Ik wist dat het vandaag moeilijk ging worden. Ik ging vanavond mijn beste bro uitzwaaien voor de komende 7 maanden gaat die op stage naar Manchester. Ik ga hem zo erg missen dat ik wist dat als ik nu thuis zou komen dat ik echt gesloopt zou zijn. Dat het echter zo’n heftige dag zou worden was ik mij vanmorgen nog niet bewust van.
Ik vond het al moeilijk om alleen te zijn in mijn nieuwe huisje. In zo’n groot nieuw bed zonder mensen om me heen. Om geen huisgenoten te hebben. Ergens vond ik het eng/spannend zo in mijn eentje. De nacht was daarom onrustig, ik bewoog een hoop en het deed pijn aan mijn nek en aan mijn rug, van het nieuwe kussen en bed. Het was daarom erg onwennig en ook toen ik wakker werd moest ik erg wennen aan waar ik was.
De gel en scheerspullen kon ik vervolgens niet vinden, dus ging ik zonder maar naar het werk. Het zou ook een spannende dag op het werk worden, al besefte ik dat vanmorgen nog niet echt. Ik was op tijd en had een overleg tussen 9 en 10 uur en ging vrij snel daarna weer terug naar huis, alwaar mijn pa alweer voor de deur stond om nog wat dingen aan mijn nieuwe huisje te doen. En zo dronken we samen koffie, haalde we nog wat dingen van mijn oude kamer en gaf ik zo weer 80 euro uit aan verf en andere spullen voor mijn verhuizing.
En zo kwam ik op 13.15 terug op het werk en ging ik even lunchen met wat collega’s. Om 14.00 hadden we een bijeenkomst voor alle mensen in tijdelijke dienst, veelal via een detacheringsbureau, waaronder ikzelf ook dus. Ik wist niet wat te verwachten, maar de strekking van het verhaal zou worden dat we meer zouden horen over onze toekomst, alle contracten van al deze mensen, inclusief die van mij loopt af op 31 december. En zo was iedereen duidelijk zenuwachtig op het werk. Laat wel wezen, het gaat bij ons om 40% van de mensen, ofwel ongeveer 50 personeelsleden. Het werd niet bekend hoeveel er daarvan weg moesten. Maar na de groepsbijeenkomst hadden al deze medewerkers een persoonlijk gesprek met hun leidinggevende over of je mocht blijven of niet na 31 december en als je dan mocht blijven wat voor toekomst er nog was verder voor je, want in eerste instantie werd er dan verlengd voor nog 6 maanden.
Ik had vandaag eigenlijk heel de dag vrij genomen voor mijn verhuizing, waardoor mijn gesprek pas morgen zou plaatsvinden. Ik had al gauw door dat ik dit echt moest zien te verplaatsen naar vandaag, nu ik toch aan het werk was doordat de verhuizing zo voorspoedig was gegaan. En zo werd het gesprek verplaatst naar het einde van de dag, eerder was er geen gaatje. En zo ging de spannende middag erg langzaam, huilende mensen die slecht nieuws hadden gehad om mij heen en lachende/opgeluchte mensen die waren verlengd. Maar ook de pijn van wel een verlenging, maar de zekerheid dat het daarna klaar zou zijn of ergens het schuldgevoel dat er wel een verlenging was tegenover de mensen die niet waren verlengd, was een erg pijnlijk iets. En zo, kwam er niets van het werk, door alle spanning op de werkvloer. En zo zat ik daar voor mij uit te staren, te ijsberen, het langste van iedereen. Ik voelde de pijn voor collega’s, waarvan ik het niet laten kon om ze te knuffelen.
En zo kreeg ik zelf ook heel de middag “en en bij jou Thomas?”. Ik bleef ze de hele tijd het antwoord schuldig. Collega’s in soortgelijke functie werden verlengd, ik wist niet of het betekende dat er daardoor geen ruimte meer voor mij was of dat ik dan ook wel zou worden verlengd. En zo bleef ik samen met een ander meisje over die vlak voor mij nog mocht, terwijl de rest allemaal al duidelijkheid had. Ze kwam vrij snel terug met goed nieuws dat ze ook was verlengd, waarna ik aan de beurt was. Het was wel opvallend dat het meisje helemaal alleen met mijn formele leidinggevende het gesprek had, terwijl ik ook nog met een andere leidinggevende zou zitten. Zij had ook veel meer onder deze andere leidinggevende gewerkt, net als ik, waardoor ik het maar raar vond dat ik wel hem erbij had zitten, en zij niet.
En zo hadden we iets over half vijf het gesprek, terwijl veel collega’s bleven wachten. Als eerste de vraag wat ik verwachtte en dat ik dat totaal niet wist. In hoeverre werd mijn dagbehandeling keuze en therapie meegenomen? Ze gaven aan veel kwaliteiten te zien en ik had ook aangegeven wel te denken met mijn kwaliteiten nog iets te kunnen betekenen voor het WerkBedrijf. Maar daarna ging het gesprek de verkeerde kant op. Er werd gewezen dat ik niet evenwichtig genoeg was en dat ze niet vast op mij konden rekenen, wat een werkgever wel nodig had. En zo ging dat even door en vroeg ik dus met een brok in mijn keel: “Betekent dat dus een Nee?“. En hier kwam weer een vaag antwoord op. Het kwam er op neer dat ze vonden dat ik een half jaar contract kon krijgen, als ik in dagbehandeling/zwaardere therapie was geweest en daar stabiel en evenwichtig zou uitkomen.
