Ik voelde het woensdag insluipen. Het gevoel tijdens de musical. Ook al was mijn blog overwegend negatief de afgelopen weken, ik merkte een duidelijk verschil met sinds woensdag, toen het nog negatiever werd. Misschien kwam het door de eenzaamheid die daar opeens was. Misschien kwam het doordat de optie van dagbehandeling nu zo concreet en eng dichtbij kwam. Misschien kwam het door mijn maagkrampen die opnieuw erger opspeelde. Maar misschien was er ook gewoon geen oorzaak, maar was die nare moeheid, somberheid, de zin niet meer inzien, opeens weer daar..

Ik verviel weer in oude gewoontes. Appjes met alleen maar negativiteit, niemand aardig vinden, ziekelijk om aandacht vragen, zout op iedere slak leggen en werkelijk iedere taak als het beklimmen van de Mount Everest zien. Toch ging ik werken, speelde ik tafeltenniscompetitie, en was het gisteren weer een hele dag klusdag met mijn pa met daarna nog een etentje. Het was ergens ook te veel. Gedurende het etentje vaak mijn telefoon erbij pakken, om maar niet in de sociale conversatie mee te hoeven doen.

Door mijn blog iedere dag ook wel veel gesprekken over de confrontatie met mijn therapie en behandeling. Ik kan er makkelijk over schrijven, maar praten kost mij soms nog wel een beetje moeite. Het is onwerkelijk naast de gesprekken over vakanties, vrije dagen en alle andere zaken. Het voelt allemaal zinloos. Het constante gevoel er toch alleen voor te staan, het constante gevoel van alles te moeten en het constante gevoel dat niemand mij begrijpt.

Natuurlijk allemaal niet rationeel, maar toch daadwerkelijk aanwezig. Net als de suïcidale gedachtes. Ik was er een tijdje echt minder mee bezig, maar de afgelopen dagen zie ik de zin van het bestaan echt weer niet. Misschien kwam het door de verjaardag van Joost Zwagerman en hoe laconiek Henk Krol hier bijvoorbeeld mee omging. Het komt tot uiting in dat nieuwe huisje dat mij niets scheelt, maar waarvan iedereen zegt, dat is toch wel heel erg fijn en er constant naar vraagt. De adviezen van iedereen en het missen van mijn beste vrienden in het buitenland. Even mis ik die vrienden waarbij ik alleen maar stil hoef te zijn, waar het gewoon even een knuffel is en stilte en dat al voldoende is. Bij mijn vrienden nu is er toch iets meer uitleg nodig en gaat het allemaal niet.

Ik was er ergens ook wel bang dat dit eraan zat te komen. De periode dat sinterklaas (wat ik eigenlijk nooit met iemand vier) en kerst (geen relatie, niet echt zin in de verplichte gezelligheid en samenhorigheid bij familie) en oud & nieuw (melancholisch van opnieuw een jaar waarin het achteruit is gegaan, ik nog bepaalde doelen niet heb gehaald en uitkijken naar 2016, waarin met therapie en dagbehandeling dingen nog zwaarder worden) eraan zitten te komen, ik ervaar december al jaren als een last.

Het was vast te merken op social media, waarin ik weer alles uitte en mijzelf niet in bedwang kon houden. Het was te merken gedurende tafeltenniscompetitie, waarin ik zo gefrustreerd was en heel weinig kon hebben. Het was te merken in het huis, waarin ik het huishouden echt niet aankon en ik echt niet weet hoe ik alle taken moet redden. Evenals in mijn sportschema, dat ik links laat liggen door vermoeidheid en mijn prikkelbare darm klachten. Het was vast te merken in mijn werk, waarin ik weer ziekelijk niet mijn prive telefoon kon wegleggen en de zin van het werk allemaal niet aankon.

Nee, deze terugval valt mij erg zwaar. Ik weet het allemaal niet zo goed, morgen opnieuw een werkdag. De keuze tussen Lunteren en Veghel/Venlo constant in mijn hoofd. Beide kei enge opties, beide met voor- en nadelen en het is lood om oud ijzer. De keuze wil ik komende week echt maken, zodat ik begin januari echt kan starten. Het inkomen dat ik dan nog niet weet. Het uitzoeken welke constructie het meest voordelig is bespreken met connecties van het UWV. De dingen voor mijn verhuizing (gas, water, licht, internet/tv staat nog op mijn naam in mijn oude huis, adres wijzigingen nog nauwelijks doorgegeven, moet nog bij de gemeente etc. en nog steeds zijn niet alle lampen opgehangen etc, maar ben er zelf echt veel te onhandig voor, de taken voor vrijwilligerswerk), drukte voor alles.

Ik heb misschien stapjes gemaakt dat ik hier minder lang in kan blijven hangen, dat ik toch nog dingen onderneem en dat ik toch alweer ben opgestaan. Hoe dit alles voelt en dat het gevoel toch aan mij blijft plakken er alleen voor te staan, zorgt echter nog steeds voor wanhoop. Benieuwd wat vandaag mij teweeg brengt en de komende week. Het is tijd voor lichtpuntjes en positieve updates, maar ik ben bang dat ze verder weg zijn dan ooit. Ik hoop dat er snel een terugval zal komen naar een beter gevoel en dat ik niet verder terugval in slechte gewoontes en destructieve gedachtes. Ik durf in ieder geval de confrontatie aan te gaan met mijzelf, en niet meer alles te ontkennen, dat blijft, daar kan ik in ieder geval niet meer van terugvallen.