Maandag hakte ik de knoop al min of meer door en gisteren deelde ik het mede tegen mijn therapeute. Na behoorlijk wat gesprekken met vrienden hierover, moest ik het toegeven, ik moest mijn angsten aangaan: ik heb gekozen voor Lunteren. En zo werd er gevraagd of ik opgelucht was met mijn keuze. Ooh, ja opluchting, die emotie die ik niet kende, en ook gisteren en vandaag totaal niet landde.

Vraag je aan een kanker patiënt of die opgelucht is dat die weet in welk ziekenhuis de bestraling begint? Misschien, maar de ziekte is daarmee nog niet weg, plus je weet dat gedurende de bestraling dat je er zieker van kunt worden en dat het dus nog verder achteruit kan gaan. Bovendien is er nog veel onzekerheid over wanneer, het aantal bestralingen, je werkzekerheid daarnaast, je inkomen, en de dagen daarvoor waarop je misschien wel nuchter moet zijn of je zo bang bent voor alles wat je te wachten staat.

En hoewel ik vind dat lichamelijke en psychische klachten totaal niet te vergelijken zijn, denk ik dat de last op je schouders, de hoeveelheid last die je hiervan ervaart soms wel met elkaar kan overeenkomen. En zo gebeurt opnieuw na een besluit waar ik al bang voor was, namelijk dat alles in mijn hoofd gaat ageren tegen dit besluit. Je was gisteren nog op een ALV met allemaal kritische vragen, je bent op het werk, kan nog best je zegje doen, hebt gekookt en gegeten en was gedraaid en opgehangen, waarom in godsnaam ga je straks hele dagen in een groep doorbrengen om over jezelf te praten, therapieën volgen waarin je niet gelooft (mindfullness achtig, beeldende en creatieve therapie), corveetaken daarnaast te verrichten waar je zelf thuis ook al je hoofd aan vol hebt en om daarbij ook nog je ouders en anderen met allemaal pijnlijke gedachtes en gevoelens moet confronteren.

En Lunteren, dichtbij je ouders, dan zal je daar vast naar uit gaan wijken. Of die reistijd, begint al om 8.30, dat betekent door de verbinding rond 7.00 de deur uit, terwijl ik tot nu toe al mozes moeite moet doen om rond 7.30 mijn bed uit te komen. De darmklachten die afgelopen dagen er zo waren en die altijd erger zijn als ik heel vroeg op moet, zullen dan alleen maar een grotere rol spelen. En wat te denken van vele dagen, gesprekken met je ouders erbij, de angsten en gedachtes. Hobby’s daarnaast moeten opgeven, keuzes maken in zoveel. Vakanties, mogen en kunnen die? Ik heb geen enkele notie, maar er moet nog zoveel gebeuren.

Allereerst de aanmelding alleen al. Ik moet het secretariaat bellen, en als ik iets haat is het een vreemden hierover bellen. Dan moet ik telefonisch mijn hulpvraag vertellen en daarna moet ik mijn huisarts bellen voor een concrete doorverwijzing, of ik niet al genoeg stress en angst in mijn lijf heb. Dan krijg ik dus post thuis gestuurd met de vragenlijsten, die komen eerst bij de gezamenlijke brievenbus van mij en mijn huisbaas en dan legt die de post voor mij klaar. Lekker fijn, staat vast een groot logo van de GGZ op en ook al mag mijn huisbaas helemaal niets, in de eerste ontmoeting met mijn huisbaas ging ook al genoeg mis. Er moet dan ook een compleet levensverhaal uitgeschreven worden voor de aanmelding, als dat het mij vast weer genoeg postzegels kost om terug te sturen. Ja, het hoort erbij, zeggen vrienden. Maar voor mij zijn het allemaal zulke grote beren die de weg voor mij versperren.

Deze week moet ik ook alweer beslissen of ik competitie wil spelen komend seizoen, er wordt mij alweer geappt of ik hier aan mee ga doen. Daarnaast moet ik dingen in gang zetten voor inkomen en werk vanaf 1 januari. Tevens moeten nog steeds dingen geregeld worden op het adres van mijn oude huis. Een collega is vorige week hier ter plekke in elkaar gestort, waarschijnlijk wegens drukte en spanningen op allerlei gebieden. Ik vrees dat ik daar ook bijna rijp voor ben.

Maar het gaat allemaal door. Nee er valt geen last van mijn schouders met deze keuze of er is opluchting. De weg staat vol met een hele kudde beren die het WNF met miljoenen euro’s zou  willen beschermen. Helaas is dat WNF er alleen niet, en moet ik mijzelf een weg banen door deze kudde beren. Ze vallen mij aan, en allemaal willen ze iets van mij voor mijn gevoel. “Ik moet nu van de competitie weten”, “Kan jij je verwachte inkomen opgeven voor 2016”, “Wil je voor mij eens kijken naar dit” en “vergeet niet dit deze week te declareren he” vechten allemaal op de eerste rij, laat staan de beren achteraan die pas echt groot en sterk zijn en die mij zullen confronteren met moeilijke gesprekken met mijn ouders en met allerlei enge, grote stappen. Vrienden vragen of ik opgelucht ben en reageren vervolgens niet meer echt als daar een NEE uitkomt. Ik zal de grootste kudde beren zelf moeten doorstaan. Gillend wegrennen kan niet meer, maar mijn god wat is het eng om die hele kudde beren voor mij te zien.