Paniek in mijn hoofd, ging mijn leidinggevende zich nou bemoeien met mijn vervolgbehandeling? Er werd nu meer druk achter mijn persoonlijke keuze gezet. En zo praatte we door over mogelijke wachttijd, wat als het nog lang ging duren? En wat tot die tijd? En wat kon ik hierover tegen alle collega’s zeggen die buiten op me wachtte en zich allang afvroegen waarom ik zo lang wegbleef. Veel open eindes, maar de intentie om mij te behouden was er zeker en ergens is het mooi dat ze mij zelfs dat na de dagbehandeling gunnen. Het is alsof er een soort van uitzonderingspositie voor mij wordt gemaakt, alleen dat het nog lang niet zo voelt. Vanuit mijn werkgever het aanbod om de GGZ waar ik me zou aanmelden te bellen, met daarbij de nadruk dat ik het nu echt nodig had om wellicht de druk op de wachttijd te verlagen. Ik gaf aan dat ik niet wist of dat zou helpen, hoe zou ik dan voorrang moeten krijgen op een meisje dat zich dagelijks snijd? Allemaal vragen in mijn hoofd, maar na 45 minuten moesten we toch afsluiten.
En zo liep ik de menigte collega’s in met de vraag wat het was geworden. “Ook verlenging tot 1 juli of niet?”, meer smaken waren er immers niet. Ik zat te stuk van hier weer 45 minuten over praten met mensen van het werk, terwijl ik nog episch moe was na mijn verhuizing. Ik zei dat het door mijn persoonlijke situatie allemaal nog wel ingewikkeld was, maar dat je mij nog wel na 1 januari zou blijven zien. Voor velen een te vaag antwoord, maar meer kon ik er voor velen ook niet van maken.
En zo praatte ik nog even langer na met wat andere collega’s en was het ergens een erg mooi aanbod, met druk achter de deur voor behandeling, maar daarna in principe wel werk. Mijn hoofd zei alleen dat het verschrikkelijk was dat dat nu ging plaatsvinden en zo begaf ik mij pijnlijk naar huis, alwaar mijn vader nog kluste. De goede bro waar ik afscheid van ging nemen kwam langs en we gingen samen uit eten. Gedurende dit etentje kwam de nieuwe bewoner van de oude kamer langs voor de sleuteloverdracht en verstreek langzaam de tijd met alles wat ik aan deze bro ging missen en hoe ik opzag tegen 7 maanden zonder hem. We gaven een innige knuffel als afscheid en rond 9 uur gaven we elkaar een boks en fietste ik naar links en hij naar rechts. Bizar, pijnlijk, moeilijk, dat ik hem ook pas over 7 maanden weer zie. Zeker ook nu mijn andere beste bro reizen is door Europa en een woning zoekt in Berlijn of Talinn. En de derde goede bro zijn vader net heeft verloren. Dit zijn absoluut mijn drie beste vrienden, waarbij ik het dus erg moeilijk vind dat ze allemaal even minder beschikbaar zijn de komende maanden.
Ik wilde thuis dus onwijs alleen zitten huilen, maar mijn vader was er nog en die moest ik ook nog het één en ander uitleggen, wat ik vaak erg slecht kan tegen mijn ouders, mede door hoe in het verleden dingen zijn gelopen. En zo belde ik in mijn slaapkamer nog met een andere vriend, alwaar er 2 ook niet opnamen en ik mij even heel erg alleen voelde. Ondertussen gaf de nieuwe huisgenoot in mijn oude kamer aan dat ik het niet kaal genoeg had achtergelaten en of ik dus nog wat kasten wilde ophalen, en naar de sloop brengen. Dit terwijl ik had gezegd dat hij de kamer kreeg inclusief een oude houten kast. Maar hij wilde het kaal, anders kwam er een ontevreden bericht naar mijn huisbaas, van wie ik mijn borg nog terug moest krijgen. En zo kwam er het volgende probleem, hoe ik dat zonder auto en rijbewijs nog moest regelen.
Mijn pa sloot vervolgens af en terwijl hij rond 22.20 het huis verliet was ik even te gaar en besefte ik half niet hoe heftig deze dag was geweest. Laat staan de heftigheid van dit hele jaar, want er zijn al zoveel van deze dagen geweest met tafeltenniscompetitie, outing van mijn psychische problemen, het cbr, de verhuizing, en vele andere zaken. Weer zo’n heftige dag en wederom zo’n heftige tijd wat nog komt, omdat dagbehandeling nu echt moet. Ik sluit me zo maar op onder mijn dekentje, bang dat er snel weer zo’n heftige dag komen zal…
