemand te vertellen, laat staan aan mijn ouders. “Hier is internet niet voor bedoelt, Thomas. Je mag een half jaar niet op internet” en ondertussen stamelde mijn vader nog wat over aids. Ik moest harder huilen, net zoals mijn moeder. Mijn moeder sloeg even een arm om mij heen, alwaar ik naar boven vluchtte.

Al boven aan de trap luisterde ik hoe mijn ouders beneden napraatte, dit kon niet zo zijn “hun eigen zoon“. Zo veel homoseksuele trekjes had ik niet en wat als ik op al die feestjes terecht kwam. Misschien was het wel een fase en zou het overgaan, maar wat als die computer gaat naar de Christelijke man die de computer meestal repareerde, zou die dan nog wat terug kunnen vinden van deze ? Licht in paniek vluchtte ik naar bed, in de hoop dat dit allemaal een slechte droom was geweest. Die Engels s.o. kon mij ook niets meer schelen.

Weken en maanden gingen voorbij. Smoesjes voor vrienden waarom ik nooit meer op msn was of waarom ik na school nog bleef hangen in de mediatheek. Er werd totaal niet meer over gepraat tegenover mijn ouders en zo ging het half jaar voorbij. In die zomer ging ik op vakantie, alwaar ik een best leuke jongen ontmoette. Ik was op vakantie met mijn tante, neefje en nichtje, omdat ik geen vrienden had om mee op vakantie te gaan en mijn ouders ook met zijn tweeën een rondreis wilden maken.

Ik sprak nog lang met deze jongen na de zomer, alwaar het uiteindelijk mis ging toen ik 16 jaar was en er wat spannende dingen werden verteld tegen elkaar op msn. Dit leidde er toe dat door zijn vrienden werd verteld dat het allemaal een grap was en gingen ze over tot mij lastig vallen met mijn homoseksualiteit. Terwijl ik een ander gesprek over homoseksualiteit voerde met iemand op msn, liep mijn vader achter langs, en zei die: “wat zijn dit voor gesprekken, wat ben je aan het doen?“. 9 maanden na de confrontatie en nauwelijks een woord erover gewisseld rende ik weer huilend naar boven om onder de dekens te kruipen en weg te duiken in mijn kussen. Ik kon deze confrontatie met mijn ouders niet aan, ik kon dit niet zijn. Op school mochten ze het ook niet weten, al pestte ze mij soms al met het feit dat ik alle cd’s van Westlife had. Mijn pa kwam dit keer mij wel achterna naar boven om op de rand op mijn bed zitten en om te zeggen dat het wel goed kwam.

Ondertussen vertelde ik het wel aan mijn beste vrienden op school, die het veel lichter opvatte als gedacht al kon ik er zelf nog steeds moeilijk mee omgaan. Met mijn vader ging ik wel eens naar wedstrijden van Feyenoord, alwaar die altijd nog wees naar leuke meisjes bij het stadion, ook al was het al een paar jaar later en nog steeds in de hoop dat het een fase was. Bij een gesprek erover met mijn ouders ging het over HOMOFILIE en toen ik zei dat ik dat een naar woord vond, zeiden ze dat als ze erover wilden praten dat ik dan altijd boos werd of altijd over randzaken begon.

Ik ging vervolgens studeren en ook hier kwam ik niet gelijk uit de kast. Op mijn tafeltennisvereniging, nog in Ede, deed ik dit wel, en hier werd er wel redelijk goed mee omgegaan, al was er ook een hele goede vriend die alleen maar kon zeggen “Zie je dat meisje daar?, ooh nee daar let je natuurlijk niet op“. Hier werd ik op den duur een beetje moe van en deze vriendschap strandde daardoor. Ondertussen ging ik wel naar een groep in Wageningen om andere homoseksuelen te leren kennen en ging ik uiteindelijk zelfs op Hojokamp, beide heb ik nooit aan mijn ouders durven te vertellen.

Ik had wel eens een vriendje voor een korte periode, maar langer dan 3 maanden duurde dit nooit. Tot 5 jaar terug, ik vertelde dat terwijl mijn moeder langs kwam in Nijmegen en ze vond dat ik dit zelf mijn vader moest vertellen. En zo deed ik dat op een zondag, brak aan de koffie. “Pap, ik moet iets leuks vertellen. Ik heb een vriend, ik ken hem van mijn studie“. “Ooh, dat is nou eenmaal zo” en weg liep die. En zo bleef ik verbitterd achter. Helaas ging deze relatie ook vlak voor kerst uit en vond ik het verschrikkelijk moeilijk om te zien hoe leuk mijn vader deed tegen mijn zus en haar vriend. Mijn zus, met 6 jaar geneeskunde, hetero, altijd hogere cijfers, en ook nog streberig en was altijd het voorbeeldige voorbeeld dat altijd uit haar zelf een stofzuiger pakte of andere dingen in het huishouden deed.

Ik kon hier nooit tegen opboksen en uiteindelijk vertelde mijn moeder het feit dat ik homoseksueel was tegen mijn zus. Een ruzie een paar jaar terug tussen mij en mijn ouders, tijdens kerst legde gevoelige dingen op tafel en dit jaar zijn er opnieuw confronterende gesprekken geweest. Mijn moeder vertelde het ook wel tegen een aantal zussen van haar en heeft het ook de rest van de familie verteld. Sommige kwamen nog wel met een lieve reactie, en sommigen hadden er iets meer moeite mee vanwege christelijke waarden, maar uiteindelijk staat iedereen er redelijk positief  tegenover, al vind ik het erg jammer dat ik nog steeds nooit heb kunnen zien hoe ze om zouden gaan met een vriend als ik die heb en of ik deze in het bijzijn van iedereen kan zoenen.

Mijn Engelse s.o. haalde ik overigens met een 6 en het is uiteindelijk best goed met mij gekomen. Ik kon vanaf mijn 20e steeds beter met mijn eigen homoseksualiteit omgaan en heb inmiddels bovenstaand verhaal verteld aan meer dan 100 klassen op de middelbare school en ben voorzitter geweest van een homojongerenorganisatie om het anderen makkelijker te maken. Voor mijn ouders is het ook geen issue meer, al ben ik nog steeds een beetje bang voor hoe mijn vader om gaat met een relatie van mij. Ik zelf heb ergens wrok en nog pijn, dat gedurende mijn meest onzekere periode tussen mijn 12e en 16e levensjaar ik niet het gevoel had dat ik mijzelf kon zijn en ik het ook nog weg stopte en mij ervoor schaamde tussen mijn 16e en 20e levensjaar. Ik vind het altijd een smetje aan mijn verhaal dat ik mijn moment niet zelf heb kunnen kiezen. Mijn ouders staan nu qua alles heel erg achter mij en hebben mij in alle levensgebieden altijd wel gesteund. Ze kenden niemand die homoseksueel was en ze wisten absoluut niet hoe hiermee om te gaan. De band hersteld nu langzaam, nu alles inmiddels is uitgesproken. Ik hoop dan ook dat jullie respect kunnen hebben voor mijn ouders in dit verhaal, inmiddels is bovenstaand verhaal al 11 jaar geleden. Toch wilde ik deze coming out nog graag met jullie delen gezien ik het ook al zoveel kinderen in klassen heb verteld. Het verhaal van mijn coming out in ieder geval, nu gelukkig al 11 jaar geleden en ben ik al 11 jaar out en proud mijzelf!