“Ik heb het gevoel dat mijn omgeving alleen maar bezig is met nieuwe banen, nieuwe relaties,  buitenland stages en epische vakanties van volgend jaar.” Een uitspraak die je dikwijls hebt kunnen lezen op mijn blog. Het is duidelijk; ik vergelijk mijzelf veel te veel tot anderen. En ik vergelijk mijn problematiek ook graag met dat van anderen…

Het is absoluut niet de bedoeling om een rangorde te maken tussen welke klachten zwaarder zijn. Toen ik vorige week op mijn blog mijn gang van zaken rondom mijn psychische klachten vergeleek met het proces van iemand met kanker, kreeg ik hier redelijk wat kritiek op, of in ieder geval een aantal opmerkingen dat dit niet met elkaar te vergelijken is. Hierop besloot ik op mijn twitteraccount een pol te houden over de stelling “Depressie is de kanker van je ziel, alleen niemand stuurt je bloemen”. Een kleine meerderheid was het hiermee eens.

Het is natuurlijk geen representatieve steekproef, omdat ik veel volgers heb met een redelijk verband met psychische problemen, omdat ik daar veelvuldig over tweet, maar dit zijn de volgers van mijn blog immers ook. Het neerzetten van psychische problemen naast lichamelijke problemen doe ik om te laten zien welk stigma psychische problemen soms nog heeft. Ik ben er ergens van overtuigd, zonder in de slachtofferrol te willen kruipen, dat lichamelijke ziektes makkelijker geaccepteerd kunnen worden en er makkelijker medeleven is en er naar gevraagd wordt dan bij psychische klachten/ziektes.

Om dit te tackelen ben ik ook deze blog begonnen en wil ik mij ook erg inzetten voor dit thema. Onder meer door mijn sponsoractie voor Fonds Psychische gezondheid bij de zevenheuvelenloop (www.justgiving.nl/tommie345). Ik snap dat het onderwerp kanker misschien wat ongelukkig gekozen is, omdat dit ook vaak een onderwerp is dat wordt vermeden of dat voor sommige erg moeilijk te vergelijken is met elkaar. Ik wil hier best rekening mee houden, maar kan het door mijn vergelijkingszin soms toch niet laten om een vergelijking te maken, omdat ik wil dat iedereen overal over moet kunnen praten en dat er geen onderscheid mag zijn in waar je last van hebt. Alles moet bespreekbaar zijn wat mij betreft.

Aan de bovenstaande vergelijkingszin moet ik echter wel wat doen. Een deel komt denk ik van mijn ouders, die zodra ze ergens op een vakantieplek waren altijd op zoek gingen naar de mooiste hotelkamer, mooiste plek op de camping etc. en deze zichzelf dan wilde toe-eigenen bij de receptie. Of de vergelijkingen met mijn zus die beter presteerde, of wat ook vaak in de klas gebeurde, bijvoorbeeld bij het oplezen van cijfers. Of het zal een deel aanleg zijn geweest, maar kortom ik vergelijk mijzelf veel te veel.

Bij rijlessen wat het gemiddelde is of hoeveel lessen vrienden hebben gehad. Bij mijn studie hoelang anderen er over deden en natuurlijk wat voor cijfers ik kreeg en hoe mijn scriptie verliep. Altijd vergeleek ik mijzelf in een negatieve manier met anderen hierin. Terwijl ik ook positiever kon vergelijken, met het feit dat ik bijvoorbeeld drie jaar voorzitter ben geweest van een homojongerenorganisatie en weinig anderen dat mij hebben nagedaan. Dat ik 4,5 jaar vele klassen heb voorgelicht, en een erg professionele houding had tijdens vergaderingen met erg veel kritische vragen, ook dat deden vele mensen mij niet na.

Maar nu doe ik het natuurlijk toch weer, mijzelf vergelijken met anderen. En een groot deel van mijn klachten hebben daar eigenlijk mee te maken. Ik moet gewoon leren accepteren dat ik iets minder talent heb voor rijden, en dat dit financiële consequenties heeft is jammer maar niets aan te doen. Daarnaast moet ik gewoon accepteren dat sommige vrienden in tafeltennis mij voorbij zijn gegroeid en dat ik nou eenmaal niet zo talentvol ben, maar dat het desondanks nog wel een leuk spelletje blijft.

In theorie is mij dit in individuele therapie al steeds duidelijker geworden dit jaar. Desalniettemin kan ik het vaak niet omzetten in de praktijk. Bij vrijwel alles zet ik mijzelf nog steeds neer in vergelijking tot anderen en al helemaal als ik hierzelf het slechtste uitkom. In het werk dat ik heb, in mijn ervaring met relaties, in beste vrienden hebben, in huisvesting, rijlessen, sporten, studieresultaten, noem maar op. Natuurlijk is een bepaalde vorm van vergelijken hartstikke normaal, immers wil je toch voor hetzelfde werk hetzelfde verdienen, zeker als vrouw vergeleken met een man. En wil je als homo gewoon dezelfde rechten hebben als hetero. Dus vergelijken zit in ons bloed, en is hartstikke normaal.

De vergelijkingen met anderen die ik zelf maak in mijn persoonlijke doelen en persoonlijke ervaringen moet ik echter wel zien te tackelen. Het maakt niet uit dat ik over een bepaalde taak soms wat langer doe, dat sommige mensen hogere cijfers halen en een betere baan. Ik heb nog voldoende ambities en mijn snelheid en prestaties mogen er ook gewoon zijn. Ook al beweert alles in mijn hoofd van niet, één van de belangrijkste doelen in dagbehandeling gaat zijn om het accepteren van mijzelf, ongeacht wat mijn omgeving vindt en doet. Dan zie ik vanzelf vast ook wel weer mijn goede eigenschappen en kan ik mijzelf vergelijken met, bah die Thomas van toen, die vergeleek zichzelf alleen maar op een negatieve manier. Die vergelijking wil ik na de dagbehandeling dan nog wel maken, tussen de Thomas van toen (nu) en de Thomas van dan….