Opluchting betekent “verlichting van zorg(en)” (Van Dale woordenboek). Het is een emotie/gevoel die ik eigenlijk niet kan plaatsen en nauwelijks ken. Het is echter ook de vraag die ik het meeste krijg. Ben je nu opgelucht? Dat was zeker wel een opluchting? Ik zou willen dat ik een verlichting van mijn zorgen zou kennen, maar helaas gaan ook met stapjes vooruit de zorgen er mee vooruit. Ook al zitten dingen mee, een verlichting van zorg voelt nog ver weg…
Opluchting krijg je vaak als bepaalde dingen meevallen. Het wordt bijvoorbeeld vaak gevoeld na een coming out. Het kan dan een opluchting zijn dat je je grote geheim hebt verteld. Bij mijn coming out van mijn homoseksualiteit of nu de laatste tijd meer van mijn psychische problemen, heb ik min of meer ook nog geen opluchting gevoeld. Ik baalde alleen maar dat iedereen het nu wist, ik schaamde me er nog steeds voor. En bovendien voelde ik vaak meer onbegrip of doen mensen toch anders tegen je. Ik voelde dan ook totaal geen opluchting bij mijn coming out, het was vaak pijnlijk en soms vind ik het nog steeds wel eens moeilijk op met mijn eigen homoseksualiteit om te gaan. De aansluiting met andere homoseksuelen, het niet kunnen meepraten over vrouwen met die vele hetero’s en de manier waarop met seks wordt omgegaan in de homocultuur, ik heb er soms allemaal moeite mee. De opluchting na een coming out is er daarom eigenlijk nooit echt geweest.
Daarnaast kan je opluchting voelen van een uitslag die meevalt. Bijvoorbeeld bij de dokter. Ik heb echter zoveel lichamelijke klachten, waar nooit iets voor is gevonden of waar nooit iets voor uitkomt, dat ik daar eerder gefrustreerd dan opgelucht over ben. Opluchting dat je geen ziekte van crohn hebt? Nou, wat ben ik gelukkig met nog zoveel darmklachten, waarover ik niet makkelijk kan praten. en waar ook niet echt een directe oorzaak voor is gevonden. Nee, ik kan daar helaas geen opluchting over voelen, eveneens niet voor mijn diagnose met psychische klachten. Niet anders omschreven persoonlijkheidsstoornis, lekker vaag en onduidelijk, als ook mijn prikkelbare darmsyndroom. Nee, opluchting daarover ken ik niet.
En wat te denken over opluchting dat je eindelijk bent afgestudeerd, nee helaas ken ik dat ook niet. De 6 na eindelijk 7,5 jaar, met daarbij nog de opmerking van mijn begeleider dat die zich niet voldoende bedankt voelde en dat die niet reageerde op een nadere toelichting, waarom het een 6 was steekt me ergens nog steeds. Nee de opluchting na de verdediging was er niet. Het glas was weer voor mij halfvol en daarom dus wederom geen verlichting van zorg.
En zo was er van de week ook geen opluchting over het feit dat ik kon verhuizen. Het gesprek met mijn nieuwe huisbaas verliep zo naar en vreemd met daarin alleen maar verwijten en uitspraken dat ze geen goed gevoel bij me had als huurder, dat ik echt niet wist of ik hier nog wel wilde wonen. En zo is de eerste avond nu hier ook. Het is nog kaal en er moet nog veel gekocht worden en worden geregeld. Bovendien is het even erg stil en vind ik het ergens eng en vreselijk om hier alleen dit huisje te zijn en in dit grote bed te liggen. Nee, ergens is de enige opluchting die ik kan bedenken nog steeds de opluchting van niet meer hoeven presteren, mij niet meer beter hoeven voor te doen. De opluchting van er niet meer hoeven zijn. Ik heb het zo goed, en toch lukt het niet om dat te voelen. Morgen hoor ik mogelijk over het vervolg van mijn werk, en dinsdag heb ik daar een persoonlijk gesprek over. Een opluchting zal het voor velen zijn als ze horen dat ze kunnen blijven. Ik vind het ergens alleen maar ingewikkeld, ook met de zoektocht naar vervolgbehandeling en alles in mijn toekomst dat nu zo onzeker is. Een opluchting zal ik misschien alleen voelen, als dat gevoel er gewoon mag zijn, en dat niemand daar zo onbegrepen over doet. Maar zelfs dan betwijfel ik of het een verlichting van zorgen zal zijn…
